« Ἡ δύναμή σου πέλαγο και ἡ θέλησή μου βράχος »
Δ. Σολωμός

«Δε θα γράφεις, όταν δεν έχεις κέφι χρυσό μου κορίτσι, ούτε όταν δεν έχεις τίποτα να πεις.

Δε θα ήταν καλό να βάλουμε στη ζωή μας καταναγκαστικά έργα, όσο μικρά και να ’ναι.»
Γ. Σεφέρης

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Άνθρωποι μόνοι

«Αν είσαι καλός πού ’ναι οι οχτροί σου;»
Μ. Λουντέμης


Όμορφοι άνθρωποι μόνοι. Σε έναν κόσμο πεζό, ανίκανο να αισθανθεί την αύρα τους. Απλοί παρατηρητές μιας αδιάφορης μάζας που όλο κινείται άσκοπα ή άλλες φορές κάποιοι από αυτούς αναγκάζονται να συμβιβαστούν ακολουθώντας με το κεφάλι σκυφτό. Λίγοι προσπαθούν να στηριχθούν, να παλέψουν, να μην παρασυρθούν πιστεύοντας ακόμη σε κάτι βαθύτερο φοβούμενοι το επιφανειακό και νόθο. Άνθρωποι μόνοι που ξέρουν να αγαπούν τη μοναξιά τους και να απολαμβάνουν την παρέα τους. Ξεχωρίζουν στο πλήθος και στις συντροφιές γιατί όταν γελούν η αύρα τους διοχετεύεται στον χώρο. Φύσει αισιόδοξοι οι περισσότεροι ηχούν παράφωνα στους συμβιβασμένους.
Όταν αυτοί οι άνθρωποι συναντιούνται -και συναντιούνται- γεννιούνται κάθε λογής σχέσεις ζωής.


«όσους ήρθαν για να μείνουν, όσους έφυγαν πριν γίνουν
τους κοινόχρηστους, τους ξένους, τους πολύ προσωπικούς» 

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Όσο υπάρχουν φιλίες

«Η Φιλολογία είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα στον κόσμο. Είμαι σίγουρος ότι και οι άλλοι επιστήμονες πιστεύουν το ίδιο για το δικό τους κλάδο. Όλοι έχουν όμως άδικο. Η Φιλολογία είναι όντως το πιο ενδιαφέρον πράγμα στον κόσμο.»
(παραφράζοντας ένα βιβλίο)

Ήταν Οκτώβρης του '11 όταν επιλέξαμε -επιτέλους!- την ειδίκευση που θέλαμε να ακολουθήσουμε. Η αρχή ήταν δύσκολη για μένα καθώς η υπόλοιπη παρέα επέλεγε διαφορετικό τομέα, εγώ όμως ένιωθα εξαρχής πως ήμουν ταγμένη αλλού.
Τα πρώτα μαθήματα έμοιαζαν αφόρητα αν σκεφτεί κανείς πως ξεκινήσαμε με λατινικά και δεν μπορώ να υπολογίσω πόσες μέρες παρακολουθούσα δίχως ενδιαφέροντα άτομα γύρω μου γιατί ίσως να μου φάνηκαν εβδομάδες ενώ επρόκειτο για λίγες διδακτικές ώρες μόνο. Κάποια στιγμή μια κοπέλα με εντυπωσίασε με τις γνώσεις της στα λατινικά.Έτυχε σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μαθήματα του εξαμήνου να καθίσουμε δίπλα. Θυμάμαι να της δίνω συγχαρητήρια για την ψυχραιμία της μπροστά στην ανεξήγητη πίεση του καθηγητή.

Ύστερα από αυτό θυμάμαι μόνο ότι με γνώρισε στη διπλανή της κι εκείνη σε μια άλλη κοπέλα που ήρθε λίγο αργότερα. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε γίναμε αχώριστες, πότε η τετράδα μας προκάλεσε την παράλογη απομάκρυνση και τα κακοπροαίρετα σχόλια των παλιών μας παρεών προς εμάς και τον τομέα μας. Στην αρχή η καθεμιά μας ένιωθε διχασμένη και προσπαθούσε να διατηρήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στη νέα και την παλιά παρέα. Ώσπου καταλαβαίνεις πως όποιος δε χαίρεται με τη χαρά σου δεν μπορεί να συγκαταλέγεται στους κοντινούς σου φίλους, κι εμείς δηλώναμε ευτυχισμένες.

Το παράξενο είναι πως δεν ένιωσα ποτέ τη ζήλια τους για κάποια χαρά μου αλλά ούτε και σε μένα προκλήθηκε το ανάλογο συναίσθημα. Αισθανόμουν μόνο την πραγματική τους χαρά και την αληθινή τους συμπόνια σε ανάλογες στιγμές. Δεν ξέρω αν πίστευα πριν σε τέτοιες φιλίες αλλά τώρα ένιωθα μεγάλη ευγνωμοσύνη. Ίσως να ήταν που με ξεκούραζαν τα χαμόγελά τους τις πιο μεγάλες μας Δευτέρες ή που τα βλέμματά τους με ηρεμούσαν στις πιο δύσκολες εξεταστικές. Ίσως να ήταν που όσες ώρες περνούσα μαζί τους με μάθαινα καλύτερα ή που όταν δεν ήμουν μαζί τους μου έλειπαν.

Περνούσαμε μαζί ώρες ολόκληρες και τα συνδυάζαμε όλα. Καμιά φορά δεν ένιωθα τον χρόνο να περνάει. Γυρίζαμε όλη την πόλη μα παράλληλα δε χάναμε μάθημα, διαβάζαμε για τις εξεταστικές αλλά δε σταματήσαμε τις νυχτερινές βόλτες στη λίμνη, συγκεντρωνόμασταν για ταινία αλλά πηγαίναμε σε κάθε διάλεξη που θεωρούσαμε ενδιαφέρουσα. Συζητούσαμε τόσο πολύ και πάλι είχαμε άλλα τόσα να πούμε.

Σωστά μπορεί να υποθέσει κανείς πως αν ζούσαμε πάνω από δυο χρόνια στην ίδια πόλη και αν κάναμε παρέα με τους ίδιους ρυθμούς τότε ίσως να ερχόταν και η φθορά. Ίσως και όχι...

Τέλος, σε μια παρέα τεσσάρων ατόμων όσο κι αν συμπαθείς το ίδιο το κάθε άτομο για τα δικά του χαρακτηριστικά είναι σχεδόν σίγουρο ότι με κάποιον θα είσαι πιο κοντά. Θεωρώ πως είναι θέμα χημείας. Κάπως έτσι «έδεσα» κι εγώ περισσότερο με τη μία. Τις περισσότερες φορές είναι σα να διαβάζει η μία τη σκέψη της άλλης. Είναι τρομακτικό όταν διατυπώνουμε συγχρόνως φράσεις ολόκληρες! Ωστόσο δε συμφωνούμε σε όλα και οι συγκρούσεις δε λείπουν μα κι αυτό έχει τη γοητεία του.

Τώρα η καθεμιά βρίσκεται στην πόλη της. Δε μου λείπουν. Μονάχα κάποιες μικρές στιγμές της καθημερινότητας νιώθω την απουσία τους. Στο πώς κάνω κάτι μόνη και πώς θα το κάναμε μαζί. Γενικά δε μου λείπουν. Εξάλλου επικοινωνούμε καθημερινά (με τη μία τουλάχιστον). Είναι στη ζωή μου, είμαι στη δική τους. Δεν ξέρω πόσο θα διαρκέσει. Όσο οι μέρες θα γεμίζουν κάποια βήματα θα χαθούν και κάποια θα αραιώσουν. Κάπου θα ξανανταμώνουμε. Στην πόλη που μοιράζεται η απόσταση είτε εκεί που μένει η καθεμιά ή ακόμη καλύτερα στη φοιτητούπολή μας. Και ποιος ξέρει; Ίσως οι δρόμοι μας διασταυρωθούν πάλι κυνηγώντας τους στόχους μας.

Ξέρω πως χρωστάω πολλά σε αυτή την παρέα που με παρέσυρε πάντα θετικά. Μπορεί ο αρχικός συνδετικός μας κρίκος να ήταν η κοινή αγάπη μας για τη λογοτεχνία αλλά τώρα είναι πολλά περισσότερα.

Όχι! Δε μου λείπουν γιατί βρίσκονται μέσα μου μαζί με την πόλη που τις γνώρισα.



Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Φιλοσοφώντας στη Βιβλιοθήκη

«Ο μόνος τρόπος για να ξαναπάρουμε τη ζωή μας σωστά είναι να τη μάθουμε από το αλφαβήτα, μαζί με κάποιον που δεν ξέρει τίποτα. Μ' ένα παιδί. »
Στρ. Τσίρκας


Παγκόσμια ημέρα φιλοσοφίας σήμερα και βρήκα τους μικρούς μου φίλους συγκεντρωμένους στη δημόσια βιβλιοθήκη  αναμένοντας την έναρξη της σχετικής εκδήλωσης. Ως εθελόντρια (ξέρω τι σκέφτεστε μήπως το έριξα πολύ στον εθελοντισμό; ό,τι κάνει κανείς όλο και κάτι κερδίζει από αυτό, θα σας έλεγα) αναλαμβάνω κι εγώ ενεργό ρόλο στις εκδηλώσεις που διοργανώνουμε στο Παιδικό Τμήμα κάθε Δευτέρα για τα παιδιά άνω των επτά.

Σήμερα διαβάσαμε ένα βιβλίο σχετικό με τη φιλοσοφία και ακούσαμε τόσο τις σκέψεις όσο και τις «φιλοσοφικές» ερωτήσεις των παιδιών. Έπειτα έγινε αντιληπτό μέσα από παιχνίδια και ζωγραφιές πως όσα διαβάσαμε στο βιβλίο γίνονται καθημερινά πράξη αλλά δεν τα παρατηρούμε.

Κοίταζα τα παιδιά και άκουγα τις απόψεις τους που άλλοτε διατύπωναν με ενθουσιασμό πιστεύοντας πως έχουν τα δίκια όλου του κόσμου κι άλλοτε με δισταγμό περίμεναν μια ώθηση, μια προτροπή για να σιγουρευτούν. Τις περισσότερες φορές οι σκέψεις τους έρεαν σε λέξεις αυθόρμητα με περισσότερη συνοχή από τους μεγαλύτερους και με λιγότερη από τα μικρότερα της παρέας μας.

Συχνά στις εκδηλώσεις μας πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελά και να θαυμάζει τις ενέργειες ή τα λόγια των παιδιών που ξέρουν πάντα να σε ξαφνιάζουν ευχάριστα. Κάπως έτσι εξοικειώνομαι και γω με τους μικρούς μου φίλους όπως και αυτοί μαζί μου. Βλέπω πως έχουν αποκτήσει περισσότερο θάρρος μαζί μου τώρα, ύστερα από μερικές συναντήσεις μας και δεν μπορώ παρά δηλώνω περήφανη για τη συμπάθεια που δείχνουν προς το πρόσωπό μου. Αυτό το δηλωτικό «εγώ θέλω να κάτσω δίπλα από την κυρία ....!» αποτύπωσε στα χείλη μου ένα σταθερό χαμόγελο σήμερα.

Εν τέλει, ποτέ δεν έκρυψα πως θεωρώ δύσκολη την επαφή με τα μικρά παιδιά αλλά όταν αυτή επιτευχθεί και ευδοκιμήσει τότε είναι μοναδικά τα οφέλη που σου προσφέρονται. Οπότε ναι! Θα συμφωνήσω με την προαναφερθείσα άποψη του Τσίρκα.


σημ: Ευχαριστώ την Αγριμιώ που με έπεισε να επιμείνω λίγο παραπάνω σε αυτή μου την κίνηση, τη στιγμή που προβληματιζόμουν με τη στάση κάποιας εθελόντριας που υποψιάζομαι πως δεν της γεμίζω το μάτι, γιατί τελικά κατάλαβα πως οι υπόλοιποι "συνάδελφοι" είναι εξαιρετικοί και φιλικότατοι.



Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Έκθεση - Έκφραση

«Να γεμίσει ο κόσμος σου ερωτηματικά, όταν είσαι σε μία ηληκία που η ίδια είσαι ενα ερωτηματικό... Να είσαι υποχρεωμένη να βρείς την εξήγηση για το καθετί, όταν το καθετί είναι σύγχυση, όνειρα και ατμός»
Μ. Λουντέμης


Στο σχολείο το αγαπημένο μου μάθημα μετά τη Λογοτεχνία ήταν η Έκθεση. Με θυμάμαι να λέω πως αυτά τα δύο και τα Αρχαία θα ήθελα να διδάσκω όταν θα αποκτούσα το πτυχίο μου. Έτσι άπειρη που ήμουν ξαφνιάστηκα που στο Πανεπιστήμιο δεν υπήρχε μάθημα σχετικό με την Έκθεση ή έστω με τη διδασκαλία της.

Στην πόλη μας κάποιοι Σύλλογοι οργάνωσαν δωρεάν φροντιστηριακά μαθήματα για τα παιδιά οικογενειών με οικονομικές δυσκολίες. Ανάμεσα στους άλλους έκανα και γω αίτηση για να βοηθήσω στην προσπάθεια. Συναντηθήκαμε με τους μαθητές αλλά λόγω έλλειψης παιδιών θεωρητικής κατεύθυνσης οι Φιλόλογοι αναλάβαμε την Έκθεση ή τις γλωσσικές ασκήσεις. Όταν ερωτήθηκα απάντησα κοφτά και ευγενικά ότι θα ήθελα να διδάξω έκθεση και όχι γλώσσα. Και κάπως έτσι ανέλαβα έναν μαθητή της Γ' Λυκείου από ΕΠΑΛ για το μάθημα της Έκθεσης. Από βδομάδα ξεκινά το πρώτο μας μάθημα!

Κατεβάζοντας τα βιβλία της Έκθεσης από το ράφι, ξεφύλλισα τα τετράδια με κάτι γράμματα που δεν έμοιαζαν με τα σημερινά μου. Παρατήρησα τα σημειωμένα θαυμαστικά σε ορισμένα sos θέματα και βρήκα εκθέσεις μου από τη Γ' λυκείου τόσο τυποποιημένες και ψυχρές οι οποίες δεν ταίριαξαν ποτέ εν τέλει στο ύφος μου. Εξάλλου είχα δυσκολευτεί πολύ να προσαρμόσω τον λόγο μου στους κανόνες τους και ως φαίνεται δεν τα κατάφερα διότι από το άριστα των προηγούμενων χρόνων έφτασα στο μέτριο.

Στην απέναντι όχθη τώρα και στο μυαλό μου «τρέχουν» σχεδιαγράμματα που θα πρέπει να δημιουργήσω για να βοηθηθεί ο μαθητής μου. Σε ένα εξεταστικό σύστημα που φιμώνει τους μαθητές πρέπει να βρεις μια φωνή για να γίνεις κατανοητός στα παιδιά. Δε θέλω να ακουστώ υπεράνω με αυτό που θα πω αλλά ύστερα από τέσσερα χρόνια Πανεπιστημιακών σπουδών και μια προσπάθεια καλλιέργειας του λόγου είναι αρκετά δύσκολο να βρεις έναν τρόπο επικοινωνίας με τον μαθητή. Η γλώσσα που θα χρησιμοποιείς θα πρέπει να είναι προσεγμένη αλλά όχι ιδιαίτερα εξεζητημένη. Τουλάχιστον σε μένα έκαναν εντύπωση οι καθηγητές που είχαν κάτι το επιστημονικό στον λόγο τους κι αμέσως το συνταίριαζαν με το καθημερινό. Κάπου στη μέση βρίσκεται το μυστικό της επιτυχίας!

Λυπήθηκα όταν άκουσα μία συνάδελφο να λέει πως στα παιδιά που είναι αδύναμα στην έκφραση μπορείς να τους δώσεις να μάθουν απ' έξω μερικές παραγράφους και να τελειώσει η δουλειά. Προτιμώ να μην ακολουθήσω αυτή την τακτική κι εύχομαι σε αυτό να με βοηθήσει και ο μαθητής μου. Το ξέρω πως δε θα αλλάξω το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά θεωρώ πως μπορεί να βγει κάτι καλό από αυτό κυρίως για το παιδί!
 Ίσως να είναι νωρίς ακόμη γι' αυτό διατηρώ τις ελπίδες μου, γι' αυτό επιμένω στα πιστεύω μου γιατί δεν έχω απογοητευτεί ακόμη πολύ, ίσως πάλι να παραμένω απλώς ξεροκέφαλη και πεισματάρα. Ποιος ξέρει; Ωστόσο, είμαι πιο σίγουρη όταν ακολουθώ τον δικό μου δρόμο...

Ευχηθείτε μου!!!!!!!!!!!



"Maybe we'll turn it all around
Cause it's not too late
It's never too late"


Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

4 χρόνια αργότερα....

«Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή.
(...) 
(...) Κι όσο εμπροστά προβαίνεις, 
τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι.» 
Κ.Π Καβάφης

Είμαι κάπως έτσι:

Γιατί...

...να...

Έτσι ύστερα από τέσσερα χρόνια...

Δεν ξέρω πότε θα ορκιστώ
αλλά υποθέτω πως...

...οπότε θέλω σε όσους με στήριξαν να πω

Για τη συνέχεια...

...

και συνεχίζω να...

...γιατί πιστεύω πως...




«Κύμα η ζωή μας και μας πάει, δε φοβάμαι
 Έλα ν’ ανεβούμε πιο ψηλά, δε χωράμε»




Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

«Οι ίδιες ταπεινώσεις πάλι σήμερα, τα ίδια λάθη, οι συμβιβασμοί, 
το δουλικό χαμόγελο μπροστά σε κείνον που περιφρονείς, 
το όρθιο μαχαίρι, που σφάζεις μέσα σου κι αυτόν και το χαμόγελό σου, 
η μοναξιά, η μεταμέλεια, η οδυνηρή σου ανάγκη για μεγάλες πράξεις 
που δεν έγιναν ποτέ, τα φαγωμένα σου τακούνια, 
το ακαθόριστο αίσθημα μιας τρομερής σου αξίας, μιας δύναμης αφανέρωτης 
που την κρύβεις μ’ επιμέλεια για την μεγάλη ώρα, και μαζί η πικρή υποψία 
πως δεν κρύβεις τίποτα, και πως εκείνη η μεγάλη ώρα δε θαρθεί ποτέ, 
ή ακόμα πιο φριχτό, πως πέρασε χωρίς να την αναγνωρίσεις
(...)
Τα όνειρα, α, τα όνειρα που όσο πιο ακατόρθωτα είναι 
τόσο τους δίνεσαι με πιο μεγάλη λύσσα(...)»

Τ. Λειβαδίτης


Είσαι φτιαγμένος για όσα αγαπάς! Αυτό πρέπει να σκέφτεσαι για να το πιστέψεις. Να βουλώσεις με πείσμα τα αυτιά σου όπως κάνουν τα παιδιά και να φωνάζεις μέσα σου τον δικό σου σκοπό. Να τον ντύσεις με τη μελωδία της πίστης σου και να σε εμπιστευτείς. Καλύτερος απ' όλους, καλύτερος από τον καθένα να πιστεύεις πως είσαι μόνο εσύ. Τόσο απλά, τόσο εγωιστικά. Μακριά όμως από επιπόλαια βήματα και τυφλές φιλοδοξίες. Παράλληλα κράτα στο βάθρο των ματιών σου τους ανθρώπους που θαυμάζεις και που σε εμπνέουν ώστε να προμηθεύεσαι την ώθηση που αποζητάς. Να απογοητεύεσαι, να ξαναπροσπαθείς ώσπου να τα καταφέρεις. Να είσαι φτιαγμένος για όσα αγαπάς με πάθος αλλά να μην προκαλείς παράπλευρες απώλειες και δίχως να βλάπτεις άλλους, στην πορεία προς την κατάκτησή τους. Να αντέχεις και να φροντίζεις τους τραυματισμούς σου, να μην αποπροσανατολίζεσαι. Να σε ακούς και να σε νιώθεις αγνοώντας τους πολλούς που άθελά τους ίσως προσπαθούν να μεταβάλουν τις επιθυμίες σου. Σημασία δεν έχει να φαίνεται ότι προσπαθείς αλλά να το αποδεικνύεις σε σένα μέσω των μικρών νικών που θα ακολουθήσουν. Να σωπαίνεις όταν αισθάνεσαι πως οι σκέψεις σου θα μολυνθούν αν τις ξεστομίσεις και να υπερασπίζεσαι παθιασμένα αυτό που αξίζεις και διεκδικείς.
Να βρίσκεσαι ανάμεσά τους, να αισθάνεσαι τα όμορφα στις ασχήμιες, να ζεις την καθημερινότητα μα να μην ξεχνάς ποτέ το όνειρό σου.