« Ἡ δύναμή σου πέλαγο και ἡ θέλησή μου βράχος »
Δ. Σολωμός

«Δε θα γράφεις, όταν δεν έχεις κέφι χρυσό μου κορίτσι, ούτε όταν δεν έχεις τίποτα να πεις.

Δε θα ήταν καλό να βάλουμε στη ζωή μας καταναγκαστικά έργα, όσο μικρά και να ’ναι.»
Γ. Σεφέρης

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

Πίστευε και μη, ερεύνα!

«Γιατί αν δεν υπάρχει Θεός, τι υπάρχει;»
Δ. Σολωμός

Ποτέ μου δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που δηλώνουν με περηφάνια πως δεν πιστεύουν πουθενά κι έπειτα εκείνους που αφήνονται στις ανώτερες δυνάμεις. Γενικά είμαστε περίεργα όντα, ο καθείς με τις παραξενιές του προσπαθούμε να συνάψουμε σχέσεις, να συμβιώσουμε και να επιβιώσουμε μέσα στις χαρές μας και στις δυσκολίες. Μερικές φορές, ιδίως στις μεγάλες μας χαρές, θαρρείς πως ξεχνάμε από πού ήρθαμε και προς τα πού βαδίζουμε. Η αίσθηση πως η ζωή είναι αστείρευτη μάς κατακλύζει και μας συνεπαίρνει.

Εκείνες τις στιγμές γινόμαστε όντα μικροπρεπή κι επιπόλαια. Οι σκέψεις μας γρήγορα μετατρέπονται σε δηλώσεις που συχνά προκαλούν σύγχυση και καυγάδες με τους γύρω οι οποίοι παραδόξως (!) έχουν αντίθετη άποψη από την ολόσωστη (!) δική μας. Δίχως ενοχές οι βαρύγδουπες απόψεις μας ρέουν από τα χείλη μας χωρίς γυρισμό.

Κάποιοι από εμάς μαθαίνουμε να καταλαβαίνουμε πως οι άνθρωποι γύρω ή πιο μακριά μας, ίσως να έχουν μια διαφορετική σκέψη από τη δική μας, η οποία όντως είναι μία διαφορετική αλήθεια ακόμη κι αν εμείς από την οπτική μας δεν τη βλέπουμε. Ίσως να μην κατανοούμε την αλήθεια τους μα καταλαβαίνουμε την περίπτωση να έχει μια αλλιώτικη ισχύ. Ευδαίμων όποιος φτάσει σε αυτό το εξελικτικό επίπεδο.

Από την άλλη, κάποιοι από εμάς δεν μπορούν να δεχτούν την ύπαρξη μίας άλλης οπτικής που αποκρύπτεται από τα μάτια μας εξαιτίας της αλαζονείας και του εγωισμού που αποτελούν βασικά όπλα για να πορευτεί κανείς στην κοινωνία που με τόση προσοχή έχουμε δημιουργήσει! Αναπτυσσόμαστε διαμελισμένοι και νιώθουμε αρτιμελείς, βαδίζουμε μέσα σε μονοπάτια απόλυτης ημιμάθειας κι αισθανόμαστε ειδήμονες σε όλους τους τομείς.

Η μεγαλύτερη όμως ύβρις μας είναι ότι δηλώνουμε μόνοι κι αυτάρκεις. Εμείς! Τα μικροπρεπή κι επιπόλαια όντα που δημιουργηθήκαμε με τόση αγάπη, χάσαμε τον προσανατολισμό μας. Εξίσου ανίδεοι με εκείνους που πιστεύουν στην υπερδύναμή τους είναι κι όσοι εναποθέτουν τα όπλα εις το όνομα του Θεού ή της μοίρας ή των καιρών κι αρνούνται κάθε προσπάθεια υποθέτοντας πως το μέλλον τους έχει ήδη γραφτεί.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που τόσο εγωιστικά δηλώνουν πως δεν πιστεύουν πουθενά μα κι εκείνους που ξεχνούν την ελευθερία της βούλησης που τους έχει δοθεί.




Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014

«Τί νέοι ποὺ φτάσαμεν ἐδῶ»
Κ. Καρυωτάκης


Είναι κάτι στιγμές ανεπανάληπτες. Προσωρινή συσσωρευμένη ευτυχία που από κάπου σου χρωστάει η ζωή. Ανεπάντεχα συναισθήματα που πάντα μοιάζουν πρωτόγνωρα. Άνθρωποι μοναδικοί που σκορπούν τους μήνες που σας χωρίζουν και κάθε φορά η αγκαλιά τους είναι μεγαλύτερη. Έμοιαζε σα να μην πέρασε καιρός μα η καθημερινότητά μου θα ήταν ομορφότερη αν βρισκόμασταν πιο κοντά.

Ψυχές που σε γεμίζουν ενέργεια την οποία δεν καταλαβαίνεις από πού την αντλούν. Άνθρωποι με άδολη καλοσύνη που στο χαμόγελό τους κρύβεται όλη τους η ανιδιοτέλεια. Βλέμματα που βυθίζονται στο δικό σου και μαρτυρούν ειλικρινή αγάπη, σε έναν κόσμο που σπάνια κοιταζόμαστε στα μάτια. Αγκαλιές που σου μεταδίδουν δύναμη, σε μια εποχή που η ελπίδα καταρρακώθηκε. Στις μέρες που όλοι ψάχνουν διέξοδα μα συναντούν μονάχα αδιέξοδα και μονόδρομους. Τα χρόνια περνούν δίχως προοπτικές, με τα χαρτιά μας τακτοποιημένα και κορνιζαρισμένα να μας θυμίζουν τις αισιόδοξες μέρες που νιώθαμε πως ο κόσμος θα μας ανήκει. Οι νύχτες μας γεννούν ιδέες που τα πρωινά ξεψυχούν στην πεζή πραγματικότητα όπου χάνουμε τον εαυτό μας. Η αίσθηση της αποξένωσης από τους γύρω σε κυριεύει καθώς επιθυμείς όλο και περισσότερο να ακούς τις σκέψεις σου, να καταλήξεις στα θέλω σου.

Σε εκείνα τα θέλω που δεν ξεχνάς μέσα στις δυσκολίες, εκείνα που σε καταδιώκουν καθώς δεν αντέχεις να τα απορρίψεις. Τα όνειρά σου που οι φωνές της εποχής σε πιέζουν να τα παρατήσεις και να στραφείς σε άλλες λύσεις. Τις αναζητάς κι εκείνες, μα νιώθεις ένοχος, προδότης των στόχων σου. Μπερδεύεσαι, εγκλωβίζεσαι, ξεχνάς κι έπειτα θλίβεσαι αφού δεν έχεις ενέργεια ούτε για να εξοργιστείς. Συμβιβάζεσαι με τα λίγα και νιώθεις αχάριστος όταν αποζητάς όσα σου αξίζουν, εκείνα που σου είχες υποσχεθεί. Το μέλλον σου δε διαγράφεται πια, τα όνειρα παγώνουν κι ελπίζεις ότι αυτό θα είναι προσωρινό. Και το προσωρινό μονιμοποιείται. Κι ο συμβιβασμός συνηθίζεται.
Πώς να πιστέψεις όμως σε όλα αυτά και πώς να αφεθείς όταν είσαι τόσο νέος;


"Don't wanna close my eyes
I don't wanna fall asleep
'Cause I'd miss you, baby
And I don't wanna miss a thing"