«και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ' τον άλλον.
Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.»
Τ. Λειβαδίτης
Κι εμφανίζονται οι άνθρωποι ανεπάντεχα στη ζωή σου. Την κάνουν άνω κάτω με θετικές κι άλλοτε αρνητικές συνέπειες. Γι' αυτές τις αρνητικές είναι που δεν τους αφήνεις να δούνε τις πραγματικές σου σκέψεις. Μα κάποιοι καταφέρνουν να διαβάσουν μερικά από τα χωρία του μυαλού σου. Κι εσύ τότε πιάνεις δουλειά. Έχεις να ανοικοδομήσεις τόσα τείχη, να προλάβεις να κρύψεις ό,τι δεν έγινε ακόμη φανερό. Πονάμε τους ανθρώπους για να μη μας πονέσουν εκείνοι πρώτοι. Γινόμαστε αυστηροί κριτές με εκείνους που πιστεύουμε πως θα μπορούσαμε να συμπαθήσουμε λίγο παραπάνω από τους υπόλοιπους του ανώνυμου πλήθους. Εστιάζουμε στα αρνητικά τους για να δικαιολογήσουμε την καχυποψία μας. Ψάχνουμε αγωνιωδώς τα ελαττώματά τους κι αν δεν είναι επαρκή δημιουργούμε νέα και τα μεγαλοποιούμε στο μυαλό μας. Έτσι τους διώχνουμε μακριά μας, γιατί δεν "ήταν για εμάς". Συνεχίζουμε την ήρεμη ζωή μας, απολαμβάνουμε τις μίζερες γκρίνιες μας για όσα δεν έρχονται ώσπου... να έρθουν και να τα διώξουμε κι αυτά. Γιατί είμαστε άνθρωποι κλειστοί, θεριά φοβισμένα κι ό,τι αποζητάμε το διώχνουμε μόλις εμφανιστεί αφού μάθαμε στη σιγουριά του αποκλεισμού μας.
"The door is locked now, but it's opened if you're true
If you can understand the me, then I can understand the you"
Καλημέρα Ειρήνη, πόσο αληθινά τα λόγια σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίτρεψέ μου να μοιραστώ μαζί σου κάποιες σκέψεις ενός φίλου μπλόγκερ, του Νημερτή, οι οποίες νομίζω πως συνταιριάζουν με τις δικές σου ή τουλάχιστον, το κάνουν στον δικό μου νου...
Ο νους
μάς τιμωρεί με τις πραγματικότητες
Η καρδιά
μάς σώζει με την αλήθεια
αν δεν εμπιστεύεσαι να αγγίξεις έναν άνθρωπο, πώς τολμάς να τον κρίνεις για τη σιωπή του;
αν δεν έχεις ψυχή για να ψηλαφήσεις το ανάγλυφο του άλλου, πώς τον αρνείσαι;
αν δεν ξοδεύεις ούτε μια στιγμή για να υποδεχτείς τα συναισθήματα του άλλου, πώς επαίρεσαι για την ευαισθησία σου;
αν δεν έχεις την ελάχιστη τόλμη να υπερβείς ούτε για ένα απόγευμα το εγώ σου, πώς απαιτείς το κυκλώπειο θάρρος από τον άλλο να σε αγαπήσει;
Στην αρχή κάθε δρόμου που ξεκινά από σένα, μονάχα εσένα μπορείς να εμπιστευτείς.
Αν στο τέλος του δρόμου που ανταμώνεσαι με τον άλλο, εξακολουθείς να κουβαλάς ολόκληρο τον εαυτό σου, τότε θα ανταμώσεις πάλι εσένα…
http://nimertis.blogspot.gr/2014/11/blog-post_22.html
Πανέμορφα τα λόγια που δανείστηκες! Πραγματικά με άγγιξαν!!
ΔιαγραφήΝα είσαι καλά :)
Αλς,
ΑπάντησηΔιαγραφήο καθένας μας κουβαλά τα "όπλα" που του έδωσαν για να προστατεύεται από τους άλλους.
Ας αναζητήσουμε τις αιτίες που πάμε εξοπλισμένοι στο αντάμωμα με όσους φέρνει η "μοίρα" στο δρόμο μας.
Και δεν έρχονται πολλοί.
Ένας στους χίλιους που συναντάμε, θα σταθεί εμπρός μας και θα μας δώσει την ευκαιρία να τον ψάξουμε λίγο πιο βαθιά από αυτό που δείχνει η ματιά του.
Όταν σε αυτό το αντάμωμα, υψώνουμε ασπίδες προστασίας, τόσο προκαλούμε τις επιθέσεις των άλλων. Κι όταν έρχεται η ώρα να επιτεθούμε, έχουμε φτάσει στον ολοκληρωτικό πόλεμο.
Την στιγμή που έχουμε την ευτυχία να ανακαλύψουμε τον άλλον, ας αφήσουμε τις ασπίδες και τους πολιορκητικούς κριούς κατά μέρος, και ας αφήσουμε την καρδιά να μας οδηγήσει στην αλήθεια του.
Είναι η ώρα που θα διαμορφώσουμε την πρώτη εικόνα και θα είναι η κυρίαρχη και καθοριστική για το μέλλον της σχέσης μας με τον άλλον.
Κάθε τι που θα εισπράττουμε σαν αρνητικό στοιχείο, ας το ψάξουμε λίγο παραπάνω, μήπως είναι η προβολή μας στον άλλον;
Γνωρίζουμε τόσο καλά τον εαυτό μας για να μπορούμε να έχουμε άποψη για κάποιον άλλο που γνωρίζουμε ελάχιστα;
Και αν αστοχήσαμε κάποτε, θα πρέπει να είναι και ο λόγος να αποκλείσουμε τους επόμενους;
Πάμπολλες περιπτώσεις της ζωής μου, ξεπροβάλλουν μπροστά μου, καθώς διαβάζω τις σκέψεις σου.
Έχεις αυτό το κάτι, που μα κάνει να ξαναζώ το παρελθόν μου.
Ανθρώπους που έζησα και ανθρώπους που απέρριψα.
Για το μόνο που λυπάμαι, είναι γι' αυτούς που δεν έδωσα μια ευκαιρία παραπάνω να τους γνωρίσω καλύτερα.
Για όσους με πλήγωσαν, τώρα πια, μπορώ να τους πω ευχαριστώ για όσα με έκαναν πιο δυνατό για τους επόμενους.
Πάντως όχι τόσο για να τους αντέξω όλους...
Υ.Σ. το Σπίτι του Βιβλίου, έχει γεμίσει με πανέμορφα βιβλία, οπότε, βρες ένα τρόπο να διαλέξεις από την λίστα του να σου στείλω.
http://www.bookcrossing.com/hunt/33/2063/121471/764559
Δίκιο έχεις καλέ μου Βαγγέλη, αλλά είναι κι αυτές οι ρημάδες οι άμυνες που έχουμε αναπτύξει για να μας προστατεύουν. Μερικές φορές κακό μας κάνουν όμως!
ΔιαγραφήΓια το βιβλίο σε υπερευχαριστώ και θα απαντήσω στο μπλογκ σου :)
Ή είμαστε τόσο ανοιχτοί, που όσους τοίχους και αν σηκώσουμε μπορούν να δουν από πίσω τον τρόπο για ανέβουν. Και ύστερα τι; Προστατεύεσαι ή ενδίδεις. Ίσως αυτό να μας κάνει να ξεχωρίζουμε τελικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε γλυκοφιλώ και σε καλημερίζω.
ένα από τα μεγαλύτερα διλήμματα της ζωής, αγαπημένη φίλη!
ΔιαγραφήΦιλιαα
Πάρα πολύ δυσκολος δρομος και κακοτραχαλος!
ΑπάντησηΔιαγραφήθα τον διαβούμε κι αυτόν.. :)
ΔιαγραφήΕιρήνη μου, μπορείς να μου μάθεις να το κάνω αυτό; να φεύγω εγώ πριν πληγωθώ, πριν δεθώ, πριν δοθώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέριεψε με! γιατί δεν αντέχω άλλο την αδυναμία μου!!!!!
Γιατί τάχα ξέρω εγώ πώς γίνεται; χαχαχα
ΑπάντησηΔιαγραφή¸.•*`*•.¸¸✽✤¸¸.•*`*•.¸¸✤✽¸¸.•*`*•.¸¸✽✤¸¸.•*`*•.¸¸✤✽¸¸.•*`*•.¸.¸.•*`*•.¸¸✽✤¸¸.•*`*•.¸¸✤✽(●◡●)✽Οπως καθε χρονο δεν ξεχναω ποτε την μπλοκογειτονια ετσι και φετος περναω απο εδω να σου ευχηθω ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ !!!! Ευχαριστω που περασες!!!¸.•*`*•.¸¸✽✤¸¸.•*`*•.¸¸✤✽¸¸.•*`*•.¸¸✽✤¸¸.•*`*•.¸¸✤✽¸¸.•*`*•.¸.¸.•*`*•.¸¸✽✤¸¸.•*`*•.¸¸✤✽(●◡●)✽
ΑπάντησηΔιαγραφή