« Ἡ δύναμή σου πέλαγο και ἡ θέλησή μου βράχος »
Δ. Σολωμός

«Δε θα γράφεις, όταν δεν έχεις κέφι χρυσό μου κορίτσι, ούτε όταν δεν έχεις τίποτα να πεις.

Δε θα ήταν καλό να βάλουμε στη ζωή μας καταναγκαστικά έργα, όσο μικρά και να ’ναι.»
Γ. Σεφέρης

Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

«Ο κόσμος είναι κακός»


« Ο κόσμος είναι κακός, φίλη μου!» λέω στη φίλη μου Π.
« Ο κόσμος είναι κακός, Αλς!» μου επιβεβαιώνει και συνεχίζει:
« Και ξέρεις γιατί είναι κακός; γιατί όταν σε ρωτάει τι κάνεις στη ζωή σου, δεν το κάνει από ενδιαφέρον...»
« Το κάνει για κουτσομπολιό και για να σου πει εν τέλει ότι κάτι κάνεις λάθος...» βιάζομαι να την κόψω.
« Όχι μόνο! Το κάνει και για να παρηγορηθεί...» μου λέει και με βάζει σε σκέψεις.

Ο κόσμος φίλε αναγνώστη, είναι κακός! Ναι! κι όταν σε ρωτάει τι κάνεις στη ζωή σου το κάνει για κουτσομπολιό αλλά και για να παρηγορηθεί. Δεν περιμένει από σένα να του πεις τα ευχάριστα νέα της ζωής σου, ότι όλα βαίνουν καλώς κι ότι δεν αντιμετωπίζεις κανένα πρόβλημα. Αυτό που αναμένει διακαώς είναι να ακούσει πως δεν αντέχεις την κατάσταση αυτή, ότι όλα σου φαίνονται ανόητα κι ανούσια. Αυτό που περιμένει ο κόσμος είναι να γκρινιάξεις για όλους και για όλα!

Πρόσεχε λοιπόν! Μη δημοσιοποιείς τις ευτυχίες και τις θλίψες σου, στον καθένα. Οι άνθρωποι που σ΄ αγαπούν κι αγαπάς, τις ξέρουν ήδη αφού πρώτα μαζί τους θα τις μοιράστηκες, οπότε από πού προκύπτει η ανάγκη σου να τις μάθουν κι άλλοι; Αναφέρομαι τόσο στις δημοσιεύσεις μέσω των διάφορων κοινωνικών δικτύων όσο και στις απαντήσεις που δίνεις όταν σε ρωτούν «τι κάνεις στη ζωή σου;» ή ακόμη κι όταν δε σε ρωτούν αλλά τα λες από μόνος σου. Προφανώς θα απαντήσεις μα προσπάθησε να διατηρήσεις το μέτρο. Μην εμπιστεύεσαι τα όνειρα και τα σχέδιά σου σε ανθρώπους που ξέρεις ότι όχι μόνο δε θα τα υποστηρίξουν αλλά θα τα αμαυρώσουν και θα τα μειώσουν με μοναδικό στόχο να σε αποτρέψουν να προοδεύσεις. Προσπάθησε να ξεχωρίζεις την καλοπροαίρετη συμβουλή για προσοχή στα βήματά σου, από την κακοπροαίρετη προσταγή για εγκατάλειψη των πιστεύω σου.

Επίσης, αυτό που πρέπει να καταφέρεις είναι να μη γίνεις κομμάτι αυτού του κόσμου. Μη γίνεσαι κακός. Αν κάποιος σε πλήγωσε, φύγε. Άσε τις εκδικήσεις κατά μέρος αφού αυτός δεν είναι τρόπος για να ηρεμήσεις ή να προχωρήσεις. Αν κάποιος σε πολεμάει, μπες με προσοχή στις μάχες. Μη χάνεις τον εαυτό σου! ΜΗ χάνεις τον εαυτό σου! Χαμογέλα στην κούραση, αγάπα στο χάος. Απομακρύνσου από εκείνους που δε σε εμπνέουν κι αν αυτό δεν είναι δυνατόν, περιόρισε την επιρροή που σου ασκούν. Πάλεψε για την εσωτερική σου γαλήνη και θα βρεις την ευτυχία στα απλά, τα καθημερινά. Βέβαια, δεν είναι εύκολο εγχείρημα, αλλά είναι κι αυτό μια πρόκληση που σου τη χρωστάς.


Γιατί ο κόσμος είναι κακός όταν σε βλέπει να προσπαθείς να ευτυχήσεις είτε στα προσωπικά είτε στα επαγγελματικά, σε κάθε τομέα γενικότερα. Φυσικά, υπάρχουν εξαιρέσεις. Μα αυτές τις ξέρεις ήδη! Γι' αυτό εξάλλου τις έχεις πλάι σου.


Χρόνια πολλά και Χριστός Ανέστη!!!



Παρασκευή 3 Απριλίου 2015

Και τι ζητάω;

«Το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό»
Οδ, Ελύτης


Μια αλλαγή που θα έρθει και τα ταράξει ανεπανόρθωτα τη λιμνάζουσα καθημερινότητα. Αυτό ζητούν οι περισσότεροι. Κι ύστερα ξαναβολεύονται στη ρουτίνα, ίσως γιατί μπροστά στις αλλαγές δεσπόζουν οι πιο κρυφοί μας φόβοι. Ωστόσο, καθώς οι μέρες περνούν όλο και κάτι ανακαλύπτουμε ότι μας λείπει. Άλλοι πιο επιπόλαιοι αναζητούν τα ασήμαντα μα για εκείνους σημαντικά κι άλλοι ψάχνουν κάτι βαθύτερο μα απροσδιόριστο που θα δώσει νόημα στη ζωή τους.
Από την άλλη, είναι αχαριστία να ζητάς αλλαγές όταν κάποιοι στερούνται αυτά που εσύ θεωρείς αυτονόητα. Με λίγες τύψεις κλείνουν πάντα οι κουβέντες μας με ένα "κανείς δε χάνεται..." μα η σκέψη συνεχίζει να ανακυκλώνεται στο μυαλό σου.

Είμαστε η γενιά που σκέφτεται πολλά αλλά καθόλου τον εαυτό της. Τι μας αρέσει πραγματικά; Τι επιθυμούμε περισσότερο από καθετί; Τι αξίζουμε; Ξεχνούμε να κάνουμε στον εαυτό μας τη βασικότερη κι επαναλαμβανόμενη ερώτηση των παιδικών μας χρόνων: Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Εν τέλει μεγαλώνουμε κι ακόμη δε βρίσκουμε τι ζητάμε από εμάς, τους άλλους, την ίδια τη ζωή. Γιατί εδώ που τα λέμε έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Πολλοί από εμάς βολευόμαστε στην ιδέα πως δε φταίμε γι' αυτόν τον ξεπεσμό, όμως δεν προσπαθούμε και να τον αποτρέψουμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν προλαβαίνουμε κι όλας. Εκεί που καθόμαστε και συζητάμε για μια κάποια ιδέα που θα φέρει επανάσταση, ξαφνικά σηκωνόμαστε όλοι μας και τρέχουμε να μαζέψουμε πτυχία και χαρτιά, με την ελπίδα να μας βοηθήσουν στην επανάσταση που ετοιμάζουμε κι όλο αναβάλλεται.

Αν όμως, βρίσκαμε αυτό που θέλουμε πραγματικά, αν το αφήναμε να ωριμάσει στη σκέψη μας κι αν προσπαθούσαμε με κάθε μέσο να το πραγματοποιήσουμε δίχως πολλές γκρίνιες, ίσως να καταφέρναμε να ξεχωρίσουμε τις λεπτομέρειες που κάνουν την καθημερινότητα όμορφη. Γιατί κακά τα ψέματα, όταν έχεις ή κάνεις ό,τι σε ευχαριστεί, η οπτική σου διαφοροποιείται. Βέβαια, το μαύρο δεν παύει να είναι μαύρο αλλά μπορείς να διακρίνεις μερικά χρώματα μέσα του.

Επομένως, το ζήτημα είναι τι θέλουμε σε σχέση με τον εαυτό μας και σε σχέση με τους άλλους. Διότι αν μάθουμε όλοι μας τι ζητάμε και τι δίνουμε τότε δε θα χρειάζεται να μπλεκόμαστε σε αδιέξοδα. Κι αν δεν μπλέκεις σε αδιέξοδα, έχεις περισσότερο χρόνο και διάθεση για να φτάσεις εκεί που επιθυμείς. Ωστόσο, μερικοί δρόμοι που δε βγάζουν πουθενά, έχουν πολλά να σου διδάξουν. Εξάλλου, έχω μια βαθιά πεποίθηση ότι οι δυσκολίες είναι για να διακρίνουμε τα ψήγματα ευτυχίας, που παρασυρόμενοι από τις στιγμές, συχνά αγνοούμε.