Λίγο όνειρο ακόμη...

«καί τό πᾶν κατασωπαίνει

καί τό οὐδέν δέν ἀγρικεῖ.»

Δ. Σολωμός

Όταν οι φίλες μου είχαν ανέβει/κατέβει για να εξεταστούν στα μαθήματα που χρωστούσαν κι εγώ έλειπα μου έλεγαν πόσο άδεια τους φάνηκε η πόλη μας. Άδεια γιατί δεν ήμασταν όλες μαζί. Άδεια γιατί δεν είχαμε τα σπίτια μας.
Σήμερα όμως εγώ είδα την πιο δική μας πόλη γεμάτη! Γεμάτη με τα αποτυπώματά μας στους τοίχους και τα αμφιθέατρα. Γεμάτη με τα βήματά μας σε κάθε γωνία της, σε όλους τους δρόμους. Μας είδα σε όλες τις νύχτες, σε όλες τις μέρες. Ασφυκτικά γεμάτη από εμάς η πόλη κι ας ήταν ελλιπής η παρέα σήμερα. Ήμασταν όλες μας εκεί. Στις πλατείες που καταστρώσαμε τους πιο άπιαστους στόχους μας ένα βράδυ. Στη λίμνη που μιλήσαμε για τις πιο μεγάλες μας ανησυχίες κάτι μέρες με βροχή. Είδα τα χαμόγελά μας έξω από μια αίθουσα που φιλοξενούσε τις λογοτεχνικές μας βραδιές κάποιες ανοιξιάτικες Δευτέρες. Είδα μια Σχολή γεμάτη από τα άγχη μας, την κούρασή μας, την υπομονή και το πάθος μας. Αντίκρισα στην ανατολή τα βλέμματά μας καθώς ξυπνούσαμε γιατί είχαμε μάθημα ή καθώς γυρνούσαμε μετά από μια μεγάλη νύχτα για να κοιμηθούμε.

Κάποιος έχει πει ότι την ευτυχία δεν την καταλαβαίνεις όταν τη βιώνεις παρά μόνο όταν αργότερα τη σκέφτεσαι. Διαφωνώ! Είμαι σίγουρη ότι ένιωσα βαθιά μέσα μου τις ευτυχισμένες στιγμές. Κι αν δεν ήταν ευτυχία αυτό που ένιωθα κάθε πρωί όταν ξυπνούσα και ήξερα ότι έχω την πιο κουραστική μέρα μπροστά μου αλλά τουλάχιστον θα την περνούσα με τα κορίτσια μου, τότε τι ήταν; Ξέρω πως κομμάτι της ευτυχίας μου ήταν και η κάθε νύχτα που έφτανε και σκεφτόμουν πριν κοιμηθώ πόσο ευγνώμων ένιωθα για όσα είχα και με γέμιζαν! Έβλεπα την ευτυχία στα βλέμματα των φίλων μου όταν η καθεμιά είχε διαφορετική άποψη για το ίδιο θέμα. Εντόπιζα την ευτυχισμένη στιγμή καθώς «ζήλευα» τους καθηγητές που θαύμαζα όταν αυθόρμητα προκαλούσαν χαμόγελα γιατί έδειχναν να αγαπούν αυτό που κάνουν. Σκεφτόμουν τότε πως ευτυχία πρέπει να ονομάζεται αυτό που νιώθω ότι δηλαδή βρίσκομαι στην πιο σωστή σχολή, στην πιο σωστή πόλη, την πιο σωστή στιγμή και με τους πιο σωστούς ανθρώπους δίπλα μου.
Οι πιο δικές μου φίλες έλεγαν ότι είχα μια ικανότητα να βρίσκω κάτι όμορφο στις στιγμές, στα πιο ασήμαντα, στα πιο μικρά. Ίσως να ήταν το μόνο που θα ήθελα να πάρουν από μένα φεύγοντας από εκείνη την πόλη -και για μένα αυτό είχα φυλάξει. (Α! Ναι! Και να μάθουν να λένε καμιά φορά ΟΧΙ!!!). Εξάλλου πήρα κι εγώ από εκείνες την ικανότητά τους να μένουν ψύχραιμες και ήρεμες. Ήρθαν τη στιγμή που πάλευα να διαφυλάξω τις σιωπές μου και στάθηκαν σημαντικοί αρωγοί.

Λίγες ώρες εκεί λοιπόν μα γεμάτη την ένιωσα εγώ την πόλη μας. Γεμάτη από αυτές τις πιο ευτυχισμένες μα και τις πιο παράξενες εμπειρίες μας. Γεμάτη από έναν εαυτό που προσπαθούμε φεύγοντας να μη χάσουμε. Γεμάτη από τα όνειρά μας που μέχρι να πραγματοποιηθούν ξέρουμε πως εκεί θα είναι ασφαλή από όλα τα σκοτάδια ανθρώπων και εποχών. Και υπάρχουν πολλές πιθανότητες να υλοποιηθούν αφού έχουμε ισχυρά εφόδια.