« Ἡ δύναμή σου πέλαγο και ἡ θέλησή μου βράχος »
Δ. Σολωμός

«Δε θα γράφεις, όταν δεν έχεις κέφι χρυσό μου κορίτσι, ούτε όταν δεν έχεις τίποτα να πεις.

Δε θα ήταν καλό να βάλουμε στη ζωή μας καταναγκαστικά έργα, όσο μικρά και να ’ναι.»
Γ. Σεφέρης

Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Δίνουμε Πανελλαδικές!

Δώσαμε Έκθεση!
Θυμάμαι τους καθηγητές να λένε ότι κάθε φορά που οι μαθητές τους δίνουν Πανελλαδικές είναι σα να ξαναγράφουν οι ίδιοι. Βέβαια όταν είσαι γ' λυκείου δεν το καταλαβαίνεις αυτό γιατί θεωρείς πως είσαι μόνος, όσο κι αν σε υποστηρίζουν.

Τώρα που κι εγώ έχω ένα μαθητή στη γ' λυκείου -τον πιο αγαπημένο μου για φέτος- νιώθω αν όχι την ίδια αγωνία τότε παρόμοια με εκείνη που είχα όταν έγραφα κι εγώ. Δώσαμε Έκθεση και τώρα αναμένουμε τα αποτελέσματα. Περίμενα τη δημοσίευση των θεμάτων κι ευχόμουν να μην αγχωθεί, να μη θολώσει. Όταν πια βγήκαν τα θέματα άρχισα να αγωνιώ για τα τυχόν λάθη που θα μπορούσε να κάνει γνωρίζοντας τις αδυναμίες του. Από την άλλη χαμογελούσα στη σκέψη ότι αυτό το είπαμε κι εκείνο το είχαμε τονίσει. Κατέληγα πάντα με ένα «μακάρι να γράψει!».

Είναι μοναδική εμπειρία να δίνει ο μαθητής σου εξετάσεις, τουλάχιστον για μένα που ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Ύστερα από το τελευταίο μας μάθημα ένιωσα ένα παράξενο κενό.
Ξεχώρισα αυτό το παιδί γιατί είχε την ικανότητα να με κοιτάζει μέσα στα μάτια ακόμη κι αν είχε περάσει την πιο δύσκολη μέρα. Συχνά μου άνοιγε την ψυχή του κι εγώ χαιρόμουν να ακούω τις σκέψεις, τα όνειρα, τους προβληματισμούς του και καμιά φορά να του λέω τη γνώμη μου. Ωστόσο, δε μπορώ να πω ότι ήταν ο πιο επιμελής μαθητής που είχα αλλά ύστερα από μια κουβέντα που κάναμε τον είδα να προσπαθεί τη στιγμή που οι υπόλοιποι αποφάσισαν να τα παρατήσουν. Η χημεία μας ευδοκίμησε.

Το πιο όμορφο όμως της όλης υπόθεσης είναι πως τα μαθήματα έγιναν σε εθελοντικό πλαίσιο και δεν ένιωσα στιγμή δείγμα αχαριστίας από το συγκεκριμένο παιδί. Του αξίζουν τα καλύτερα και θα τα καταφέρει γιατί έχω πίστη στην ψυχική του δύναμη κι ευαισθησία.

Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Ανιδιοτελείς Άνθρωποι

«Εσύ δε θα μου πεις ευχαριστώ,
όπως δε λες ευχαριστώ στους χτύπους της καρδιάς σου
που σμιλεύουν το πρόσωπο της ζωής σου.

Όμως εγώ θα σου λέω ευχαριστώ
γιατί γνωρίζω τι σου οφείλω.»
Γ. Ρίτσος


Συναντάω Ανθρώπους. Εκεί που καμιά φορά απελπίζομαι και χάνω την εμπιστοσύνη μου στην ύπαρξη τέτοιων Ανθρώπων, εκείνοι εισέρχονται με καλοσυνάτο θράσος στη ζωή μου. 
Με το μεγαλείο της ψυχής τους φωτίζουν τον δρόμο μου. Είναι συγκινητικό αν σκεφτείς πόση ανιδιοτέλεια ξεχειλίζουν κι έπειτα είναι παρηγορητικό να σκέφτεσαι πως ανάμεσα στο πλήθος «που τους ρημάζει η τρομερή ευκολία»  εκείνοι αποτελούν παραδείγματα για όλους μας.

Εν τέλει, ο εθελοντισμός δεν είναι τι προσφέρεις αλλά τι λαμβάνεις. Κι αλήθεια τα δώρα είναι πολλά κι ανεκτίμητα! Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους Ανθρώπους που οργάνωσαν το συγκεκριμένο εγχείρημα και που είχα την τιμή να μπω στην «οικογένεια» αυτή η οποία μου δίδαξε πολλά περισσότερα από όσα νόμιζα. Επιπλέον νιώθω ειλικρινή θαυμασμό απέναντί τους διότι συνεχίζουν με ταπεινοφροσύνη  τις ποικίλες δράσεις τους δίχως καμία χρηματική ενίσχυση από πολιτικές ή άλλες ομάδες. 

Μόλις διαπίστωσα πως είναι λίγες οι λέξεις για να περιγράψω το φως που αντίκριζα όλη τη χρονιά στο βλέμμα τους και που με γέμιζε με θάρρος κι αλήθεια.

Σάββατο 17 Μαΐου 2014

Οι γάμοι του ουρανού και της κόλασης

«Η Αντίθεση είναι η αληθινή Φιλία.»
W. Blake

Ο Επίκουρος ή κατά κόσμον Βαγγέλης είναι ο «Άγιος Βασίλης» των βιβλίων. Συχνά μέσω του blog του ανακοινώνει ότι στο τάδε μέρος θα αφήσει κάποια βιβλία κι όποιος θέλει μπορεί να περάσει να τα ξεφυλλίσει, να τα πάρει, να τα κρατήσει ή να τα δώσει με τη σειρά του σε άλλους. Εξάλλου αυτή είναι η λογική του BookCrossing.
Η αλήθεια είναι πως μόνο σκόρπιες πληροφορίες είχα για το σχετικό «κίνημα». Όταν ο Βαγγέλης πρότεινε να μου στείλει κάποιο βιβλίο ξαφνιάστηκα. Έπειτα στάθηκα αναποφάσιστη καθώς είμαι καχύποπτη για τις επαφές μέσω διαδικτύου. Τέλος πείστηκα αφού ζήτησα και τη συμβουλή ενός καλού φίλου που ξέρει από αυτά

Όταν το βιβλίο έφτασε στα χέρια μου ήμουν ενθουσιασμένη. Όχι τόσο για το όμορφο δώρο όσο για την ανιδιοτέλεια που υπάρχει ακόμη σε μερικούς ανθρώπους. Ακόμη αναρωτιέμαι πώς κάποιοι διατηρούν την ψυχή τους σε μια τέτοια εποχή όπου κυριαρχούν πολλά σκοτάδια στοιβαγμένα. Αν σκεφτεί κανείς πόσο δύσκολα αποχωριζόμαστε τα πράγματά μας θα καταλάβει πόσο σημαντική ήταν η κίνηση του Βαγγέλη.

Προσωπικά, αν εξαιρέσω τα βιβλία που έχω χαρίσει στη βιβλιοθήκη του σχολείου κάποτε ή της πόλης πρόσφατα, σπάνια με θυμάμαι να χαρίζω ένα δικό μου βιβλίο σε κάποιον φίλο (σε άγνωστο δεν τίθεται θέμα). Αντίθετα, έχω δωρίσει πολλά καινούργια βιβλία. Επίσης, έχω δανείσει αρκετά με την ίδια πάντοτε αγωνία αν θα τα φροντίζει κι αν θα τα επιστρέψει. Η αδυναμία μου στα βιβλία καταντά εμμονική. Θεωρώ πως μπορώ να μοιραστώ όλα μου σχεδόν τα πράγματα με φίλους (μην ξεχνάτε πως έχω  δίδυμο αδερφό οπότε έχω μάθει να δίνω) εκτός από τα αγαπημένα μου βιβλία και τον υπολογιστή μου (εκτός αν τα έδινα στον Δίδυμο :D ). Πριν βιαστείτε να με κατακρίνετε, παραδέχομαι πως είμαι αδικαιολόγητη.
 ΠΑΡΕΚΒΑΣΗ: Η εικόνα των βιβλίων μου μέσα σε κουτιά το προηγούμενο καλοκαίρι της μετακόμισης μετά το τέλος των σπουδών, μου προκαλεί ακόμη πόνο στην ψυχή. Ευτυχώς όλα έφτασαν υγιή (!)

Ωστόσο, μετά από αυτή την κίνηση έχω βάλει κάτω την κοσμοθεωρία μου περί βιβλίων και προσπαθώ να την αναθεωρήσω. Είναι δύσκολο! Το παράδειγμα όμως του Βαγγέλη είναι αξιοζήλευτο κι άξιο προς μίμηση. Βαγγέλη ομολογώ δημόσια πως δε θα χαρίσω αυτό το βιβλίο αλλού γιατί θέλω να έχω κάτι να θυμάμαι από αυτή την πρώτη κίνηση. Ωστόσο, θα διαλέξω ένα από τα δικά μου, που είναι ακόμη πιο δύσκολο για μένα, και θα το χαρίσω σε κάποιον που θα το προσέχει και θα το φροντίζει. Εξάλλου τα βιβλία αναπνέουν. Στις σελίδες τους κρύβουν τις ανάσες όσων τα διάβασαν, όσων τα ξεφύλλισαν, εκείνων που τα επιμελήθηκαν κι αυτών που τα έγραψαν.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ!

ΥΓ: Δε θέλησα να αναφερθώ στο όμορφο περιεχόμενο του βιβλίου γιατί ο σκοπός μου ήταν τα εστιάσω στην κίνηση.
ΥΓ2: Άραγε η νοοτροπία μας θα μας επέτρεπε μια (για αρχή) μικρή βιβλιοθήκη σαν της εικόνας σε κάθε πόλη;

Σάββατο 10 Μαΐου 2014

11 χρόνια μετά....

«Φίλοι
Που φεύγουν
Που χάνονται μια μέρα»
Μ. Αναγνωστάκης
Αυτό υπήρχε ήδη στον τοίχο

Στο δημοτικό ήμουν ατίθασο παιδάκι. Καμιά φορά περισσότερο αντιδραστική από όσο θα έπρεπε. Η σχέση με τους συμμαθητές ήταν αρκετά καλή αλλά δε με ένοιαζε ιδιαίτερα γιατί είχα εξαιρετική παρέα στη γειτονιά με την οποία τύχαινε να μη πάμε στο ίδιο σχολείο καθώς στην περιοχή υπήρχαν δύο δημοτικά κι σε μένα με τον αδερφό μου έλαχε να πάμε σε διαφορετικό από εκείνο των φίλων μας.

Ωστόσο, η παρέα της τάξης μου ήταν καλή στην πλειοψηφία της όσον αφορούσε τα κορίτσια. Θυμάμαι ακριβώς ποιες συμπαθούσα περισσότερο και ποιες μου φαίνονταν αδιάφορες. Γυρνώντας τη σκέψη μου μέσα στα χρόνια πάντα ένιωθα μια πίκρα που δεν έδωσα μεγαλύτερη προσοχή σε μια φίλη που δε μου χαλούσε χατήρι. Εγώ τότε, πιο αυθόρμητη και δυναμική κι εκείνη πιο μαζεμένη και ήσυχη μού είχε πάντα μια αδυναμία που δεν την έκρυβε. Θυμάμαι τη μαμά να μου λέει πόσο καλό κορίτσι ήταν και να κάνω παρέα μαζί της. Οι συμβουλές της μαμάς, βλέπεις, καθώς έχουν κι ένα άγχος με ποιους θα μπλέξουμε. Κι εγώ την έκανα βεβαίως παρέα μα με θυμάμαι συχνά απότομη μαζί της σχεδόν... αχάριστη θα με χαρακτήριζα. Δεν το έκανα όμως επίτηδες. Είχα και τότε τις τύψεις μου αλλά δεν μπορούσα να ελέγξω τον χαρακτήρα μου.

Στο τέλος του δημοτικού μετακόμισε με αποτέλεσμα να μην είμαστε μαζί στα επόμενα σχολικά χρόνια. Λυπήθηκα. Και τα χρόνια πέρασαν.... 
Ήρθαν οι σπουδές και μαζί τους οι αναμνήσεις αυτές καθώς με τις νέες σου παρέες συζητούσες για το άγνωστο σε εκείνες παρελθόν σου. Έτσι σκέφτηκα να αναζητήσω εκείνο το ήσυχο κορίτσι που ήθελε πάντα να είναι στην ομάδα μου στην αμπάριζα ή στο βόλευ και που χαιρόταν όταν τύχαινε να καθίσει μαζί μου στο θρανίο ή τις εκδρομές. Τη βρήκα με τη βοήθεια των κοινωνικών δικτύων. Με θυμήθηκε αμέσως ή μάλλον δεν πρέπει να με είχε ξεχάσει ποτέ.

Έπειτα, εκείνη στην πόλη που σπούδαζε κι εγώ στη δική μου δεν έτυχε να συναντηθούμε παρά τα γνωστά «θα βρεθούμε μόλις γυρίσω». 

Τις προάλλες περίμενα το τρένο για να επισκεφτώ την κολλητή. Ξαφνικά ακούω το όνομά μου. 11 χρόνια μετά άκουσα εκείνο το κορίτσι να με φωνάζει. Δε μου ήταν δύσκολο να τη γνωρίσω καθώς δεν άλλαξε πολύ. Ο προορισμός μας διαφορετικός. Τα λίγα λεπτά αναμονής τα περάσαμε μαζί μα τι να πρωτοπείς; 

Σήμερα περαστική από την πόλη μού είπε να βρεθούμε. Μετρημένο παιδί με τους προβληματισμούς του, μου ανοίχτηκε εύκολα. Μα κι εγώ αν και πιο συγκρατημένος χαρακτήρας ένιωσα οικειότητα. Εξάλλου την ξέρω από... τόσο (κίνηση χεριού). 
Μετά τον καφέ περάσαμε από το παλιό μας σχολείο που για καλή μας τύχη ήταν ανοιχτό λόγω κάποιων εξετάσεων που έδιναν εκεί. Περπατήσαμε στην αυλή που φιλοξένησε 6 χρόνια τις φωνές μας, τους τσακωμούς, τις πτώσεις, τα γέλια και τα παιχνίδια μας.  Κάποτε φάνταζε μεγαλύτερη. «Σε θυμάμαι να περνάς πάνω από τον τοίχο κάθε φορά που έπεφτε η μπάλα», μου είπε δείχνοντας με το χέρι της. Ακόμη κι ο δρόμος έξω από το σχολείο κάποτε μας έμοιαζε λεωφόρος ολόκληρη καθώς γονείς και δάσκαλοι μας έλεγαν να περνάμε προσεκτικά.

Πιθανότατα θα ξαναβρεθούμε μα ούτε εγώ ούτε κι εκείνη είμαστε εκείνα τα κορίτσια που έτρεχαν στο μεγάλο προαύλιο αλλά τα μοιάζουμε αρκετά. Εκείνη τώρα πια, πιο σίγουρη για τις απόψεις της κι εγώ πιο πειθαρχημένη. Απλώς είναι συγκινητικό να ανακαλύπτεις πως κάποιοι που γνώριζες παλιά έχουν εξελιχθεί και προοδεύσει χωρίς να χάνουν τον καλό τους εαυτό. Σίγουρα, δεν την ονομάζω πια (ή ακόμη) φίλη κι ούτε μπορώ να μιλάω με σιγουριά καθώς σε μια στιγμή δεν κρίνεις τη διαμόρφωση που προκαλούν τα χρόνια στον χαρακτήρα.