Σπιτόγατα

"καὶ σμίγουν καὶ χωρίζουν οἱ ἄνθρωποι
καὶ δὲν παίρνει τίποτα ὁ ἕνας ἀπ᾿ τὸν ἄλλον."
Τ. Λειβαδίτης

Γυρνώντας από τις διακοπές αποφάσισα ότι για δυο τρεις μέρες θα παρέμενα σπίτι χωρίς να ενημερώσω γνωστούς και φίλους ότι επέστρεψα ώστε να αφιερώσω χρόνο σε μένα. Είχα αποφασίσει να δω ταινίες online όταν ο αδερφός μου θα έλειπε για να μην τον ενοχλώ καθώς θα ασχολείται με την πτυχιακή, θα μαγείρευα (μιας και οι γονείς δε θα ήταν εδώ), θα πήγαινα στο σούπερ μάρκετ για ανεφοδιασμό, θα τελείωνα εκείνο το βιβλίο και θα άρχιζα άλλο, θα έγραφα, θα έβρισκα νέες συνταγές για πίλινγκ προσώπου, θα τακτοποιούσα κάτι τελευταία που είχαν μείνει σε κούτες μετά τη μετακόμιση και θα επέλεγα τις καλύτερες φωτογραφίες για το δωμάτιο. Θα είχα ένα πρόγραμμα γεμάτο που θα το εφάρμοζα με τον εαυτό μου! Και όχι δε με πείραζε καθόλου που δε σχεδίαζα βόλτες με φίλους. Δεν έφταιγε κανείς τους. Απλώς δεν ήθελα να βγω. Δε θα καθόμουν σπίτι να μιζεριάσω αντιθέτως...
Σίγουρα σας έχει τύχει. Εμένα πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό με "έπιασε" το σύνδρομο της σπιτόγατας.
Κι όταν σχεδιάζεις αλλιώς σου έρχονται...

Η μόλυνση στο μάτι μου τύχαινε πρώτη φορά. Ο οφθαλμίατρος είναι ο μόνος γιατρός που δε φοβάμαι μιας και πηγαίνω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ο πόνος αφόρητος. Τα δάκρυα χωρίς σταματημό. Έτσι λοιπόν την πρώτη μέρα μετά την εξέταση την πέρασα με ένα μάτι θολό, κόκκινο, πρησμένο και πολλά χαρτομάντιλα. Σα ναρκομανής ήμουν!
Οι σταγόνες και η αλοιφή πρέπει ακόμη να χορηγούνται 5 φορές τη μέρα αλλά είμαι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από τις πρώτες μέρες. Ωστόσο, δε θα άφηνα τίποτα να μου χαλάσει το πρόγραμμα που είχα στο νου μου. Όταν άρχισα να βρίσκω σταδιακά το φως μου άρχισα τις ταινίες, τις αρχειοθετήσεις και όλα τα προαναφερόμενα.
Αυτό που με ενοχλεί ακόμη είναι το φως και ο ήλιος. Έχω ήδη μειώσει τη φωτεινότητα του υπολογιστή για να μπορώ να δω ταινίες. Όσο για τον ήλιο δε με πειράζει
μιας και δε σχεδίαζα να βγω. Αύριο στη θάλασσα θα έχω γυαλιά ηλίου αλλά όχι και φακούς επαφής μιας και θα κάνω καιρό να φορέσω εφόσον το τραύμα είναι βαθύ.

Παρ' αυτά, σήμερα είδα το "Amelie", πρέπει να είναι η τρίτη φορά που το βλέπω. Τις προηγούμενες ήμουν μικρότερη και δεν ήμουν σίγουρη τι μου άρεσε και είχε αποτυπωθεί στη μνήμη μου. Σήμερα κατάλαβα. Ίσως σε κάποια χρόνια να το ξαναδώ. Είναι από τα έργα που όσο αλλάζεις οπτικές μπορείς να το αντιληφθείς διαφορετικά ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω τώρα.
Τέλος, να αναφέρω ότι σήμερα ξύπνησα κυριολεκτικά χαμογελώντας μιας και ονειρεύτηκα πως ήμουν με τις φίλες μου στη φοιτητούπολη και γελούσαμε πολύ, όπως τότε, όπως πάντα...

Καλά να περνάτε και να χαμογελάτε!!!