Εν λευκώ

Όλα βαίνουν καλώς ακόμη κι αν στο μυαλό όλα είναι κουβάρι. Τα καθημερινά είναι μη συνταρακτικά και αρκετά ήρεμα. Δίχως αχαριστία θα πω ότι είναι όμορφα. Μα λείπει αυτή η αναμονή για το κάτι άλλο που θα έρθει διότι μια γενικότερη αναμονή για όλα υπάρχει. Λείπει κάτι που θα μου προκαλέσει ενθουσιασμό, λείπει κάτι, λείπει κάποιος. Υπάρχουν άλλα και άλλοι μα αφού τα είχα και τους είχα πάντα, επιπόλαια πια τα/τους θεωρώ σταθερές αξίες και εκλαμβάνονται ως δεδομένα. Κακό!

Είναι διαφορετικό να ξυπνάς και κάτι που σε ενθουσιάζει να σε περιμένει. Κάτι να σε εκφράζει, να σε γεμίζει, να σε κουράζει γλυκά. Να δίνεις το είναι σου σε κάτι που θεωρείς πως το μόνο για το οποίο είσαι προορισμένος να κάνεις σε αυτή τη ζωή. Το είχα αυτό ούσα φοιτήτρια και μου λείπει ήδη.
Είναι αλλιώτικο επίσης, να ξυπνάς με μια καλημέρα που λατρεύεις και να κοιμάσαι με μια καληνύχτα που σε γαληνεύει. Τις έχω βρει... Αλλά είναι λιγάκι μακριά. Και είναι δύσκολοι οι τρόποι αν και πολλοί. Απρόσιτοι ακόμη. Να εκείνες οι μέρες έγιναν παντοτινές.

Με τόσο μπέρδεμα στο μυαλό νιώθω και τις λέξεις κολλημένες κάπου μέσα μου. Οι πιο πολλές δεν μπορούν να πάρουν το νόημα που θέλω να τις δώσω.

Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....