(Αντι)φασιστικές εκδηλώσεις

«ἐκεῖ ποὺ ἀναλογίζεσαι ἂν μπορεῖς ἀκόμα ν’ ἀπευθύνεσαι

σὲ ὅσους ἀπορρίπτουν πρὶν κὰν ἀκούσουνε τὰ λόγια σου

νὰ μὴν σιωπᾶς μπροστὰ σ’ αὐτοὺς ποὺ δὲν θέλουνε νὰ ξέρουν»

Τ. Πατρίκιος

Τώρα που όλοι (;) ανακάλυψαν τι είδους «κόμμα» είναι η Χρυσή Αυγή, ξημέρωσε νέα εποχή για την Ελλάδα. Τώρα που οι εκπρόσωποι ενός «κόμματος» θα τιμωρηθούν (;) μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι και να συνεχίσουμε να ζούμε δημοκρατικά σε μια νέα κοινωνία.
Προφανώς και δεν αντιτίθεμαι σε όσα άξιζε να υποστεί η Χ.Α μα κι αυτό το ανακαλύψαμε λίγο αργά. Σοβαρά τώρα. Έπρεπε να γίνει άλλος ένας φόνος ή να αποκαλυφθούν τα οικονομικά του Μιχαλολιάκου για να καταλάβει ο κοινός λογικός άνθρωπος τι συμβαίνει; ή μήπως ήταν δύσκολο να μαντέψει κανείς την κατεύθυνση της κατρακύλας;

Αυτό που με προβληματίζει και θεωρώ ότι προσβάλει τη νοημοσύνη μας είναι ότι οι δημοσιογράφοι παρουσιάζονται άξαφνα σα σωσίες. Κάθε βράδυ έχουν κι άλλο ένα αποκλειστικό ρεπορτάζ με το οποίο μας φανερώνουν τις κρυφές πλευρές της οργάνωσης. Κάθε βράδυ άλλο ένα μετανοημένο θύμα θα περιγράψει τις εμπειρίες του και οι σωσίες θα του παρέχουν το συγχωροχάρτι.

Παρ' όλα αυτά χρωστάμε μεγάλη ευγνωμοσύνη στο κράτος που δίχως διακρίσεις επιβάλει ποινές ακόμη και σε άτομα που ασκούν την εξουσία! Ή μήπως δεν έχουν έτσι τα πράγματα; Ίσως αυτός να είναι ένας καλός τρόπος να συνειδητοποιήσουν και οι τελευταίοι τι εστί Χ.Α μα είναι επίσης κι ένας ακόμη τρόπος να διασπάσουν την προσοχή μας. Εμφανιζόμενοι πια ως σωτήρες θα μπορέσουν να κερδίσουν μια κάποια εμπιστοσύνη για τις επόμενες εκλογές.
Το χείριστο στα παρόντα γεγονότα είναι πως εμείς τους δώσαμε το δικαίωμα να παρουσιαστούν ως σωτήρες μας, διότι αν αντιλαμβανόμασταν νωρίτερα τι επακολουθεί όταν λαμβάνει εξουσία μια τέτοια οργάνωση, θα γλιτώναμε λίγη από την αξιοπρέπειά μας.

Επιπλέον στο πλαίσιο αυτό, διοργανώθηκαν σε όλη τη χώρα αντιφασιστικές εκδηλώσεις που περιελάμβαναν πορείες, συναυλίες κοκ. Αν έτυχε να παραβρεθείς σε μία από αυτές εύκολα θα ξεχώριζες ότι δεν επρόκειτο για ενιαία προσπάθεια. Κάθε κόμμα, κάθε οργανισμός και κάθε απλός πολίτης ακολουθούσε δική του τακτική. Εκείνοι που πολεμούν εντονότερα τον φασισμό μάλιστα, παρέκκλιναν κάπου κάπου από την πορεία αν τύχαινε να περνούν από κάποια τράπεζα για να εκδικηθούν εις το όνομα των συμπολιτών τους. Άλλοτε πάλι η αντιφασιστική τους δραστηριότητα επεκτείνονταν στο τζάμι κάποιο μαγαζιού ή σε έναν κάδο του Δήμου, αμαυρώνοντας με αυτόν τον τρόπο την όλη προσπάθεια που κάποιοι αφελώς πίστεψαν ότι θα διεξαγόταν ειρηνικά.

Είμαι σε δύσκολη θέση να αποφασίσω αν θα πρέπει λοιπόν να αισθανθώ μεγαλύτερο οίκτο για τους φασίστες ή τους αντιφασίστες. Οίκτο όχι για τις πράξεις τους που ως απλός πολίτης καταδικάζω. Οίκτο γιατί ο καθένας θεωρεί από τη δική του οπτική ότι πράττει το σωστό, πως αυτός ο δρόμος οδηγεί στη λύτρωση, πως η απάντηση στη βία ναι μεν δεν είναι η βία αλλά τη χρησιμοποιούμε όποτε μας συμφέρει. Είναι θλιβερό για μια κοινωνία να εντοπίζει τις ασχήμιες της μα να τις καταπολεμά με λαθεμένο τρόπο.