Περάσανε οι μέρες που έλεγες πως δεν είχαν τελειωμό. Ένας χρόνος και κάτι μέρες μάς θυμίζουν τα περασμένα. Τις στιγμές τις ξέγνοιαστες που δυσκόλεψαν το αντίο. Τότε ήλπιζες πως δεν ήταν το ύστατο, τώρα ακόμη δεν αποφάσισες.
Ένας ολόκληρος χρόνος μετά και μέσα στις αλλαγές που έφερε ήταν σα να μη σάρωσε τίποτα. Ανάμεσα στις ώρες που μας παρασύρουν και στη λήθη της κούρασης βρίσκεται κάποτε μια χαραμάδα φωτός από το παρελθόν που μας ταξιδεύει στα περασμένα. Δεν είναι δύσκολο να τη βρεις καθώς οι πειρασμοί που θυμίζουν τις στιγμές που έχουν παρέλθει είναι πολλοί.
Οπότε μόλις ο χρόνος συμπληρώθηκε, η αίσθηση που έφερε ήταν σα να μην πέρασε στιγμή. Ίσως η άρνηση της προσαρμογής και της συνειδητοποίησης να αποτελεί ένα είδος άμυνας απέναντι στην ψυχρή λογική της πλειοψηφίας του κόσμου. Κι από την άλλη, ίσως να έχουμε την ανάγκη να θεωρούμε κάποια πράγματα προσωρινά με την ελπίδα να αποτινάξουμε τη μονιμότητά που δε μας ταιριάζει αλλά τουλάχιστον μας συντηρεί.
Περίεργα τα θέλω των ανθρώπων, κυρίως όταν αυτά συναντάνε τα πρέπει που οι ίδιοι έχουν θέσει. Κάπως έτσι είναι μπερδεμένα και τα δικά μου. Ένα χρόνο μετά. Τον χρόνο που νόμιζα πως θα με βοηθούσε να δω ξεκάθαρα τις επιθυμίες. Μα αυτό που στ' αλήθεια έψαχνα ήταν ένας δρόμος που θα με οδηγούσε σε αυτές αφού εν τέλει τις ήξερα από την αρχή. Τώρα πια δεν ξέρω πόσο διαβατός είναι ο δρόμος εκείνος.
Δώδεκα μήνες μετά κι όλοι όσοι ζητούσαν να δούμε τον κόσμο λίγο πιο ρεαλιστικά φαίνεται να έχουν προβάδισμα. Δυστυχώς οι συγκυρίες δε μας αφήνουν το περιθώριο να εξασκήσουμε τα όνειρά μας. Μα εγώ ακόμη δυσκολεύομαι να τα τετραγωνίσω. Η σκέψη πως αν τα προσάρμοζα στις συνθήκες ίσως να μην τα έχανα παντελώς, με κυριεύει τελευταία μαζί με τον φόβο του αποπροσανατολισμού.
