« Ἡ δύναμή σου πέλαγο και ἡ θέλησή μου βράχος »
Δ. Σολωμός

«Δε θα γράφεις, όταν δεν έχεις κέφι χρυσό μου κορίτσι, ούτε όταν δεν έχεις τίποτα να πεις.

Δε θα ήταν καλό να βάλουμε στη ζωή μας καταναγκαστικά έργα, όσο μικρά και να ’ναι.»
Γ. Σεφέρης

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

(Αντι)φασιστικές εκδηλώσεις

«ἐκεῖ ποὺ ἀναλογίζεσαι ἂν μπορεῖς ἀκόμα ν’ ἀπευθύνεσαι
σὲ ὅσους ἀπορρίπτουν πρὶν κὰν ἀκούσουνε τὰ λόγια σου
νὰ μὴν σιωπᾶς μπροστὰ σ’ αὐτοὺς ποὺ δὲν θέλουνε νὰ ξέρουν»
Τ. Πατρίκιος


Τώρα που όλοι (;) ανακάλυψαν τι είδους «κόμμα» είναι η Χρυσή Αυγή, ξημέρωσε νέα εποχή για την Ελλάδα. Τώρα που οι εκπρόσωποι ενός «κόμματος» θα τιμωρηθούν (;) μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι και να συνεχίσουμε να ζούμε δημοκρατικά σε μια νέα κοινωνία.
Προφανώς και δεν αντιτίθεμαι σε όσα άξιζε να υποστεί η Χ.Α μα κι αυτό το ανακαλύψαμε λίγο αργά. Σοβαρά τώρα. Έπρεπε να γίνει άλλος ένας φόνος ή να αποκαλυφθούν τα οικονομικά του Μιχαλολιάκου για να καταλάβει ο κοινός λογικός άνθρωπος τι συμβαίνει; ή μήπως ήταν δύσκολο να μαντέψει κανείς την κατεύθυνση της κατρακύλας;

Αυτό που με προβληματίζει και θεωρώ ότι προσβάλει τη νοημοσύνη μας είναι ότι οι δημοσιογράφοι παρουσιάζονται άξαφνα σα σωσίες. Κάθε βράδυ έχουν κι άλλο ένα αποκλειστικό ρεπορτάζ με το οποίο μας φανερώνουν τις κρυφές πλευρές της οργάνωσης. Κάθε βράδυ άλλο ένα μετανοημένο θύμα θα περιγράψει τις εμπειρίες του και οι σωσίες θα του παρέχουν το συγχωροχάρτι.

Παρ' όλα αυτά χρωστάμε μεγάλη ευγνωμοσύνη στο κράτος που δίχως διακρίσεις επιβάλει ποινές ακόμη και σε άτομα που ασκούν την εξουσία! Ή μήπως δεν έχουν έτσι τα πράγματα; Ίσως αυτός να είναι ένας καλός τρόπος να συνειδητοποιήσουν και οι τελευταίοι τι εστί Χ.Α μα είναι επίσης κι ένας ακόμη τρόπος να διασπάσουν την προσοχή μας. Εμφανιζόμενοι πια ως σωτήρες θα μπορέσουν να κερδίσουν μια κάποια εμπιστοσύνη για τις επόμενες εκλογές.
Το χείριστο στα παρόντα γεγονότα είναι πως εμείς τους δώσαμε το δικαίωμα να παρουσιαστούν ως σωτήρες μας, διότι αν αντιλαμβανόμασταν νωρίτερα τι επακολουθεί όταν λαμβάνει εξουσία μια τέτοια οργάνωση, θα γλιτώναμε λίγη από την αξιοπρέπειά μας.

Επιπλέον στο πλαίσιο αυτό, διοργανώθηκαν σε όλη τη χώρα αντιφασιστικές εκδηλώσεις που περιελάμβαναν πορείες, συναυλίες κοκ. Αν έτυχε να παραβρεθείς σε μία από αυτές εύκολα θα ξεχώριζες ότι δεν επρόκειτο για ενιαία προσπάθεια. Κάθε κόμμα, κάθε οργανισμός και κάθε απλός πολίτης ακολουθούσε δική του τακτική. Εκείνοι που πολεμούν εντονότερα τον φασισμό μάλιστα, παρέκκλιναν κάπου κάπου από την πορεία αν τύχαινε να περνούν από κάποια τράπεζα για να εκδικηθούν εις το όνομα των συμπολιτών τους. Άλλοτε πάλι η αντιφασιστική τους δραστηριότητα επεκτείνονταν στο τζάμι κάποιο μαγαζιού ή σε έναν κάδο του Δήμου, αμαυρώνοντας με αυτόν τον τρόπο την όλη προσπάθεια που κάποιοι αφελώς πίστεψαν ότι θα διεξαγόταν ειρηνικά.

Είμαι σε δύσκολη θέση να αποφασίσω αν θα πρέπει λοιπόν να αισθανθώ μεγαλύτερο οίκτο για τους φασίστες ή τους αντιφασίστες. Οίκτο όχι για τις πράξεις τους που ως απλός πολίτης καταδικάζω. Οίκτο γιατί ο καθένας θεωρεί από τη δική του οπτική ότι πράττει το σωστό, πως αυτός ο δρόμος οδηγεί στη λύτρωση, πως η απάντηση στη βία ναι μεν δεν είναι η βία αλλά τη χρησιμοποιούμε όποτε μας συμφέρει. Είναι θλιβερό για μια κοινωνία να εντοπίζει τις ασχήμιες της μα να τις καταπολεμά με λαθεμένο τρόπο.


Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

«Μήπως όμως είναι πολλές ή δύσκολες οι λέξεις, 
όταν πονούν οι άνθρωποι ή αγαπούν;»
Στρ. Τσίρκας


Τελικά, ίσως τις πόλεις τις χτίζουμε μέσα μας. Ύστερα τις ερωτευόμαστε για να μας είναι ακόμη πιο δύσκολο να τις αποχωριστούμε...  Έπειτα ψάχνεις κάτι να γράψεις για εκείνες κι όσα παίρνουν μαζί τους. Αδιέξοδο. Ανεπαισθήτως! Ποιος απερίσκεπτα μπέρδεψε τον μίτο των λέξεων παγιδεύοντας τη Λύτρωση;


Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Η παιδεία που μας παιδεύει

«Εμπρός λοιπόν
Από σένα η άνοιξη εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή
Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.»
Οδ. Ελύτης




Σε βωμό θυσιών των πιο μεγάλων μας ονείρων έχει μετατραπεί το εκπαιδευτικό σύστημα σε αυτή τη χώρα. Η έκφραση αλληλεγγύης προς συγκεκριμένη ομάδα παραμερίζει κάθε άλλο δικαίωμα κι αν τύχει να αναρωτηθείς γιατί κανείς δεν υπερασπίζεται τις δικές σου επιθυμίες είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα κατηγορηθείς για απεργοσπάστης στην καλύτερη, για Χρυσαυγίτης στη χειρότερη.

Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο πως οι ακραίες απόψεις οδηγούν σε ακραίες κινήσεις και εκείνες καταλήγουν σε αδιέξοδο. Ίσως να μην το αντιλαμβανόμαστε αυτό διότι ευθύνεται η άγνοια περί Ιστορίας που διακατέχει το μεγαλύτερο μέρος του λαού. Κάνοντας μια παρέκβαση θα έλεγα πως η σχολική ιστορία μάς διδάσκει τις ηρωικές και ένδοξες μάχες του '21 μα ποτέ δε μας έφτανε ο χρόνος για τις αντιηρωικές και ξεδιάντροπες καταλήξεις του εμφυλίου. Εύλογα κάποιος θα αναρωτηθεί τι θα μας προσέφερε λίγη ακόμη παπαγαλία, γνωρίζοντας ταυτόχρονα την προκατάληψη που παράλογα επικρατεί στη χώρα μας, εις βάρος των ανθρωπιστικών σπουδών . Αν το σκεφτούμε λίγο πιο ψύχραιμα εύκολα κατανοούμε πως αν αλλάξει το όλο σκεπτικό στη διδασκαλία κυρίως των θεωρητικών μαθημάτων θα μπορέσουμε εν τέλει να χρησιμοποιήσουμε δεόντως το παρελθόν, ως παράδειγμα λοιπόν, και παράλληλα σε μεγάλο βαθμό να αναπτύσσουμε την κριτική σκέψη και να τη χρησιμοποιούμε καταλλήλως στην καθημερινότητά μας.

Σε αυτό το σημείο δεν μπορώ να παραλείψω την εντύπωση που μου έκανε η σημερινή κίνηση ενός καθηγητή που εισέπραξε συγχαρητήρια από το φοιτητικό κοινό μα και αρνητικές κριτικές από τους ορμητικούς επαναστάτες. Αποφάσισε να μην απεργήσει και είχε το θράσος να το δηλώσει! Ανάμεσα στα άλλα αναφέρει πως το να καταστρέψει την εξεταστική δεν αποτελεί το μόνο μέσο αντίδρασης κατά των απολυταρχικών αποφάσεων. Ασύλληπτο! Διότι η λογική της σημερινής κοινωνίας που ο πολιτισμός και η αλληλεγγύη ξεχειλίζουν, υπαγορεύει ότι είναι αδιανόητο ως και εξωφρενικό κάποιος εκπαιδευτικός να ενδιαφερθεί και για τους φοιτητές του και τις οικογένειες αυτών! Μου είναι αδύνατον να σκεφτώ μια λέξη που να εκφράζει τον θαυμασμό μου για αυτή του την κίνηση που ίσως να μη μοιάζει σημαντική στους πολλούς όμως εγώ που βρίσκομαι μέσα στον χορό, συγκινούμαι από αυτή την κίνηση κι ας μην πρόκειται για δικό μου μάθημα.

Μέσα σε αυτό το κλίμα της βεβιασμένης κατάκρισης, αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποια ελπίδα να επιτευχθεί πρόοδος. Σε μια χώρα που άπαξ και δηλώσεις ότι αγαπάς την πατρίδα σου σημαίνει πως εντάσσεσαι απροκάλυπτα με τη μεριά της χρυσής αυγής και αποκτάς τη φήμη του ρατσιστή και του φασίστα ενώ αν εντοπίσεις και αντιδράσεις απέναντι στα κακώς κείμενα χαρακτηρίζεσαι επαναστάτης και περνάς στην όχθη μιας κάποιας αριστεράς. Διότι ως γνωστόν είναι εξωλογικό να κρίνει κανείς μόνος του, ερήμην κομματικής ιδεολογίας, τα καλά και τα κακά της κοινωνίας.
Είναι θλιβερό που το σύνολο των νέων της δικής μου ηλικίας δεν εκφράζεται από τους εκπροσώπους μας μα είναι ακόμη θλιβερότερο που ανάμεσά μας υπάρχουν κι εκείνοι που επιλέγουν ακραίες θέσεις τους οποίους εντάσσω στην ίδια απαξιωτική μοίρα με όσους παρακινούνται στο να ακολουθήσουν μια ιδέα ανάλογα με το «βόλεμα» που τους τάζουν.

Φαύλος κύκλος; σαν αυτόν για τον οποίο κάνουν λόγο οι δημοσιογράφοι χρησιμοποιώντας επιτηδευμένα βαρύγδουπες λέξεις για να έρθουν ένα βήμα πιο κοντά στην κινδυνολογία;
Ή απλώς μια ύφεση (λέξη που χρησιμοποιείται από τους σημερινούς ρήτορες με αρμόζον ύφος!) που υπόσχεται ένα καλύτερο μέλλον;
΄Όπως κι αν είναι ή φαίνονται τα πράγματα η ευθύνη των πράξεών μας δε θα έπρεπε να μας φοβίζει.

Παρ' όλα αυτά οι άνθρωποι έχουν ήδη σχηματίσει μια παράδοξη εικόνα για όσους μιλούν ακόμη για τα όνειρά τους, για εκείνους που σχεδιάζουν το μέλλον πασαλειμμένοι με χρώματα. Οι γύρω μας είναι απογοητευμένοι και συχνά δε συγχωρούν τη χαρά των άλλων. Εν τέλει, αυτό θεωρώ πως είναι το πιο απελπιστικό μέσα σε αυτή την ηθική κρίση που βιώνουμε, το να μην μπορείς δηλαδή να συζητήσεις για τους στόχους που θα ήθελες να θέσεις, για τις ελπίδες και τα όνειρά σου, φοβούμενος μήπως οι άλλοι σου τα μολύνουν με την απαισιοδοξία τους.

Καταληκτικά, νιώθω πως πάντα θα καταλήγω στο ίδιο κοινότοπο συμπέρασμα: Όλα είναι θέμα Παιδείας. Παιδεία που καλλιεργείται μέσω της εκπαίδευσης, των θεσμών, της οικογένειας, των προτύπων, της προσωπικής μας προσπάθειας. Οπότε υποθέτω, πως αυτή είναι μια καλή αφετηρία για όσους επιδιώκουν μια κάποια ανάπτυξη όχι απλά της χώρας αλλά του έθνους.




"Maybe we'll turn it all around
'Cause it's not too late
It's never too late"


Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Μανιφέστο υπέρ της Δευτέρας !

«Δεν αξίζουν οι γκρίνιες. 
Και είπαμε πως, αν κάνουμε κάτι, 
θα το κάνουμε μ’ αυτό που έχουμε 
και όχι μ’ αυτά που δεν έχουμε.»
Γ. Σεφέρης


Διάβασα κάπου: "δε σου φταίει η Δευτέρα, τη δουλειά σου μισείς". Και συμφώνησα!

Παραδόξως έχουμε μάθει να χειριζόμαστε καλά την τέχνη του "κατηγορείν" ώστε να απαλλασσόμαστε από τις ίδιες μας τις ευθύνες. Προφανώς και δεν επιλέγουν όλοι το επάγγελμά τους αλλά δε δικαιολογώ όσους συμβιβάζονται με κάτι λιγότερο από αυτό που ήθελαν και είχαν τη δυνατότητα να το κυνηγήσουν.
Ήδη τα αφτιά μου ερεθίζονται από καλοπροαίρετες -και μη- φωνές που λένε πως καλά έκανα που σπούδασα τέσσερα χρόνια μα τώρα πρέπει να βρω μια οποιαδήποτε δουλειά. Επισημαίνω εδώ το ρίγος συγκίνησης που με κατακλύζει από το τόσο ενδιαφέρον των "-και μη-" φωνών!
Είναι κατανοητό πως το εκπαιδευτικό μας σύστημα μάς απολύει σε μια κοινωνία δίχως να γνωρίζουμε τον τρόπο ένταξής μας σε αυτή αφού βγαίνοντας από μία Σχολή δε ξέρουμε πώς και πού να εφαρμόσουμε όσα έχουμε μάθει. Παρ' όλα αυτά είμαι πεπεισμένη ότι η θέληση είναι εκείνη που προηγείται της γνώσης.

Έπειτα αναρωτιέμαι με ποιον τρόπο θα μπορούσε να φανεί χρήσιμη μια βεβιασμένη παραίτηση πριν ακόμη από τη διεκδίκηση των επιθυμιών μας. Ίσως λοιπόν να παρεκκλίνω λίγο από τη λογική της εποχής (όσο κι αν κάποτε με παρασύρει ο πεσιμισμός της) γιατί ένας από τους μεγαλύτερούς μου φόβους είναι να ξυπνήσω ένα πρωινό μισώντας την κάθε μέρα της εβδομάδας. Αναμφισβήτητα το γενικότερο κλίμα της απογοήτευσης μπορεί να σταθεί γοητευτικό για τους περισσότερους μα από τη λίγη ιστορία που ξέρω δε θυμάμαι η μοιρολατρία να συνεπάγεται πρόοδο.

Καταληκτικά, αν με ρωτούσες τι θα ήθελα να κάνω στη ζωή μου θα σου έλεγα πως η απάντησή μου δεν άλλαξε και πολύ από τότε που με ρωτούσαν τι θα ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω. Θέλω το επάγγελμα μου να σχετίζεται με τις σπουδές μου και να ασφικτυεί από Λογοτεχνία. Ίσως να μην είναι σίγουρος ο δρόμος μπροστά μου αλλά υποθέτω πως με κάποιον τρόπο διασχίζεται.

Παραφράζοντας ένα σύνθημα θα έλεγα πως είμαι -ακόμη- της λογικής "τίποτα λιγότερο από τα όνειρά μας".







Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Φθινόπωρο!!


Αγαπημένο Φθινόπωρο.
Σεπτέμβρης:
Να θυμηθώ αφού δώσω το μάθημα να αποφασίσω ποιος δρόμος βγάζει στο όνειρό μου.





"What would you ask if you had just one question?"