Διαχειρίζοντας τις χαρές...

 "Μα η ευτυχία ποτέ δε μοιάζει με τις υποσχέσεις της -όταν έρθει. Πάντα είναι κάτι άλλο, κάτι που αλλάζει. Κάτι που σ' αλλάζει και σε ωριμάζει. Όπως η δυσυχία λοιπόν;"
Στρ. Τσίρκας

Δεν ξέρω αν είναι στη φύση του ανθρώπου να φοβάται στις χαρές του, να θεωρεί πως πίσω από όλο αυτό το καλό που του έχει συμβεί κρύβεται μια ατελείωτη συνωμοσία η οποία του πλέκει μια ανείπωτη παγίδα. Δεν ξέρω αν όλα είναι θέμα ψυχής ή μυαλού, αλλά ο συνδυασμός των δύο δεν πρόκειται ποτέ να βρεθεί σε επιθυμητή ισορροπία. Η παράλογη συνειδητοποίηση ότι μέσα στις χαρές μας αναζητούμε διακαώς μια δόση λύπης ώστε να μπορέσουμε να επιστρέψουμε στη χαρά ανανεωμένοι, δεν αποτελεί ουσιαστικά μια συνειδητοποίηση του πόσο αχάριστοι κι ανώριμοι είμαστε στις πλείστες των περιπτώσεων;
Εκτός από αυτό όμως, είμαστε και δειλοί. Διότι ψάχνοντας γι' αυτή τη λίγη λύπη -όχι την πολλή, μην τυχόν και μας κλονίσει από τη σιγουριά μας-, ευχόμαστε να βρούμε τόση όση μπορεί να αντιμετωπιστεί, τόση όση θα μπορούσε να θρέψει για λίγο τη ντράμα κουίν που κατοικεί μέσα μας. Παράξενο ον ο άνθρωπος... Με τίποτα δεν ευχαριστιέται. Φαίνεται να αναζητάει γνώσεις πρωτόγνωρες που τάχα θα αλλάξουν την κοσμοθεωρία του, μα αυτό που αποζητάει κατά κύριο λόγο είναι να επιβεβαιώσει ότι όλα περιστρέφονται γύρω από το τεράστιο εγώ του.
Γιατί δεν μπορεί να συγκεντρωθεί στη χαρά του; γιατί μπολιάζει εφιάλτες στα όνειρά του;
Εν τέλει..... γιατί η προοπτική μιας απόλυτης ευτυχίας να είναι ύποπτη;

Χριστογεννιάτικοι Άνθρωποι

Είναι μαζί μας όλο τον χρόνο μα σαν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα τούς εντοπίζεις ευκολότερα. Ανάμεσα στα λαμπάκια που δίνουν όλη τους την ισχύ για να φωτίσουν τις πιο αγαπημένες μας γωνιές στην πόλη, εκείνοι ξεχωρίζουν με την εκτυφλωτική τους λάμψη. Είναι σαν να απελευθερώνονται τέτοια εποχή γιατί το σκοτάδι δεν διαχέεται πια στους δρόμους ώστε να τους αποκαλύπτει ευκολότερα. Τώρα, θαρρούν πως κρύβονται μα κανένα τεχνητό φως δεν μπορεί να τους σκεπάσει.

Οι Άνθρωποι αυτοί μιλούν κι είναι τόσο όμορφοι που μπροστά τους σωπαίνεις, αφού καμιά λέξη δε μοιάζει να μπορεί να αγγίξει την ομορφιά τους. Τα ωραιότερα λόγια αδυνατούν, χάνουν κάθε νόημα κι ύστερα αντιλαμβάνεσαι έξαφνα, πόσο περιττές είναι κάποτε οι λέξεις. Τους βλέπεις να ακτινοβολούν κι εσύ που νόμιζες πως τόσο καλά χειρίζεσαι τα λόγια, τώρα δε σου χαρίζονται. Αυτή τη στιγμή που τα έχεις περισσότερη ανάγκη από ποτέ εκείνα εξαφανίζονται και τη θέση τους παίρνουν μια εύηχη σιωπή και κάνα δυο σταγόνες που τρέχουν απρόσμενα από την ψυχή σου. Μα εκείνοι δε σταματούν κι απορείς πώς γίνεται να βρίσκουν τόσες πολλές λέξεις για να εκφραστούν, πόσο απρόσμενα ανοίγουν τις πύλες τους μπροστά σου δίχως να αισθάνονται απειλή, καταρρίπτοντας κάθε άμυνά τους, κατατροπώνοντας κάθε επίθεσή σου.

Από την άλλη, είσαι εσύ με τον εαυτό σου να προσπαθεί να προφυλαχθεί από κάθε ακτίνα τους, μη μπορώντας να ξεχωρίσει τις αστραπές από τις ηλιαχτίδες... Επομένως, αρματώνεσαι με κάθε λογής όπλα που απέκτησες από προηγούμενες μάχες στο παρελθόν, κι αποκρούεις κάθε ενέργειά τους. Μέχρι να τους δεις να εξαντλούνται και να σταματούν. Βαθιά μέσα σου όμως, δε θέλεις να τα παρατήσουν. Ίσως μάλιστα σκεφτείς, πως οι δοκιμασίες σου δεν τους αξίζουν. Κι όμως πρέπει να προφυλαχτείς. Τόσο καιρό μαθαίνεις να εντοπίζεις τις απειλές και τώρα ξέχασες να ξεχωρίζεις τις αλήθειες. Αδημονείς να φιλτράρεις κάθε τους πράξη κι αναζητάς την αμαυρωμένη τους όψη. Τελικά, την εντοπίζεις. Φυσικά και την εντοπίζεις, εφόσον έχεις εξασκηθεί πια. Νιώθεις περήφανος. Ωστόσο, συνειδητοποιείς πως κι η άλλη τους πλευρά μοιάζει εξίσου όμορφη. Τα χάνεις... Μπερδεύονται οι θεωρίες σου κι οι αποδείξεις σου καταλήγουν λανθασμένες αδυνατώντας να επιβεβαιώσουν κάθε πόρισμα.

Η αλήθεια τους σε περιβάλλει δίχως να σε πνίγει. Τρομάζεις. Δεν αντιστέκεσαι. Άοπλοι κερδίζουν τα εδάφη σου. Απέμεινες μονάχα να κοιτάζεις, με τα όπλα στα χέρια σου να μετατρέπονται σε άνθη των Χριστουγέννων. Το μέσα σου χαμογελάει μα δε καθησυχάζεται. Αφήνεσαι κι αμφιβάλλεις. Μόνο που τώρα ξέρεις πια να διαχωρίζεις το πολύ των λίγων από το λίγο των πολλών.

Καλά Χριστούγεννα ! ! !
Ευχή για το νέο έτος: Να εντοπίζετε το καλό σε κάθε περίσταση κι ό,τι αγαπάτε να το κάνετε με πάθος (αρκεί να μην πληγώνεται κανείς), αφού ο κόσμος πάντα θα βρει κάτι να πει! :)

"πώς έγινε με τούτο τον αιώνα

και γύρισε καπάκι η ζωή;

πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια

να μην ακούσεις έναν ποιητή;"

Μια διαφορετική τάξη

"Από μόνοι τους οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν ποτέ τίποτε κι είναι πολύ κουραστικό για τα παιδιά να τους δίνουν κάθε φορά εξηγήσεις."

Antoine de Saint-Exupéry

Στην τάξη μου, οι μαθητές δεν μπορούν να πειθαρχήσουν σε κανόνες γιατί είναι ελεύθερα πνεύματα.
Στην τάξη μου, οι μαθητές θέτουν τους κανόνες γιατί είναι δημιουργικοί.
Ωστόσο, ρωτούν τη γνώμη μου γιατί ως παιδιά χρειάζονται επιβεβαίωση.
Οι μαθητές μου καταλαβαίνουν περισσότερα από όσα νομίζουν οι πολλοί.
Καμιά φορά ονειροπολούν γιατί έχουν μεγάλη φαντασία.
Τα παιδιά μου, χρειάζεται να προσπαθήσουν περισσότερο από τα υπόλοιπα παιδιά του σχολείου.
Οι συνάδελφοι τα βλέπουν συχνά ως εμπόδιο κατά τη διεξαγωγή του μαθήματος, κάνουν θόρυβο λένε, ή αφαιρούνται.
Βέβαια, στη δική μας τάξη έρχονται με χαρά κι είναι επιμελείς.
Όχι όμως πάντα.
Μερικές φορές κουράζονται εύκολα και πρέπει να τους κεντρίσω διαφορετικά το ενδιαφέρον.
Τα παιδάκια μου, δεν αγαπούν τις συνηθισμένες ασκήσεις που στηρίζονται στους τύπους.
Θέλουν χρώματα και σχέδια για να τους εξάψεις την περιέργεια.

Οι μαθητές μου είναι διαφορετικοί όσο κι αν προσπαθούμε να μην τους διαχωρίζουμε. Γιατί άλλωστε να το κρύψουμε; αφού η τάξη μας είναι αλλιώτικη από τη συνηθισμένη. Είναι πιο φωτεινή, πιο όμορφη και γεμάτη από τα χαμόγελά τους!

Οι άνθρωποι μερικές φορές διασκεδάζουν να κατακρίνουν τους άλλους. Μάλλον έτσι τροφοδοτούν τη μικροψυχία τους. Συχνά εντοπίζουν στους άλλους ατέλειες που δεν υπάρχουν μα αυτό συμβαίνει γατί η ματιά τους είναι ατελής. Δυστυχώς δεν το γνωρίζουν, παρά μόνο πιστεύουν στην ανωτερότητά τους και καθημερινά τρέφουν τα σωθικά τους με εγωισμό και μικροπρέπειες. Αυτοί οι άνθρωποι είναι δύσκολο να κατανοήσουν ή ακόμη και να νιώσουν την ευτυχία. Οι στιγμές τούς προσπερνούν και τους βρίσκουν συνεχώς ενοχλημένους. Η ανικανότητά τους για ικανοποίηση απωθεί την ευτυχία που ίσως κάποτε θέλησε να τους χαριστεί.
Συναντώ τέτοια άτομα και με κατακλύζει θλίψη που ποτέ δεν έμαθαν αρετές όπως η εκτίμηση κι ο σεβασμός. Παράλληλα, μου προκαλούν αηδία και κάποιες φορές θυμό που δεν έμαθαν να υπολογίζουν τους συνανθρώπους τους και φέρονται προκλητικά και ξεδιάντροπα. Η ανθρωπότητα τείνει να μετατραπεί σε είδος που εντοπίζει μόνο την ασχήμια και να κατακρίνει κάθε τι διαφορετικό ακόμη κι αν αυτό επιφέρει θετικές αλλαγές. Προφανώς, ανάμεσα σε αυτή την πλειοψηφία υπάρχουν λαμπρά παραδείγματα δύναμης, υπομονής κι ελπίδας, που αναζητούν ο ένας τον άλλον για να αποδειχθεί εν τέλει ότι η δική τους μειοψηφία είναι πιο ισχυρή!

Περί ευτυχίας

Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή.

Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις

αν δεν μπορείς, με δισταγμό και προφυλάξεις

να τες ακολουθείς. Κι όσο εμπροστά προβαίνεις,

τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι.

Κ.Π Καβάφης

Κάποτε πίστευε πως αν κατάφερνε να κάνει κάτι μεγάλο θα εξασφάλιζε ένα κομμάτι για το παζλ της ευτυχίας. Οπότε συγκέντρωσε όλες τις δυνάμεις της για να βρει ποιο θα είναι αυτό το κάτι που θα την έκανε να ξεχωρίζει. Βέβαια, πολλοί σκέφτηκαν πως το έκανε από φιλοδοξία ή ματαιοδοξία, όμως εκείνη απλώς αναζητούσε θα προσεγγίσει τον δρόμο που βγάζει στα όνειρά της.
Ξεκίνησε λοιπόν, τις σκέψεις, την αυτοκριτική και την αναζήτηση των επιθυμιών της. Ξαφνικά, εκεί που έψαχνε τα μεγάλα συνειδητοποίησε πως είχε μαζέψει σωρούς από μικρά. Στην αρχή, λυπήθηκε -σχεδόν αγανάκτησε. Ωστόσο, δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια. Τα μικρά της όλο κι αυξάνονταν μα δεν έβρισκε κάτι μεγάλο που θα της άνοιγε τον δρόμο της ευτυχίας.
Και τότε κατάλαβε... Αυτά τα μικρά, τα καθημερινά επιτεύγματα ήταν τα κομμάτια που έψαχνε για να συμπληρώσει το παζλ της. Ένα παζλ μεγάλο κι ατελείωτο. Χάρηκε που το παζλ της θα έμενε ατελείωτο, έτσι, σκέφτηκε, πως θα έχει κάτι για το οποίο θα έπρεπε συνεχώς να προσπαθεί. Κοίταξε ξανά τα μικρά της κι υποσχέθηκε πως θα έδινε περισσότερη σημασία σε αυτά, χωρίς να ακολουθεί την επιταγή που ήθελε μεγαλοπρεπή και φανταχτερά. Εκείνη ήταν περήφανη κι ήξερε πως μέσω αυτών θα προσέγγιζε μια ολόδική της ευτυχία. Αρκεί να ήταν συγκεντρωμένη και να μη μπερδευόταν στα αδιέξοδα του κόσμου.

"όχι που τρέμω το σταυρό

αλλά που δεν μπορώ να βρω

χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία

δε φεύγω για παλικαριά

αλλά που μού 'πεσε βαριά

μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία

Μέχρι το τέλος η ψυχή

κι όμως πηγαίνει και πιο κει..."

«Ο κόσμος είναι κακός»

« Ο κόσμος είναι κακός, φίλη μου!» λέω στη φίλη μου Π.
« Ο κόσμος είναι κακός, Αλς!» μου επιβεβαιώνει και συνεχίζει:
« Και ξέρεις γιατί είναι κακός; γιατί όταν σε ρωτάει τι κάνεις στη ζωή σου, δεν το κάνει από ενδιαφέρον...»
« Το κάνει για κουτσομπολιό και για να σου πει εν τέλει ότι κάτι κάνεις λάθος...» βιάζομαι να την κόψω.
« Όχι μόνο! Το κάνει και για να παρηγορηθεί...» μου λέει και με βάζει σε σκέψεις.

Ο κόσμος φίλε αναγνώστη, είναι κακός! Ναι! κι όταν σε ρωτάει τι κάνεις στη ζωή σου το κάνει για κουτσομπολιό αλλά και για να παρηγορηθεί. Δεν περιμένει από σένα να του πεις τα ευχάριστα νέα της ζωής σου, ότι όλα βαίνουν καλώς κι ότι δεν αντιμετωπίζεις κανένα πρόβλημα. Αυτό που αναμένει διακαώς είναι να ακούσει πως δεν αντέχεις την κατάσταση αυτή, ότι όλα σου φαίνονται ανόητα κι ανούσια. Αυτό που περιμένει ο κόσμος είναι να γκρινιάξεις για όλους και για όλα!

Πρόσεχε λοιπόν! Μη δημοσιοποιείς τις ευτυχίες και τις θλίψες σου, στον καθένα. Οι άνθρωποι που σ΄ αγαπούν κι αγαπάς, τις ξέρουν ήδη αφού πρώτα μαζί τους θα τις μοιράστηκες, οπότε από πού προκύπτει η ανάγκη σου να τις μάθουν κι άλλοι; Αναφέρομαι τόσο στις δημοσιεύσεις μέσω των διάφορων κοινωνικών δικτύων όσο και στις απαντήσεις που δίνεις όταν σε ρωτούν «τι κάνεις στη ζωή σου;» ή ακόμη κι όταν δε σε ρωτούν αλλά τα λες από μόνος σου. Προφανώς θα απαντήσεις μα προσπάθησε να διατηρήσεις το μέτρο. Μην εμπιστεύεσαι τα όνειρα και τα σχέδιά σου σε ανθρώπους που ξέρεις ότι όχι μόνο δε θα τα υποστηρίξουν αλλά θα τα αμαυρώσουν και θα τα μειώσουν με μοναδικό στόχο να σε αποτρέψουν να προοδεύσεις. Προσπάθησε να ξεχωρίζεις την καλοπροαίρετη συμβουλή για προσοχή στα βήματά σου, από την κακοπροαίρετη προσταγή για εγκατάλειψη των πιστεύω σου.

Επίσης, αυτό που πρέπει να καταφέρεις είναι να μη γίνεις κομμάτι αυτού του κόσμου. Μη γίνεσαι κακός. Αν κάποιος σε πλήγωσε, φύγε. Άσε τις εκδικήσεις κατά μέρος αφού αυτός δεν είναι τρόπος για να ηρεμήσεις ή να προχωρήσεις. Αν κάποιος σε πολεμάει, μπες με προσοχή στις μάχες. Μη χάνεις τον εαυτό σου! ΜΗ χάνεις τον εαυτό σου! Χαμογέλα στην κούραση, αγάπα στο χάος. Απομακρύνσου από εκείνους που δε σε εμπνέουν κι αν αυτό δεν είναι δυνατόν, περιόρισε την επιρροή που σου ασκούν. Πάλεψε για την εσωτερική σου γαλήνη και θα βρεις την ευτυχία στα απλά, τα καθημερινά. Βέβαια, δεν είναι εύκολο εγχείρημα, αλλά είναι κι αυτό μια πρόκληση που σου τη χρωστάς.

Γιατί ο κόσμος είναι κακός όταν σε βλέπει να προσπαθείς να ευτυχήσεις είτε στα προσωπικά είτε στα επαγγελματικά, σε κάθε τομέα γενικότερα. Φυσικά, υπάρχουν εξαιρέσεις. Μα αυτές τις ξέρεις ήδη! Γι' αυτό εξάλλου τις έχεις πλάι σου.


Χρόνια πολλά και Χριστός Ανέστη!!!

Και τι ζητάω;

«Το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό»

Οδ, Ελύτης

Μια αλλαγή που θα έρθει και τα ταράξει ανεπανόρθωτα τη λιμνάζουσα καθημερινότητα. Αυτό ζητούν οι περισσότεροι. Κι ύστερα ξαναβολεύονται στη ρουτίνα, ίσως γιατί μπροστά στις αλλαγές δεσπόζουν οι πιο κρυφοί μας φόβοι. Ωστόσο, καθώς οι μέρες περνούν όλο και κάτι ανακαλύπτουμε ότι μας λείπει. Άλλοι πιο επιπόλαιοι αναζητούν τα ασήμαντα μα για εκείνους σημαντικά κι άλλοι ψάχνουν κάτι βαθύτερο μα απροσδιόριστο που θα δώσει νόημα στη ζωή τους.
Από την άλλη, είναι αχαριστία να ζητάς αλλαγές όταν κάποιοι στερούνται αυτά που εσύ θεωρείς αυτονόητα. Με λίγες τύψεις κλείνουν πάντα οι κουβέντες μας με ένα "κανείς δε χάνεται..." μα η σκέψη συνεχίζει να ανακυκλώνεται στο μυαλό σου.

Είμαστε η γενιά που σκέφτεται πολλά αλλά καθόλου τον εαυτό της. Τι μας αρέσει πραγματικά; Τι επιθυμούμε περισσότερο από καθετί; Τι αξίζουμε; Ξεχνούμε να κάνουμε στον εαυτό μας τη βασικότερη κι επαναλαμβανόμενη ερώτηση των παιδικών μας χρόνων: Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Εν τέλει μεγαλώνουμε κι ακόμη δε βρίσκουμε τι ζητάμε από εμάς, τους άλλους, την ίδια τη ζωή. Γιατί εδώ που τα λέμε έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Πολλοί από εμάς βολευόμαστε στην ιδέα πως δε φταίμε γι' αυτόν τον ξεπεσμό, όμως δεν προσπαθούμε και να τον αποτρέψουμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν προλαβαίνουμε κι όλας. Εκεί που καθόμαστε και συζητάμε για μια κάποια ιδέα που θα φέρει επανάσταση, ξαφνικά σηκωνόμαστε όλοι μας και τρέχουμε να μαζέψουμε πτυχία και χαρτιά, με την ελπίδα να μας βοηθήσουν στην επανάσταση που ετοιμάζουμε κι όλο αναβάλλεται.

Αν όμως, βρίσκαμε αυτό που θέλουμε πραγματικά, αν το αφήναμε να ωριμάσει στη σκέψη μας κι αν προσπαθούσαμε με κάθε μέσο να το πραγματοποιήσουμε δίχως πολλές γκρίνιες, ίσως να καταφέρναμε να ξεχωρίσουμε τις λεπτομέρειες που κάνουν την καθημερινότητα όμορφη. Γιατί κακά τα ψέματα, όταν έχεις ή κάνεις ό,τι σε ευχαριστεί, η οπτική σου διαφοροποιείται. Βέβαια, το μαύρο δεν παύει να είναι μαύρο αλλά μπορείς να διακρίνεις μερικά χρώματα μέσα του.

Επομένως, το ζήτημα είναι τι θέλουμε σε σχέση με τον εαυτό μας και σε σχέση με τους άλλους. Διότι αν μάθουμε όλοι μας τι ζητάμε και τι δίνουμε τότε δε θα χρειάζεται να μπλεκόμαστε σε αδιέξοδα. Κι αν δεν μπλέκεις σε αδιέξοδα, έχεις περισσότερο χρόνο και διάθεση για να φτάσεις εκεί που επιθυμείς. Ωστόσο, μερικοί δρόμοι που δε βγάζουν πουθενά, έχουν πολλά να σου διδάξουν. Εξάλλου, έχω μια βαθιά πεποίθηση ότι οι δυσκολίες είναι για να διακρίνουμε τα ψήγματα ευτυχίας, που παρασυρόμενοι από τις στιγμές, συχνά αγνοούμε.

Παράπονο.

Η παρέα κι η φιλία είναι σημαντικό πράγμα στη ζωή μας, φίλε αναγνώστη. Βλέπεις που τα ξεχωρίζω; Ωστόσο, τις θεωρώ εξίσου σημαντικές, την καθεμιά για τον δικό της λόγο. Οι παρέες είναι άνθρωποι που έχεις ορισμένα κοινά ενδιαφέροντα συνήθως και περνάς όμορφα μαζί τους, τους εμπιστεύεσαι ως έναν βαθμό, ακούς τις συμβουλές τους, συζητάς τα νέα σου. Οι φιλίες είναι κάτι ανώτερο, είναι ένα δέσιμο μαγικό, ανεξήγητο πολλές φορές, που έχεις με έναν, δυο, τρεις -σου λέω εγώ- ανθρώπους. Οι φίλοι μάς ξέρουν κι από την καλή κι από την ανάποδη. Είναι ό,τι πιο κοντινό έχουμε μετά από την οικογένεια ενώ για άλλους είναι η μόνη τους οικογένεια. Ωραίο πράγμα λοιπόν, η χημεία ανάμεσα στους ανθρώπους.

Επομένως, γι' αυτό θα μιλήσω σήμερα, για μια τέτοια αδελφική φιλία. Συχνά θα ακούσεις να λένε πως οι γυναίκες δεν μπορεί να είναι φίλες. Τι κρίμα να το λέει κανείς, πιο κρίμα να το πιστεύει. Η δική μου φίλη είναι κοντά μου στις χαρές και τις λύπες. Δύσκολο πράγμα να στέκεται κάποιος δίπλα σου στις χαρές και να χαμογελάει ειλικρινά με την ευτυχία που βιώνεις. Με τη φίλη μου δε συμφωνούμε σε όλα και συχνά οι οπτικές μας διαφέρουν. Κατά έναν μαγικό όμως, τρόπο υπάρχουν στιγμές που οι σκέψεις μας είναι ίδιες, ολόιδιες!

Ωστόσο, τελευταία, της έχω ένα μεγάλο παράπονο. Μπορώ να συζητήσω μαζί της τα πάντα, εκτός από ένα συγκεκριμένο μου προβληματισμό αφού η ίδια μου έχει κλείσει κάθε πόρτα. Τη γνώμη της βέβαια, μου την έχει εκφράσει, σκληρά κι έξω από τα δόντια όπως άλλωστε κι άλλες φορές. Εν μέρει έχει δίκιο, το ξέρω, αλλά όχι απολύτως. Κι έπειτα οι απαντήσεις της στις αγωνίες μου έγιναν σιωπηλές... Μέχρι που κι εγώ έπαψα να μιλάω μαζί της γι' αυτό το θέμα.

Όμως εγώ θέλω να λέω ναι κι εσύ να μου φωνάζεις όχι, να λέω θέλω και να μου λες ότι δεν πρέπει! Διαφωνώ με τις σιωπές σου, προτιμώ τα λόγια σου κι ας μη συμφωνώ μαζί σου. Οι φίλοι εξάλλου, δεν είναι η φωνή της συνείδησής σου; δεν πρέπει να σου λένε την αλήθεια με λόγια όμορφα για να σε προστατέψουν όσο το δυνατόν περισσότερο; Να σε προστατέψουν από σένα; Δε θέλω να φοβάμαι να σου μιλήσω. Ξέρω πως ανησυχείς για μένα, δε θέλεις να προβληματίζομαι αλλά το να μη σου μιλώ με στεναχωρεί. Ή μάλλον ξέρεις κάτι, δεν είναι παράπονο όχι. Τώρα συνειδητοποιώ ότι είναι θυμός! Εξοργίζομαι που δε με αφήνεις να σου μιλήσω! Εκνευρίζομαι που επιλέγεις να με αφήνεις μόνη σε αυτό το πρωτόγνωρο για μένα μονοπάτι! Δε σου ζητάω να με ανέχεσαι όλη τη μέρα, εξάλλου ούτε κι εγώ συνηθίζω να μιλάω για όσα με απασχολούν. Όμως εκείνα τα λεπτά που αναπάντεχα με κυκλώνουν κάτι σκέψεις θα έπρεπε να θέλεις να τις ακούσεις.
Αποδεικνύεται συνεχώς ότι είσαι άξια της φιλίας μου, κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αλλά αποφάσισα να πάψω πια να σε δικαιολογώ όσον αφορά το συγκεκριμένο ζήτημα. Δε σε κατηγορώ όμως, πώς θα μπορούσα άλλωστε; μα δεν περνούν όλα με τη σιωπή.

Είμαι εξοργισμένη με σένα λοιπόν, την αδελφική μου φίλη! Εξάλλου, διάβασα πρόσφατα ότι θυμώνουμε περισσότερο με τους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Δε θα το μάθεις όμως, δε θέλω να στεναχωρηθείς, δε θέλω να σε αλλάξω, ο καθένας μας έχει τον τρόπου του να αντιμετωπίζει τα πράγματα. Ας είναι...

"And I wanna kiss you, make you feel alright

I'm just so tired to share my nights

I wanna cry and I wanna love

But all my tears have been used up

On another love, another love

All my tears have been used up"

Δε συνήθισα ποτέ τον κρότο της σιωπής, καθώς γλιστρούν λόγια ανείπωτα από την ψυχή. Θλίψη στη φύση, θλίψη και σε βλέμματα αγαπημένα. Θανατηφόρες αναμονές, οι αναμονές της ζωής μας. Εκείνες οι στιγμές που παρελαύνουν μπρος στα μάτια χαρές κι απώλειες των περασμένων εποχών. Τότε που τα χρόνια έμοιαζαν ατελείωτα κι οι άνθρωποι ήταν ανόθευτοι, καθώς λένε οι ιστορίες των παππούδων μας. Κι έπειτα γεμίζουν δάκρυα τα καταπράσινα μάτια τους, εκείνα τα μάτια που έμαθες πάντα να χαμογελούν. Μα είναι άνθρωποι πονεμένοι γι’ αυτό δυνατοί…

Καλή χρονιά!!

Προσπαθούσα να βρω χρόνο για να κάνω μια ανάρτηση διότι εν μέσω εργασιών και εξεταστικής για το μεταπτυχιακό τα πράγματα ήταν δύσκολα καθώς η έμπνευση κι η όρεξη με είχαν εγκαταλείψει. Έπειτα, αυτά τελείωσαν μα ακόμη προσπαθούσα να γράψω κάτι όμορφο, κάτι που μου δίδαξε το προηγούμενο έτος ή αυτό κατά την είσοδό του.
Ο νέος χρόνος με βρήκε με ανοιχτούς λογαριασμούς με τον προηγούμενο καθώς δε θέλησα να τους κλείσω. Οι φωνές γύρω μου -ίσως και μέσα μου κάποιες στιγμές- φωνάζουν πως πρέπει να κλείσουν. Μα εγώ γνωρίζω καλύτερα. Κι αν το ένστικτό μου αποδεχτεί λαθεμένο τουλάχιστον θα μπορέσω να με κατηγορήσω κι έπειτα να με συγχωρέσω. Έτσι συμβαίνει με τον εαυτό μας, εύκολα του αποσύρουμε τις κατηγορίες μα δε συμβαίνει το ίδιο και με τους γύρω μας! Κι οι φωνές αλλάζουν, διαφοροποιούνται και συχνά διχάζονται. Δεν τις κατακρίνω όμως, αφού ο καθένας συμβουλεύει ανάλογα με τις εμπειρίες και τις πεποιθήσεις του. Το ζήτημα είναι να ακούς, να προβληματίζεσαι, να μεταβάλεσαι όταν χρειαστεί αλλά να μη χάνεις τις δικές σου σταθερές.

Επομένως η φετινή μου ευχή θα είναι να ακολουθούμε το ένστικτό μας που για μένα αποτελεί ένα μείγμα συναισθήματος και λογικής. Το ένστικτο κατά την αντίληψή μου έχει, θέτει και τηρεί τα όρια. Μερικές φορές τα υπερβαίνει μα εύκολα εξισορροπείται.
Αυτή την ευχή μου θα τη συνοδέψω επίσης από ευχές για υγεία κι ευτυχισμένες στιγμές!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ και ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ


ΥΓ: Οι εκλογές δε θα σχολιαστούν -στην παρούσα ανάρτηση τουλάχιστον-, αν κι έχω κάνει αμέτρητες συζητήσεις με φίλους και συγγενείς όλες αυτές τις μέρες κι έπονται ακόμη περισσότερες. Είναι ένα από τα αγαπημένα θέματα συζήτησης όταν οι συνομιλητές αντιλαμβάνονται τις τυχόν διαφορετικές απόψεις κι εκθέτουν με ευγένεια τις δικές τους. Έτσι κατανοείς τη σκέψη και την οπτική των άλλων, ακόμη κι αν συχνά δε συμφωνείς μα προβληματίζεσαι, κρίνεις κι αναθεωρείς.