Εκτός απροόπτου...

«Ανεξήγητο, δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους. 

Όσο κι αν παίζουν με τα χρώματα είναι όλοι τους μαύροι.»

Γ. Σεφέρης

Δίνουμε ευκαιρίες σε ανθρώπους που νομίζουμε πως θα μας κάνουν να χαμογελάμε λίγο περισσότερο από τους άλλους. Έπειτα όλα αλλάζουν μορφή, γίνονται πιο γαλήνια σχεδόν καλύπτονται με μια αύρα μαγική. Οι ίδιοι δρόμοι που περπατούσες μοναχός, τώρα παίρνουν άλλη μορφή καθώς το χέρι σου κρύβεται σε μια ζεστή παλάμη. Τα φωτάκια των γιορτών μοιάζουν να λαμπυρίζουν στα μάτια σας. Είναι σα να ήρθαν Χριστούγεννα μόνο για εσάς αυτή τη χρονιά. Η μελαγχολία των ημερών σχεδόν εξαφανίζεται. Δε θα παρασυρθείς όμως όσο κι αν οι άλλοι σου λένε να το ζήσεις. Εσύ ξέρεις. Πάντα ήξερες. Οι άνθρωποι ξέρουν να κρύβουν καλά τις φωνές της ψυχής τους. Οι πράξεις τους και τα λόγια τους δε μαρτυρούν τις ύποπτες σκέψεις τους. Εσύ όμως το ξέρεις. Κι αναμένεις για να μη σε πιάσουν επ' αυτοφώρω οι μέχρι τότε ανείπωτες λέξεις που θα ξεχυθούν κάποια στιγμή από τα χείλη τους. Έφτασε η στιγμή. Τα χέρια ξεμπλέκονται. Οι δρόμοι ερημώνουν. Ποτέ δεν είναι όπως τα έχεις οργανώσει. Ίσως γιατί το ήξερες μα σε άφησες να ελπίζεις πως αυτή τη φορά μπορεί να διαφέρει. Μάταιες οι ευκαιρίες που δόθηκαν. Μάταιες κι οι ελπίδες που ξόδεψες. Μα στο τέλος καθησυχάζεσαι που δεν έδωσες το είναι σου. Κράτησες τον ενθουσιασμό σου. Κι εν τέλει στον εαυτό σου. Ποιος ξέρει; μπορεί μια επόμενη φορά να έρθουν αλλιώς τα πράγματα..