Ευγνωμοσύνη

Στις Ι, Μ, Ε

Στα απλά, τα καθημερινά κατανοείς τη σημασία των πραγμάτων όταν τα χρωματίσεις. Τα κορίτσια μου είναι σημαντικοί συνεργάτες μου σε αυτό. Κάποτε παρατήρησα πώς οι δύο βοηθούσαν την τρίτη να διαλέξει μια σάλτσα στο σούπερ μάρκετ κι έμοιαζαν σαν να κρατούσαν στα χέρια πινέλα.
Κι αν ακόμη δεν πείστηκες για όσα σου λέω πρέπει να τις δεις στις νυχτερινές μας παραλίμνιες βόλτες, δεν μπορεί να μην παρατηρήσεις το φως που εκπέμπουν κάθε φορά που χαμογελούν ή θλίβονται.
Τα κορίτσια μου ξέρουν να αντλούν αγάπη από το τίποτα και να την προσφέρουν παντού. Αν κοίταζες στα πρωινά μαθήματα μέσα στα νυσταγμένα τους μάτια θα αντίκριζες ψυχές που ακτινοβολούν μα καμιά φορά κρύβονται γιατί φοβούνται. Τα κορίτσια μου γελούν πολύ αλλά μερικές φορές χρειάζονται μια αγκαλιά που θα τις απελευθερώσει από ό,τι τις κουράζει. Σπάνια θα τις ακούσεις να λένε όχι αν κάτι τις ζητήσεις και συχνά τις μαλώνω γι' αυτό.

Και θα έρθουν μέρες δίχως αυτές και θα είναι μέρες άδειες. Τώρα όμως τις έχω δίπλα μου για ακόμη λίγο. Να παρατηρώ τις εκφράσεις τους όταν μιλούν για πράγματα που τις προβληματίζουν, να ακούω τα άγχη τους και τις ανησυχίες τους, να διαβάζουμε, να ενθαρρύνουμε, να βοηθάμε, να γεμίζουμε ασφυκτικά τις μέρες, να είμαστε εκεί ανά πάσα στιγμή! Να συμφωνούμε στα πολλά, να διαφωνούμε στα περισσότερα!

Τελικά νιώθω πως αυτό που αισθάνομαι δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από ευγνωμοσύνη !


Τα κορίτσια μου μού βγάζουν τον πιο καλό μου εαυτό...


ΥΓ: Ίσως παρατηρήσατε μια αλλαγή στον τίτλο του blog μου (στίχος του Καβάφη), ελπίζω να μην υπάρξει άλλη :)