« Ἡ δύναμή σου πέλαγο και ἡ θέλησή μου βράχος »
Δ. Σολωμός

«Δε θα γράφεις, όταν δεν έχεις κέφι χρυσό μου κορίτσι, ούτε όταν δεν έχεις τίποτα να πεις.

Δε θα ήταν καλό να βάλουμε στη ζωή μας καταναγκαστικά έργα, όσο μικρά και να ’ναι.»
Γ. Σεφέρης

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Τέλος εποχής...

«Όταν έχεις μέσα σου το φως
δε σε σταματάει κανείς.»
Στρ. Τσίρκας


Κι αν μετά τις Πανελλαδικές δήλωνα ευτυχισμένη που «έπιασα» τη Σχολή των ονείρων μου,
τώρα που το όνειρο ολοκληρώθηκε δε μου φτάνουν οι λέξεις.

Βρεθήκαμε ξανά "στην πόλη που μας ακολουθεί". Αφεθήκαμε στα μονοπάτια της απελευθερωμένοι από κάθε σκέψη καθημερινή. Τα «θα τα πούμε από κοντά αυτά» δεν ειπώθηκαν ποτέ καθώς ξεχάστηκαν ανάμεσα στα χαμόγελα και τα χτυποκάρδια των στιγμών. Μας χαρίστηκαν μέρες ανοιξιάτικες μες στον χειμώνα για να βρεθούμε στα πιο δικά μας μέρη.
Το βράδυ δεν κοιμηθήκαμε. Η κούραση ή η υπερένταση είπαν κάποιοι, μα εμείς ξέραμε πως ήταν το άγχος κι η προσμονή για τη μεγάλη μέρα. 
Ορκωμοσία! Ορκωμοσία μαζί με την πιο δική μου φίλη! 
Φτάνοντας στην Πανεπιστημιούπολη όλα άρχισαν να ηρεμούν μέσα μας. Η ευτυχία μάς κατέκλυζε ατόφια πια. Φωτογραφίες, κόσμος, υπογραφές, κι άλλες φωτογραφίες και χαμόγελα, χαμόγελα πολλά! Αναμφισβήτητα η στιγμή της ορκωμοσίας ήταν ονειρεμένη. Απόλυτη οργάνωση και συντονισμός από όλους τους φορείς σε μια τριτοβάθμια εκπαίδευση που δε μας έχει συνηθίσει σε αυτά. Απόλυτη τάξη και στους αναρίθμητους φωτογράφους κάτι που δε συνέβη στην ορκωμοσία του αδερφού μου εδώ. Όλα ήταν αξιοθαύμαστα αν εξαιρέσει κανείς τις παρατάξεις που μαζεύτηκαν να ζητωκραυγάσουν για ένα άτομο η καθεμιά που μετά από 7 και 8 χρόνια πήραν πτυχίο(!). 
Στην απόλυτη σιγή, την ώρα που η αριστούχος απήγγειλε τον όρκο, ήρθαν στον νου μου στιγμές από όλη τη φοιτητική ζωή κι ήταν στιγμές ευλογημένες. 
Έσφιξα το χέρι της κολλητής μου που έτρεμε από την αγωνία και τη χειροκρότησα συγκινημένη όταν ακούστηκε το όνομά της. Κι από την άλλη το ίδιο έκανε κι εκείνη όταν ακούστηκε το δικό μου. Τη στιγμή που βάδιζα για να παραλάβω το πτυχίο, ανάμεσα σε κάτι δυνατές φωνές και χειροκροτήματα των Δικών μου, άκουγα περισσότερο την καρδιά μου. Η ευτυχία της στιγμής πρέπει να ξεχείλισε από κάθε μου κύτταρο κι όταν γύρισα στη θέση μου τα χέρια μου μούδιασαν κρατώντας το πολυπόθητο «ΠΤΥΧΙΟΝ».

Μετά το τέλος της ορκωμοσίας οι δικοί μας μάς αγκάλιασαν κατασυγκινημένοι ενώ εμείς δεν είχαμε ακόμη συνειδητοποιήσει αυτό που μόλις είχε συμβεί. Οι φωτογράφοι σε κάθε γωνιά, ευγενέστατοι και διακριτικοί ή άλλες φορές διαχυτικοί απαθανάτιζαν τις στιγμές μας. Εμείς βέβαια είχαμε τους δικούς μας φωτογράφους που σε κάθε φλας άστραφτε η ψυχή τους. 
Ανθοδέσμες, χαμόγελα, αγκαλιές. Σε κάποιους δεν κάνει αίσθηση αυτή η στιγμή αλλά για μένα ήταν σημαντική. Δεν ήταν για το ντύσιμο, ούτε για τις φωτογραφίες και το θεαθήναι. Ήταν για όσα είχαμε ζήσει εκεί αυτά τα 4 χρόνια, για όσα μας δυσκόλεψαν, τα παλέψαμε και τα κερδίσαμε, ήταν για τους κόπους, τις ήττες και τις αντοχές, ήταν για τις χαρές και τα γέλια, ήταν για μένα που μέσα από αυτό εξελίχθηκα και το αισθάνομαι σιωπηλά. 
Στον δρόμο της επιστροφής το βλέμμα υγρό ανίκανο να συγκρατήσει τόση ευτυχία και συγκίνηση. Τόσο γεμάτη ακόμη η ψυχή από εκείνες τις στιγμές που όταν τις διηγείται βουρκώνει. Παράξενο συναίσθημα!

Τέλος εποχής λοιπόν. Μιας εποχής που μόνο καλά είχε να μου προσφέρει. Μιας εποχής άκρως διδακτικής.


Οφείλω πολλά ευχαριστώ και μεγάλη ευγνωμοσύνη στην οικογένεια, σε κάποιους Δασκάλους (Πανεπιστημιακούς και μη), σε ελάχιστους αληθινούς φίλους, για την υποστήριξη, την εμπιστοσύνη, την ώθηση... Ωστόσο, υποθέτω πως αυτά θα διατυπωθούν σε επόμενη ανάρτησή μου που τα μυαλά μου θα συγκεντρωθούν λίγο.

Εύχομαι ολόψυχα σε όλους εσάς που είστε ακόμη φοιτητές, να ορκιστείτε με τους καλύτερούς σας φίλους. Τίποτα δε θα ήταν τόσο μαγικό αν δεν έστεκε αριστερά μου εκείνο το κορίτσι όπως τη θυμάμαι σε κάθε μάθημα, κάθε λύπη και χαρά, κάθε στιγμή!


"Take me to the magic of the moment...
...in the wind of change..."

Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

Ασυμβίβαστη συνήθεια

«Και τώρα εδώ πώς ξαναρχίζεις; 
Σ αυτή την άπλα που σε πνίγει 
εδώ μέσα στο πλήθος που βασιλεύει η μοναξιά  
(...) 
Εδώ, στην πόλη αυτή, πώς συνηθίζεις;»
Τ. Πατρίκιος

Ζάκυνθος
Συνηθίζεις. Μετά από λίγο συνηθίζεις, λένε, και είναι σα να μην έφυγες ποτέ. Το στοίχημα όμως είναι να έρθεις πίσω δίχως πισωγυρίσματα. Εξάλλου το εύκολο είναι επιστρέφοντας να ταιριάξεις πάλι εδώ, στα γνωστά. Οι πολλοί υποστηρίζουν πως κάποτε κι αυτοί έτσι ήταν. Νέοι κι αφελείς. Πίστευαν, τάχα, πως μπορούσαν να διαφοροποιήσουν τους εαυτούς τους. Έπειτα παρασύρθηκαν από αυτό που ονομάζουν ζωή και μιλούν γι' αυτή με παράπονο οπότε ξέχασαν και γύρισαν στα ίδια. Έτσι αρκετοί νέοι παραδειγματίζονται και δεν μπαίνουν στον κόπο να δοκιμάσουν το δοκιμασμένο. Βλέπεις, λοιπόν, παλιούς συμμαθητές και κάποιους τους θαυμάζεις καταρχήν για την πρόοδο του ψυχικού κόσμου κι έπειτα συναντάς άλλους ηλικιακά συγγενείς ή με μικρές αποκλίσεις που βάλτωσαν ή βυθίστηκαν. 
Ας πιστέψουμε πως είναι όλα θέμα προσωπικής προσπάθειας κι αντοχής ώστε να μην κατρακυλήσουμε σε μια νοοτροπία που υιοθετούν οι περισσότεροι ανά τη χώρα και που σε κάποιες περιοχές βρίσκεται σε έξαρση. Ας αποσύρουμε τα κατηγορώ μας και ας υψώσουμε τα πράττω μας.
Ίσως συνηθίζεις λοιπόν, μα δε συμβιβάζεσαι με όσα έμαθες να αποβάλεις. Γιατί έφυγες κι αποτύπωσες άλλα μέρη, σκέψεις, εμπειρίες. Αρκεί αυτά να σε διαφοροποίησαν πραγματικά. Τώρα πιο πολύ από ποτέ είσαι υποχρεωμένος να το αποδείξεις στον εαυτό σου, όχι στους έξω, δεν τους αφορά.
Εξάλλου είναι δύσκολο να σε αφοπλίσουν οι στατιστικές και τα παραδείγματά τους αφού έμαθες να πιστεύεις στα όνειρά σου και να αδιαφορείς για τη γνώμη τους.



Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014

Όταν....

«Θυμάσαι ένα χειμωνιάτικο πρωινό, που ήρθα και σε ξύπνησα χωρίς να με περιμένεις;
Σε πήρα από το χέρι και περπατήσαμε στους δρόμους, μέσα στο κρύο και στη βροχή.»
Αλκ. Παπαδάκη

Ένα χρόνια πολλά που δε θα ειπωθεί. Το λέω όμως, με την ψυχή μου. Ευχές που δε θα σου στείλω. Τις νιώθω όμως, με όλη μου την ύπαρξη. Δεν είναι εγωισμός. Εξάλλου τόσοι και τόσοι θα σου ευχηθούν, τι να τις κάνεις λίγες ακόμη πανομοιότυπες ευχές; Εμείς που έχουμε μάθει άλλες ευχές να μοιραζόμαστε. Όχι μην ανησυχείς, δε θα σε επιβαρύνω με τυπικότητες, απλώς θα σωπάσω. Εσύ που πάντα με νιώθεις ίσως να το καταλάβεις. Είναι που γνωριζόμαστε μια ζωή, βλέπεις, που κάποτε τα χιλιόμετρα δε μας ήταν εμπόδιο και που σου έδινα λίγο περισσότερο «εγώ» απ' ό,τι έδινα στους άλλους, απ' ό,τι μου έδινες εσύ.
Σα να σε βλέπω. Θα κοιτάξεις λίγο τις ευχές και σε κάποιες ίσως να χαμογελάσεις. Θα αγνοήσεις τις περισσότερες. Δεν ξέρω σε ποιες θα απαντήσεις. Ίσως σε καμία. Περίεργο παιδί είσαι. Είναι που οι άνθρωποι θέλουν να είναι τυπικοί. Λένε πως έτσι οι σχέσεις διέπονται από αρμονία. Δεν το πιστεύεις. Ούτε και γω. Έχουμε ανάγκη από αλήθειες όχι από αληθοφάνειες. Εύκολα παπαγαλίζονται οι τύποι, οι αλήθειες είναι που δεν αφομοιώνονται. 
Ακόμη όμως απορώ πως εσύ που είσαι υπέρ των «είναι» και αδιαφορείς για τα «φαίνεσθαι» γιατί είσαι τσακωμένος με τις δικές σου αλήθειες.
Είναι που έχεις γενέθλια σήμερα και σου φυλάω μια ευχή όταν θελήσεις να τη βρεις.

«Πώς μου ‘λειψες τόσο;
Μείνε να νιώσω...
Σ’ αγαπούσα πριν μας δω μαζί...»