« Ἡ δύναμή σου πέλαγο και ἡ θέλησή μου βράχος »
Δ. Σολωμός

«Δε θα γράφεις, όταν δεν έχεις κέφι χρυσό μου κορίτσι, ούτε όταν δεν έχεις τίποτα να πεις.

Δε θα ήταν καλό να βάλουμε στη ζωή μας καταναγκαστικά έργα, όσο μικρά και να ’ναι.»
Γ. Σεφέρης

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

Παράπονο.


Η παρέα κι η φιλία είναι σημαντικό πράγμα στη ζωή μας, φίλε αναγνώστη. Βλέπεις που τα ξεχωρίζω; Ωστόσο, τις θεωρώ εξίσου σημαντικές, την καθεμιά για τον δικό της λόγο. Οι παρέες είναι άνθρωποι που έχεις ορισμένα κοινά ενδιαφέροντα συνήθως και περνάς όμορφα μαζί τους, τους εμπιστεύεσαι ως έναν βαθμό, ακούς τις συμβουλές τους, συζητάς τα νέα σου. Οι φιλίες είναι κάτι ανώτερο, είναι ένα δέσιμο μαγικό, ανεξήγητο πολλές φορές, που έχεις με έναν, δυο, τρεις -σου λέω εγώ- ανθρώπους. Οι φίλοι μάς ξέρουν κι από την καλή κι από την ανάποδη. Είναι ό,τι πιο κοντινό έχουμε μετά από την οικογένεια ενώ για άλλους είναι η μόνη τους οικογένεια. Ωραίο πράγμα λοιπόν, η χημεία ανάμεσα στους ανθρώπους.

Επομένως, γι' αυτό θα μιλήσω σήμερα, για μια τέτοια αδελφική φιλία. Συχνά θα ακούσεις να λένε πως οι γυναίκες δεν μπορεί να είναι φίλες. Τι κρίμα να το λέει κανείς, πιο κρίμα να το πιστεύει. Η δική μου φίλη είναι κοντά μου στις χαρές και τις λύπες. Δύσκολο πράγμα να στέκεται κάποιος δίπλα σου στις χαρές και να χαμογελάει ειλικρινά με την ευτυχία που βιώνεις. Με τη φίλη μου δε συμφωνούμε σε όλα και συχνά οι οπτικές μας διαφέρουν. Κατά έναν μαγικό όμως, τρόπο υπάρχουν στιγμές που οι σκέψεις μας είναι ίδιες, ολόιδιες!

Ωστόσο, τελευταία, της έχω ένα μεγάλο παράπονο. Μπορώ να συζητήσω μαζί της τα πάντα, εκτός από ένα συγκεκριμένο μου προβληματισμό αφού η ίδια μου έχει κλείσει κάθε πόρτα. Τη γνώμη της βέβαια, μου την έχει εκφράσει, σκληρά κι έξω από τα δόντια όπως άλλωστε κι άλλες φορές. Εν μέρει έχει δίκιο, το ξέρω, αλλά όχι απολύτως. Κι έπειτα οι απαντήσεις της στις αγωνίες μου έγιναν σιωπηλές... Μέχρι που κι εγώ έπαψα να μιλάω μαζί της γι' αυτό το θέμα.

Όμως εγώ θέλω να λέω ναι κι εσύ να μου φωνάζεις όχι, να λέω θέλω και να μου λες ότι δεν πρέπει! Διαφωνώ με τις σιωπές σου, προτιμώ τα λόγια σου κι ας μη συμφωνώ μαζί σου. Οι φίλοι εξάλλου, δεν είναι η φωνή της συνείδησής σου; δεν πρέπει να σου λένε την αλήθεια με λόγια όμορφα για να σε προστατέψουν όσο το δυνατόν περισσότερο; Να σε προστατέψουν από σένα; Δε θέλω να φοβάμαι να σου μιλήσω. Ξέρω πως ανησυχείς για μένα, δε θέλεις να προβληματίζομαι αλλά το να μη σου μιλώ με στεναχωρεί. Ή μάλλον ξέρεις κάτι, δεν είναι παράπονο όχι. Τώρα συνειδητοποιώ ότι είναι θυμός! Εξοργίζομαι που δε με αφήνεις να σου μιλήσω! Εκνευρίζομαι που επιλέγεις να με αφήνεις μόνη σε αυτό το πρωτόγνωρο για μένα μονοπάτι! Δε σου ζητάω να με ανέχεσαι όλη τη μέρα, εξάλλου ούτε κι εγώ συνηθίζω να μιλάω για όσα με απασχολούν. Όμως εκείνα τα λεπτά που αναπάντεχα με κυκλώνουν κάτι σκέψεις θα έπρεπε να θέλεις να τις ακούσεις.
Αποδεικνύεται συνεχώς ότι είσαι άξια της φιλίας μου, κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αλλά αποφάσισα να πάψω πια να σε δικαιολογώ όσον αφορά το συγκεκριμένο ζήτημα. Δε σε κατηγορώ όμως, πώς θα μπορούσα άλλωστε; μα δεν περνούν όλα με τη σιωπή.

Είμαι εξοργισμένη με σένα λοιπόν, την αδελφική μου φίλη! Εξάλλου, διάβασα πρόσφατα ότι θυμώνουμε περισσότερο με τους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Δε θα το μάθεις όμως, δε θέλω να στεναχωρηθείς, δε θέλω να σε αλλάξω, ο καθένας μας έχει τον τρόπου του να αντιμετωπίζει τα πράγματα. Ας είναι...






"And I wanna kiss you, make you feel alright
I'm just so tired to share my nights
I wanna cry and I wanna love
But all my tears have been used up

On another love, another love
All my tears have been used up"