« Ἡ δύναμή σου πέλαγο και ἡ θέλησή μου βράχος »
Δ. Σολωμός

«Δε θα γράφεις, όταν δεν έχεις κέφι χρυσό μου κορίτσι, ούτε όταν δεν έχεις τίποτα να πεις.

Δε θα ήταν καλό να βάλουμε στη ζωή μας καταναγκαστικά έργα, όσο μικρά και να ’ναι.»
Γ. Σεφέρης

Σάββατο 19 Μαρτίου 2016

Διαχειρίζοντας τις χαρές...

 "Μα η ευτυχία ποτέ δε μοιάζει με τις υποσχέσεις της -όταν έρθει. Πάντα είναι κάτι άλλο, κάτι που αλλάζει. Κάτι που σ' αλλάζει και σε ωριμάζει. Όπως η δυσυχία λοιπόν;"
Στρ. Τσίρκας

Δεν ξέρω αν είναι στη φύση του ανθρώπου να φοβάται στις χαρές του, να θεωρεί πως πίσω από όλο αυτό το καλό που του έχει συμβεί κρύβεται μια ατελείωτη συνωμοσία η οποία του πλέκει μια ανείπωτη παγίδα. Δεν ξέρω αν όλα είναι θέμα ψυχής ή μυαλού, αλλά ο συνδυασμός των δύο δεν πρόκειται ποτέ να βρεθεί σε επιθυμητή ισορροπία. Η παράλογη συνειδητοποίηση ότι μέσα στις χαρές μας αναζητούμε διακαώς μια δόση λύπης ώστε να μπορέσουμε να επιστρέψουμε στη χαρά ανανεωμένοι, δεν αποτελεί ουσιαστικά μια συνειδητοποίηση του πόσο αχάριστοι κι ανώριμοι είμαστε στις πλείστες των περιπτώσεων;
Εκτός από αυτό όμως, είμαστε και δειλοί. Διότι ψάχνοντας γι' αυτή τη λίγη λύπη -όχι την πολλή, μην τυχόν και μας κλονίσει από τη σιγουριά μας-, ευχόμαστε να βρούμε τόση όση μπορεί να αντιμετωπιστεί, τόση όση θα μπορούσε να θρέψει για λίγο τη ντράμα κουίν που κατοικεί μέσα μας. Παράξενο ον ο άνθρωπος... Με τίποτα δεν ευχαριστιέται. Φαίνεται να αναζητάει γνώσεις πρωτόγνωρες που τάχα θα αλλάξουν την κοσμοθεωρία του, μα αυτό που αποζητάει κατά κύριο λόγο είναι να επιβεβαιώσει ότι όλα περιστρέφονται γύρω από το τεράστιο εγώ του.
Γιατί δεν μπορεί να συγκεντρωθεί στη χαρά του; γιατί μπολιάζει εφιάλτες στα όνειρά του;
Εν τέλει..... γιατί η προοπτική μιας απόλυτης ευτυχίας να είναι ύποπτη;