« Ἡ δύναμή σου πέλαγο και ἡ θέλησή μου βράχος »
Δ. Σολωμός

«Δε θα γράφεις, όταν δεν έχεις κέφι χρυσό μου κορίτσι, ούτε όταν δεν έχεις τίποτα να πεις.

Δε θα ήταν καλό να βάλουμε στη ζωή μας καταναγκαστικά έργα, όσο μικρά και να ’ναι.»
Γ. Σεφέρης

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Γυρίζοντας

«μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε 
μέσα στη φυγή.»
Γ. Σεφέρης
«Πάει η Κέρκυρα, φίλε...», ακούω να λέει στον αδερφό μου ο κολλητός του.

Πάνε οι πόλεις που αγαπήσαμε. Θεωρούσαμε ότι δε θα τελειώσουν ποτέ. Άπειρες μας φαίνονταν.
Τελικά, είναι δυσκολότερος ο αποχαιρετισμός απ' ό,τι ήταν η προσαρμογή σε αυτές. Όσοι δεν έφυγαν δεν το καταλαβαίνουν κι όσοι δε γύρισαν δεν το φαντάζονται.
Η λύση είναι να μείνεις για λίγο μόνος, να ψάξεις τις επιθυμίες σου, έπειτα να βρεις να απασχολείσαι με κάτι και όλα αυτά να τα έχεις στο νου σου ως προσωρινά αν δε σε γεμίζουν. Να αναμένεις μια αλλαγή που δε φαίνεται στο άμεσο μέλλον, να τη μηχανεύεσαι όμως, να την προσπαθείς. Έτσι από το προσωρινό θα αντλείς για το αιώνιο. Και θα συνεχίζεις...




Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Θέλοντας και μη

«η πραγματικότητα είναι κάτι το δευτερεύον 
που διέκοψε για λίγο τα μεγάλα μας σχέδια»
Τ. Λειβαδίτης



Οι περισσότεροι στην ηλικία μας δεν εργάζονται και ελάχιστοι είναι αυτοί που ασχολούνται με αυτό που τους εκφράζει. Είχαμε ακούσει όσο ήμασταν αρκετά προφυλαγμένοι στη «φωλιά» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ότι δε θα ήταν εύκολο μα δε φανταζόμασταν το βαθμό δυσκολίας. Θεωρώ πως ακόμη δεν τον έχουμε συνειδητοποιήσει έτσι όπως ονειρευόμαστε ακόμη με αφέλεια σύμφωνα με τους πολλούς.

Όσοι λοιπόν, δεν εργάζονται ή δεν απασχολούνται στα πεντάμηνα προγράμματα του ΟΑΕΔ που παρατείνουν τη ψευδαίσθηση της μη ανεργίας τους, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν αυτό τον κενό χρόνο συγκεντρώνοντας διάφορα πτυχία και διπλώματα τα οποία ίσως τους φανούν χρήσιμα για το επαγγελματικό τους μέλλον ή για κάποιο πιθανό μεταπτυχιακό. Έτσι αρκετοί είναι αυτοί που γυρνάνε στα θρανία για να αποκτήσουν πιστοποιητικά ξένων γλωσσών, υπολογιστών κι ό,τι άλλο μπορεί να ανυψώσει λίγο το βιογραφικό τους.
Γενικότερα πάντως, είναι διάχυτη η αίσθηση ότι γεμίζουμε τον χρόνο με πράγματα κενά που δε μας εκφράζουν απόλυτα. Αυτό που με παρηγορεί εμένα είναι να σκέφτομαι πως όλα αυτά είναι προσωρινά ή γέφυρες για κάτι καλύτερο και να αγνοώ το ρητό που αναφέρεται στη μονιμότητα του προσωρινού.

Παράλληλα προσπαθούμε να σχεδιάσουμε το μέλλον. Νιώθω ότι βρισκόμαστε ακριβώς στο σημείο που ήμασταν όταν ήταν να επιλέξουμε κατεύθυνση στη Β' λυκείου. Είναι ανάγκη να επιλέξουμε ψύχραιμα τις οδούς που μας ανοίγονται μέσα σε αυτές τις ταραγμένες εποχές. Τώρα που το σκέφτομαι τα πράγματα είναι χειρότερα από ό,τι ήταν στο Λύκειο. Το δικό μου δίλημμα είναι γνωστό. Προχωράμε για κάτι περισσότερο ή παραμένουμε εδώ και πολεμάμε να μη βαλτώσουμε. Σίγουρα σύμφωνα με τις επιθυμίες μου κλίνω προς το πρώτο μα δυστυχώς δεν εξαρτάται η επιλογή μόνο από το τι θέλω καθώς οι παράγοντες είναι πολλοί.

Προφανώς και η απογοήτευση είναι μεγάλη στους γύρω. Ωστόσο, δε νομίζω ότι θα ωφελούσε να τα παρατήσουμε. Προς το παρόν δε νιώθω ιδιαίτερα τη θλίψη που κυριεύει την εποχή μας με εξαίρεση ορισμένες μέρες. Ίσως γιατί έχω μια έμφυτη τάση προς την αισιοδοξία ακόμη κι αν κάποτε με καταβάλλει ένας μικρός πανικός! Εξάλλου έχω μια βαθμολογία που περιμένω να βγει κι ευελπιστώ να έχω περάσει καθώς κι ένα πτυχίο ή μάλλον μια βεβαίωση αποφοίτησης αφού όπως προβλέπεται η ορκωμοσία θα αργήσει. Όταν λοιπόν συμβούν αυτά ξέρω πως θα ανοίξουν και για μένα διάπλατα οι πόρτες του ΟΑΕΔ κι αν είμαι τυχερή θα με εντάξουν σε κάποιο πρόγραμμα. Επειδή βεβαίως έχω την εμμονή να πιστεύω στα όνειρά μου και είμαι ένα επιπόλαιο αφελές παιδί μόλις πάρω τη βεβαίωση έχω κατά νου ένα άλλο μέρος στο οποίο θα πάω πρωτίστως.

Ψάχνοντας αγωνιωδώς καθημερινά να επισημάνω τα καλά της όλης κατάστασης βρίσκω ότι ανάμεσά τους συγκαταλέγονται ο χρόνος που έχω για τρέξιμο ειδικά τώρα που έρχεται χειμώνα, ο χρόνος που μπορώ να αφιερώσω στο διάβασμα των μεγάλων κλασικών Ευρωπαίων λογοτεχνών που τους είχα παραγκωνίσει για χάρη των Ελλήνων αλλά και στη μελέτη μαθημάτων για να μη χαθεί η επαφή με το αντικείμενο, χρόνος για να δω ολόκληρη τη σειρά "Dr. House" στο διαδίκτυο (δε θέλω αρνητικά σχόλια) και εν τέλει ο χρόνος για εθελοντισμό.

Τέλος, θα αναφερθώ στο απολύτως αποτυχημένο επιχείρημα που χρησιμοποιούν οι πολλοί για να μας εμψυχώσουν και το οποίο λέει πως όλοι βρισκόμαστε στην ίδια κατάσταση. Δε νομίζω ότι είμαι παράλογη όταν δε νιώθω να παρηγορούμαι από την ανεργία των διπλανών μου. Προφανώς και σέβομαι την όλη καλή διάθεση κάποιου για να πει κάτι τονωτικό ωστόσο το συγκεκριμένο επιχείρημα δε δουλεύει σε μένα.

Καλή εβδομάδα και υπομονή!


Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Περί αρμονίας

«τότες εσύ προσπάθησε να γενείς καλλίτερος
εις τρόπον ώστε να έρθει κάποια σχετική ισορροπία

άσε τους γύρωθέ σου να βουρλίζονται πως κάνουν κάτι»
Ν. Εγγονόπουλος


Κύριο μέλημά τους βέβαια είναι να χαμογελούν τόσο όσο πρέπει για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί να προσποιηθείς πως συμπαθείς κάποιον που δε σε εκφράζει κι ακόμη χειρότερα γιατί να επιδιώκεις διακαώς τη δική του εύνοια! Οι σχέσεις μας θεμελιώνονται πάνω σε ένα μεγάλο ψέμα και κανείς δεν εστιάζει στις μικρές γοητευτικές αλήθειες.
Οι άλλοι από τη μεριά τους γνέφουν σα να σε ακούν και ίσως να σου δώσουν μια συμβουλή που ούτε οι ίδιοι δε θα εφάρμοζαν.
Και κάπως έτσι στήνεται μια πολιτισμένη κοινωνία μέσω άμετρων συμβιβασμών και φτηνών υποχωρήσεων διότι δεν υπάρχει άλλη λύση για την επίτευξη της αρμονίας. Μα υπάρχουν ακόμη κάποιοι ανίδεοι που πιστεύουν πως κάπου αλλού βρίσκεται κι άλλος τρόπος. Θα τον βρούνε...



Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Λίγο όνειρο ακόμη...

«καί τό πᾶν κατασωπαίνει
καί τό οὐδέν δέν ἀγρικεῖ.»
Δ. Σολωμός


Όταν οι φίλες μου είχαν ανέβει/κατέβει για να εξεταστούν στα μαθήματα που χρωστούσαν κι εγώ έλειπα μου έλεγαν πόσο άδεια τους φάνηκε η πόλη μας. Άδεια γιατί δεν ήμασταν όλες μαζί. Άδεια γιατί δεν είχαμε τα σπίτια μας.
Σήμερα όμως εγώ είδα την πιο δική μας πόλη γεμάτη! Γεμάτη με τα αποτυπώματά μας στους τοίχους και τα αμφιθέατρα. Γεμάτη με τα βήματά μας σε κάθε γωνία της, σε όλους τους δρόμους. Μας είδα σε όλες τις νύχτες, σε όλες τις μέρες. Ασφυκτικά γεμάτη από εμάς η πόλη κι ας ήταν ελλιπής η παρέα σήμερα. Ήμασταν όλες μας εκεί. Στις πλατείες που καταστρώσαμε τους πιο άπιαστους στόχους μας ένα βράδυ. Στη λίμνη που μιλήσαμε για τις πιο μεγάλες μας ανησυχίες κάτι μέρες με βροχή. Είδα τα χαμόγελά μας έξω από μια αίθουσα που φιλοξενούσε τις λογοτεχνικές μας βραδιές κάποιες ανοιξιάτικες Δευτέρες. Είδα μια Σχολή γεμάτη από τα άγχη μας, την κούρασή μας, την υπομονή και το πάθος μας. Αντίκρισα στην ανατολή τα βλέμματά μας καθώς ξυπνούσαμε γιατί είχαμε μάθημα ή καθώς γυρνούσαμε μετά από μια μεγάλη νύχτα για να κοιμηθούμε.

Κάποιος έχει πει ότι την ευτυχία δεν την καταλαβαίνεις όταν τη βιώνεις παρά μόνο όταν αργότερα τη σκέφτεσαι. Διαφωνώ! Είμαι σίγουρη ότι ένιωσα βαθιά μέσα μου τις ευτυχισμένες στιγμές. Κι αν δεν ήταν ευτυχία αυτό που ένιωθα κάθε πρωί όταν ξυπνούσα και ήξερα ότι έχω την πιο κουραστική μέρα μπροστά μου αλλά τουλάχιστον θα την περνούσα με τα κορίτσια μου, τότε τι ήταν; Ξέρω πως κομμάτι της ευτυχίας μου ήταν και η κάθε νύχτα που έφτανε και σκεφτόμουν πριν κοιμηθώ πόσο ευγνώμων ένιωθα για όσα είχα και με γέμιζαν! Έβλεπα την ευτυχία στα βλέμματα των φίλων μου όταν η καθεμιά είχε διαφορετική άποψη για το ίδιο θέμα. Εντόπιζα την ευτυχισμένη στιγμή καθώς «ζήλευα» τους καθηγητές που θαύμαζα όταν αυθόρμητα προκαλούσαν χαμόγελα γιατί έδειχναν να αγαπούν αυτό που κάνουν. Σκεφτόμουν τότε πως ευτυχία πρέπει να ονομάζεται αυτό που νιώθω ότι δηλαδή βρίσκομαι στην πιο σωστή σχολή, στην πιο σωστή πόλη, την πιο σωστή στιγμή και με τους πιο σωστούς ανθρώπους δίπλα μου.
Οι πιο δικές μου φίλες έλεγαν ότι είχα μια ικανότητα να βρίσκω κάτι όμορφο στις στιγμές, στα πιο ασήμαντα, στα πιο μικρά. Ίσως να ήταν το μόνο που θα ήθελα να πάρουν από μένα φεύγοντας από εκείνη την πόλη -και για μένα αυτό είχα φυλάξει. (Α! Ναι! Και να μάθουν να λένε καμιά φορά ΟΧΙ!!!). Εξάλλου πήρα κι εγώ από εκείνες την ικανότητά τους να μένουν ψύχραιμες και ήρεμες. Ήρθαν τη στιγμή που πάλευα να διαφυλάξω τις σιωπές μου και στάθηκαν σημαντικοί αρωγοί.

Λίγες ώρες εκεί λοιπόν μα γεμάτη την ένιωσα εγώ την πόλη μας. Γεμάτη από αυτές τις πιο ευτυχισμένες μα και τις πιο παράξενες εμπειρίες μας. Γεμάτη από έναν εαυτό που προσπαθούμε φεύγοντας να μη χάσουμε. Γεμάτη από τα όνειρά μας που μέχρι να πραγματοποιηθούν ξέρουμε πως εκεί θα είναι ασφαλή από όλα τα σκοτάδια ανθρώπων και εποχών. Και υπάρχουν πολλές πιθανότητες να υλοποιηθούν αφού έχουμε ισχυρά εφόδια.



Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Alter ego

«κι αν ήμουν εγώ που άλλαξα στο μεταξύ;»
Στρ. Τσίρκας



Υπάρχουν στιγμές που δυσκολεύομαι να τους γνωρίσω από την αρχή. Σα να μεταμορφώθηκαν αυτοί, άλλαξα κι εγώ. Αλλαγές μικρές, εξάλλου δεν πιστεύω πως οι άνθρωποι αλλάζουμε. Μονάχα διαμορφωνόμαστε μέσω των εμπειριών μας και λόγω των καταστάσεων. Αυτά τα τέσσερα χρόνια οι αραιές κατ' ανάγκην συναντήσεις και η επικοινωνία εξ αποστάσεως δε φανέρωναν το ποσοστό της αλλαγής. (Η αλήθεια είναι πως δε θέλω να σκεφτώ το ενδεχόμενο ότι εκείνοι παρέμειναν σταθεροί και γι' αυτό δεν τους αναγνωρίζω).Τώρα ο καθένας μας μοιάζει λίγο χαμένος στα δικά του προβλήματα. Οι βιαστικοί προτρέχουν να αναρωτηθούν πόσο σημαντικές μπορεί να είναι οι σκέψεις που μας βασανίζουν σε τέτοια ηλικία. Στην καλύτερή μας ηλικία.
Ξαφνικά δεν τους αναγνωρίζω κι αυτό ίσως να οφείλεται στο πόσο έχω αλλάξει εγώ μέσα σε τέσσερα χρόνια.
Από την άλλη ίσως να είναι και αυτό ένα στάδιο της αναπροσαρμογής. Ίσως χρειάζεται λίγος χρόνος για να θυμηθείς όσα σε δένουν με αυτά εδώ τα άτομα -διαφορετικά δε θα έμεναν στη ζωή σου όλον αυτόν τον καιρό. Χρόνος και για τις νέα προσθήκες ατόμων στη ζωή σου. Χρόνος και χώρος για να γνωρίσουν κι εκείνοι τον νέο σου εαυτό. Αλίμονο! Όχι να συγχρονιστείς με ασυμβίβαστους!
Έρχεται ο καιρός που θα συνειδητοποιήσεις πως οι πιο δυνατοί σου φίλοι, αυτοί που έτυχε να γνωρίσεις στα φοιτητικά εδάφη, θα είναι μακριά μα τόσο κοντά σου και θα συνεχίσεις να είσαι ευγνώμων που υπάρχουν στη ζωή σου.

Τελικά όμως μπορεί πολλοί από εμάς στην παρούσα στιγμή να μην αφιερώνουμε τον χρόνο που χρειάζεται διότι είμαστε ταγμένοι στη διεκδίκηση των πιο μεγάλων μας ονείρων και επιπόλαια καμιά φορά ψάχνουμε τον τρόπο να τα πλησιάσουμε, ξεχνώντας τα υπόλοιπα. Συγχωρέστε μας! Δε ψάχνουμε για δικαιολογίες αφού ξέρουμε πως αυτό είναι πάνω απ' όλα!

Χρειάζεται χρόνος για να σε βρεις ξανά υπό άλλες συνθήκες πια.




«Παρέα μόνο σάς ζητώ∙ 
δε θέλω να το συζητώ. 
Δε θέλω αναλύσεις∙ 
μην ψάχνετε για λύσεις. 
Παρέα διακριτική, 
σαν να μην είστε καν εκεί.»


Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

Τι Δ Ε Ν καταλαβαίνεις;

«Και τα λοιπά και τα λοιπά
λαμπρά ταιριάζουν όλα.»
Κ.Π Καβάφης



Διαβάζω σε μια ανεπίσημη «ομάδα» του Τμήματός μας στο facebook η οποία έχει δημιουργηθεί από φοιτητές (σίγουρα υπάρχει μία και για το δικό σας!). Διαβάζω και δεν καταλαβαίνω τι δεν καταλαβαίνουν(!) ορισμένοι.
Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη περίοδο, σε μια αγχωτική εποχή. Είδαμε την εξεταστική μας να διακόπτεται. Είδαμε τη λειτουργία του Ιδρύματος να αναστέλλεται. Περιμένουμε το νέο πρόγραμμα για να εξεταστούμε σε όσα μαθήματα χάθηκαν. Άλλοι αναμένουν πτυχίο κι άλλοι το νέο ακαδημαϊκό έτος. Άλλοι δε διαμένουν πια στην όμορφη πόλη.
Προσωπικά να αναφέρω ότι δε μιλάω για όσα έπονται εκ του ασφαλούς αφού κι εγώ περιμένω το νέο πρόγραμμα με αγωνία και μια ορκωμοσία που όλο και απομακρύνεται.

Βέβαια, η κατάσταση ήταν τέτοια από την πρώτη στιγμή που αν και μη ούσα μέσα στα πράγματα, αντιλήφθηκα ότι ακόμη και για τους καθηγητές η ενημέρωση ήταν ελλιπής. Αρχικά, οι ενδιαφερόμενοι έστειλαν μέιλς (και γω ανάμεσά τους) στους καθηγητές των οποίων τα μαθήματα χρωστούσαν διότι από τις ανακοινώσεις δεν προέκυπτε εάν η εξεταστική θα έπαιρνε παράταση. Κάποιοι καθηγητές απάντησαν έγκαιρα και άμεσα μια και δυο και τρεις και χίλιες τρεις φορές σε όσους φοιτητές τους έστειλαν αγωνιώντας. Και μπράβο τους! (Ας μην αναφερθώ σε όσους δεν απάντησαν).
Η κάθε απάντηση λοιπόν, τις περισσότερες φορές έβλεπα πως δημοσιευόταν στη συγκεκριμένη ομάδα από κάποιον φοιτητή με σκοπό να ενημερωθούμε όλοι οι ενδιαφερόμενοι. Και κάπου εδώ αρχίζει το χάος!

Έχοντας ένα μοναδικό ταλέντο σε αυτή τη χώρα αντί να μπούνε τα πράγματα σε μια σειρά όλα άρχισαν να διεστραβλώνονται. Κατάρες κατά των καθηγητών ενώ οι άνθρωποι απαντούσαν παραπάνω από μια φορά στο ίδιο άτομο για το ίδιο θέμα. Νέες αναρτήσεις ερωτήσεων στην ομάδα που όμως μόλις είχαν απαντηθεί λίγο παρακάτω. Ρεσιτάλ «ρητόρων» που εξάπλωναν τις κάθε λογής υποθέσεις. Επιπλέον, σα να μην έφταναν όλα αυτά άρχισε να αναπτύσσεται μια εξαιρετική ικανότητα παραπληροφόρησης και κινδυνολογίας από τους περισσότερους. Αρωγοί αυτών σε αυτό το δύσκολο έργο ήταν τα διάφορα παρακμιακά sites που ενημέρωναν πως το Πανεπιστήμιό μας θα παρέμεινε κλειστό για πάντα και πως οι φοιτητές θα μεταφέρονταν σε άλλα της αρεσκείας τους(!!!) «και άλλα παρόμοια ηχηρά».

Αρκετοί από εμάς έχουμε παρενέβη ουκ ολίγες φορές (και μας έχει πάρει η μπάλα κατά το κοινώς λεγόμενο) όχι τόσο για να καθησυχάσουμε τους συμφοιτητές μας όσο για να αποτυπώσουμε μια διαφορετική οπτική. Υποθέτω πως θα ήταν ωφέλιμο να βάζουμε το μυαλό μας να σκεφτεί αφού το κουβαλάμε που το κουβαλάμε! Δε θεωρώ πως έχω κανένα δικαίωμα να κάνω μαθήματα περί κριτικής σκέψης διότι είμαι της γνώμης πως έχουμε υποχρέωση να μην πιστεύουμε ό,τι ακούμε ή διαβάζουμε. Ειδικά εμείς οι νέοι που υποτίθεται πως έχουμε όραμα να αλλάξουμε τον κόσμο (κι ας μην το ομολογούμε) από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε. Κάποτε αγανακτούσα με τέτοιες συμπεριφορές μα τώρα βλέπω πως το πρόβλημα είναι αρκετές φορές συνολικό και απελπίζομαι.
Επίσης, είναι αυτή η άκριτη αντίδραση σε ό,τι διαφορετικό των πιστεύω μας που με ενοχλεί. Ο Σεφέρης κάπου λέει ότι η Ελλάδα είναι χώρα παράλληλων μονολόγων. Τι θλιβερή διαπίστωση!

Εν τέλει, κάποιοι καθηγητές έφτασαν σε τέτοιο σημείο που ανακοίνωσαν ότι δεν αντέχουν να δέχονται τόσα πολλά μέιλς καθημερινώς και να απαντούν στα ίδια ή σε πράγματα για τα οποία μπορούμε να ενημερωνόμαστε από τη σελίδα του Πανεπιστημίου και του Τμήματος.
Αν σκεφτόμασταν με λίγη περισσότερη ψυχραιμία θα αντιλαμβανόμασταν πως οι άνθρωποι έχουν όλα τα δίκια με το μέρος τους διότι αυτό συμβαίνει εδώ και ένα μήνα ενώ έχουν από νωρίς εκφράσει πως ούτε αυτοί γνωρίζουν κάτι περισσότερο. Βεβαίως ως γνωστόν είναι πιο εύκολο να κατηγορείς παρά να σκέφτεσαι και να κρίνεις.

Κάποτε θεωρούσα αυτονόητο πως για μια σχολή όπως η δική μου στην οποία καλούμαστε να διαβάσουμε τόσους διαφορετικούς συγγραφείς και απόψεις, τόσα κείμενα και κριτικές θα ήταν πιο εύκολο να κατανοήσουμε και να φέρουμε εις πέρας τα προβλήματα που θα συναντούσαμε καθημερινά. Αναθεωρώ. Δυστυχώς διαπιστώνω πως οι περισσότεροι αδιαφορούν γι' αυτό το πολύτιμο εφόδιο που μας προσφέρεται και είναι κρίμα.



ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ !!!