« Ἡ δύναμή σου πέλαγο και ἡ θέλησή μου βράχος »
Δ. Σολωμός

«Δε θα γράφεις, όταν δεν έχεις κέφι χρυσό μου κορίτσι, ούτε όταν δεν έχεις τίποτα να πεις.

Δε θα ήταν καλό να βάλουμε στη ζωή μας καταναγκαστικά έργα, όσο μικρά και να ’ναι.»
Γ. Σεφέρης

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Διδάσκοντας λογοτεχνία...

«Τα τρία Τ της επιτυχίας: 
Ταλέντο, Τόλμη, Τύχη.» 
Οδ. Ελύτης



Ήρθε και για μένα η στιγμή που τόσο επιθυμούσα: να διδάξω λογοτεχνία. Το τμηματάκι μου φέτος, στο κοινωνικό φροντιστήριο, αριθμεί προς το παρόν 4 παιδάκια.

Η λογοτεχνία κατεύθυνσης φαντάζει βουνό στα άμαθα μάτια των εφήβων καθώς ξαφνικά στην τρίτη λυκείου υποχρεώνονται να μάθουν όλες εκείνες τις έννοιες που εύκολα παραμέριζαν με τις «ευχές» των δασκάλων και του εκπαιδευτικού συστήματος, στα Κείμενα της γενικής παιδείας των προηγούμενων χρόνων. Και τους φαίνεται η λογοτεχνία ανιαρή κι ας είναι στην καλύτερη ηλικία για να εκφραστούν μέσω αυτής.

Αν μπορούσαν οι υπεύθυνοι να κατανοήσουν πόσο ενδιαφέρουσα είναι η λογοτεχνία ίσως να της έδιναν τον χώρο και τον χρόνο που χρειάζεται για να αποδείξει τη γοητεία της. Ένας πίνακας, σκόρπιοι στίχοι και μια απέραντη συζήτηση με διακριτικά όρια. Το μυαλό του παιδιού που μεγαλώνει κρύβει μαγικές λύσεις για τη ζωή και τα προβλήματά της που αν εκφραστούν θα αποτελέσουν ένα σημαντικό λιθαράκι για την καλυτέρευση του κόσμου μας. Η έκφραση αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσω της λογοτεχνικής παραγωγής ή ερμηνείας.

Από την άλλη δεν αγαπούν όλοι οι καθηγητές τη λογοτεχνία, όπως δεν αγαπούν όλοι τα λατινικά ή την άλγεβρα. Ωστόσο, αν στον κλάδο μας δίδασκε ο καθένας αυτό που αγαπάει, αυτό που καθρεφτίζει το πάθος στο βλέμμα του, τότε τα πράγματα θα ήταν λίγο καλύτερα. Έχω γνωρίσει τέτοιους εκπαιδευτικούς κι η μεταλαμπάδευση της γνώσης ήταν πιο εύκολη, πιο ομαλή. Έτσι εξάλλου κερδίζεται ένα κομμάτι ευτυχίας, από τη στιγμή που κάνεις το ταλέντο σου επάγγελμα.

Το δικό μου συναίσθημα κατά τη διδασκαλία της λογοτεχνίας είναι λιγάκι ρομαντικό (ακόμη τουλάχιστον). Η αίσθηση πως παίρνω τα παιδιά μου από το χέρι και ταξιδεύουμε στα μέρη που περιγράφουν οι συγγραφείς, είναι διάχυτη σε όποιον τύχει να μπει στην αίθουσα τη στιγμή εκείνη. Η αγωνία έχει βεβαίως κι εκείνη τη θέση της στο μυαλό μου, αλλά είναι μόνο για καλό.

Καλή μας αρχή λοιπόν, με την ευχή να μεταδοθεί η αγάπη μου για τη λογοτεχνία στα παιδιά αλλά και οι δικές τους σκέψεις σε μένα.
Καλή μας επιτυχία!!


«Η δύναμή σου πέλαγο κι θέλησή μου βράχος»


Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Αλλιώτικη βροχή

«Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις 
και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον.» 
Γ. Σεφέρης


Βρέχει. Ένα φθινόπωρο φερμένο από αλλού τ΄ αποψινό. Μυρωδιές φλαμουριάς και κρότοι βροχής κρυστάλλινοι. Ανήσυχοι κι άτακτοι επισκέπτες οι μνήμες μα καθάριες. Της «Αλεξάνδρειας» οι νύχτες μαγικές, απολύτως ποιητικές. Δεν έχουν τέλος οι απολογισμοί και τα ζύγια. Στιγμές μυθοποιημένες. Αφανείς αρωγοί οι εμπειρίες κάθε επιλογής σου. Βρέχει. Κι είναι οι θύμισες λύτρωση, δείχνοντας την Οδό του Ονείρου.



Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

«Θυμάσαι ένα χειμωνιάτικο πρωινό, που ήρθα και σε ξύπνησα χωρίς να με περιμένεις;
Σε πήρα από το χέρι και περπατήσαμε στους δρόμους, μέσα στο κρύο και στη βροχή.»
Αλκ. Παπαδάκη


Δύστροπα και δυσνόητα τα λόγια που περιγράφουν όσα νιώθει μια ψυχή. Τραχιές οι συλλαβές που ανεβαίνουν ανείπωτες στα χείλη. Είναι που ο άνθρωπος έφτιαξε λέξεις γενικές κι αμφίσημες για λόγους ασφαλείας. Τη σιωπή όμως διαλέγει τις περισσότερες φορές. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιοι λίγοι που μαθαίνουν να αφουγκράζονται τη μελωδία της σιωπής σου. Αυτές οι σπάνιες κι απόκρυφες συζητήσεις εφοδιάζουν με λίγο ακόμη αιώνιο τις ψυχές μας.