tag:blogger.com,1999:blog-59070113114892533752024-03-05T12:23:12.564+03:00Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή...Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.comBlogger78125tag:blogger.com,1999:blog-5907011311489253375.post-13978408107610044182016-03-19T18:25:00.001+02:002016-03-19T18:25:30.102+02:00Διαχειρίζοντας τις χαρές...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: yellow;"><span style="background-color: black;"> "Μα η ευτυχία ποτέ δε μοιάζει με τις υποσχέσεις της -όταν έρθει. Πάντα είναι κάτι άλλο, κάτι που αλλάζει. Κάτι που σ' αλλάζει και σε ωριμάζει. Όπως η δυσυχία λοιπόν;"</span></span><br />
<span style="color: yellow;"><span style="background-color: black;">Στρ. Τσίρκας</span></span><br />
<br />
Δεν ξέρω αν είναι στη φύση του ανθρώπου να φοβάται στις χαρές του, να θεωρεί πως πίσω από όλο αυτό το καλό που του έχει συμβεί κρύβεται μια ατελείωτη συνωμοσία η οποία του πλέκει μια ανείπωτη παγίδα. Δεν ξέρω αν όλα είναι θέμα ψυχής ή μυαλού, αλλά ο συνδυασμός των δύο δεν πρόκειται ποτέ να βρεθεί σε επιθυμητή ισορροπία. Η παράλογη συνειδητοποίηση ότι μέσα στις χαρές μας αναζητούμε διακαώς μια δόση λύπης ώστε να μπορέσουμε να επιστρέψουμε στη χαρά ανανεωμένοι, δεν αποτελεί ουσιαστικά μια συνειδητοποίηση του πόσο αχάριστοι κι ανώριμοι είμαστε στις πλείστες των περιπτώσεων;<br />
Εκτός από αυτό όμως, είμαστε και δειλοί. Διότι ψάχνοντας γι' αυτή τη λίγη λύπη -όχι την πολλή, μην τυχόν και μας κλονίσει από τη σιγουριά μας-, ευχόμαστε να βρούμε τόση όση μπορεί να αντιμετωπιστεί, τόση όση θα μπορούσε να θρέψει για λίγο τη ντράμα κουίν που κατοικεί μέσα μας. Παράξενο ον ο άνθρωπος... Με τίποτα δεν ευχαριστιέται. Φαίνεται να αναζητάει γνώσεις πρωτόγνωρες που τάχα θα αλλάξουν την κοσμοθεωρία του, μα αυτό που αποζητάει κατά κύριο λόγο είναι να επιβεβαιώσει ότι όλα περιστρέφονται γύρω από το τεράστιο εγώ του.<br />
Γιατί δεν μπορεί να συγκεντρωθεί στη χαρά του; γιατί μπολιάζει εφιάλτες στα όνειρά του;<br />
Εν τέλει..... γιατί η προοπτική μιας απόλυτης ευτυχίας να είναι ύποπτη;</div>
Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5907011311489253375.post-86438572341819432032015-12-19T13:46:00.000+02:002015-12-19T13:46:06.233+02:00Χριστογεννιάτικοι Άνθρωποι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs7mi3H6IVV4RfpK8lS6wlxvabBSOPH0pVb_CDtT5IRpDM6FzEIfckVVdirM3IrmZqf5l9OM9_hnQPyshWSWqpvNGR0_nj9pV1NJ2Zrn9iNuUp09l5yYfy1_gsh4FVaAlj4q9l8tj1LXU/s1600/tumblr_lwjdgr8Cpd1r3wqbzo1_500.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs7mi3H6IVV4RfpK8lS6wlxvabBSOPH0pVb_CDtT5IRpDM6FzEIfckVVdirM3IrmZqf5l9OM9_hnQPyshWSWqpvNGR0_nj9pV1NJ2Zrn9iNuUp09l5yYfy1_gsh4FVaAlj4q9l8tj1LXU/s320/tumblr_lwjdgr8Cpd1r3wqbzo1_500.jpg" width="320" /></a></div>
Είναι μαζί μας όλο τον χρόνο μα σαν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα τούς εντοπίζεις ευκολότερα. Ανάμεσα στα λαμπάκια που δίνουν όλη τους την ισχύ για να φωτίσουν τις πιο αγαπημένες μας γωνιές στην πόλη, εκείνοι ξεχωρίζουν με την εκτυφλωτική τους λάμψη. Είναι σαν να απελευθερώνονται τέτοια εποχή γιατί το σκοτάδι δεν διαχέεται πια στους δρόμους ώστε να τους αποκαλύπτει ευκολότερα. Τώρα, θαρρούν πως κρύβονται μα κανένα τεχνητό φως δεν μπορεί να τους σκεπάσει.</div>
<div style="text-align: justify;">
Οι Άνθρωποι αυτοί μιλούν κι είναι τόσο όμορφοι που μπροστά τους σωπαίνεις, αφού καμιά λέξη δε μοιάζει να μπορεί να αγγίξει την ομορφιά τους. Τα ωραιότερα λόγια αδυνατούν, χάνουν κάθε νόημα κι ύστερα αντιλαμβάνεσαι έξαφνα, πόσο περιττές είναι κάποτε οι λέξεις. Τους βλέπεις να ακτινοβολούν κι εσύ που νόμιζες πως τόσο καλά χειρίζεσαι τα λόγια, τώρα δε σου χαρίζονται. Αυτή τη στιγμή που τα έχεις περισσότερη ανάγκη από ποτέ εκείνα εξαφανίζονται και τη θέση τους παίρνουν μια εύηχη σιωπή και κάνα δυο σταγόνες που τρέχουν απρόσμενα από την ψυχή σου. Μα εκείνοι δε σταματούν κι απορείς πώς γίνεται να βρίσκουν τόσες πολλές λέξεις για να εκφραστούν, πόσο απρόσμενα ανοίγουν τις πύλες τους μπροστά σου δίχως να αισθάνονται απειλή, καταρρίπτοντας κάθε άμυνά τους, κατατροπώνοντας κάθε επίθεσή σου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Από την άλλη, είσαι εσύ με τον εαυτό σου να προσπαθεί να προφυλαχθεί από κάθε ακτίνα τους, μη μπορώντας να ξεχωρίσει τις αστραπές από τις ηλιαχτίδες... Επομένως, αρματώνεσαι με κάθε λογής όπλα που απέκτησες από προηγούμενες μάχες στο παρελθόν, κι αποκρούεις κάθε ενέργειά τους. Μέχρι να τους δεις να εξαντλούνται και να σταματούν. Βαθιά μέσα σου όμως, δε θέλεις να τα παρατήσουν. Ίσως μάλιστα σκεφτείς, πως οι δοκιμασίες σου δεν τους αξίζουν. Κι όμως πρέπει να προφυλαχτείς. Τόσο καιρό μαθαίνεις να εντοπίζεις τις απειλές και τώρα ξέχασες να ξεχωρίζεις τις αλήθειες. Αδημονείς να φιλτράρεις κάθε τους πράξη κι αναζητάς την αμαυρωμένη τους όψη. Τελικά, την εντοπίζεις. Φυσικά και την εντοπίζεις, εφόσον έχεις εξασκηθεί πια. Νιώθεις περήφανος. Ωστόσο, συνειδητοποιείς πως κι η άλλη τους πλευρά μοιάζει εξίσου όμορφη. Τα χάνεις... Μπερδεύονται οι θεωρίες σου κι οι αποδείξεις σου καταλήγουν λανθασμένες αδυνατώντας να επιβεβαιώσουν κάθε πόρισμα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η αλήθεια τους σε περιβάλλει δίχως να σε πνίγει. Τρομάζεις. Δεν αντιστέκεσαι. Άοπλοι κερδίζουν τα εδάφη σου. Απέμεινες μονάχα να κοιτάζεις, με τα όπλα στα χέρια σου να μετατρέπονται σε άνθη των Χριστουγέννων. Το μέσα σου χαμογελάει μα δε καθησυχάζεται. Αφήνεσαι κι αμφιβάλλεις. Μόνο που τώρα ξέρεις πια να διαχωρίζεις το πολύ των λίγων από το λίγο των πολλών.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Καλά Χριστούγεννα ! ! !<br />
Ευχή για το νέο έτος: Να εντοπίζετε το καλό σε κάθε περίσταση κι ό,τι αγαπάτε να το κάνετε με πάθος (αρκεί να μην πληγώνεται κανείς), αφού ο κόσμος πάντα θα βρει κάτι να πει! :)</div>
<br />
<br />
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/0q6uQnaBlLE" width="500"></iframe>
</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
"πώς έγινε με τούτο τον αιώνα</div>
<div style="text-align: center;">
και γύρισε καπάκι η ζωή;</div>
<div style="text-align: center;">
πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια</div>
<div style="text-align: center;">
να μην ακούσεις έναν ποιητή;"</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5907011311489253375.post-46478795155362516802015-09-22T18:44:00.003+03:002015-09-22T18:44:48.696+03:00Μια διαφορετική τάξη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: center;" trbidi="on">
"Από μόνοι τους οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν ποτέ τίποτε κι είναι πολύ κουραστικό για τα παιδιά να τους δίνουν κάθε φορά εξηγήσεις."</div>
<div dir="ltr" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
Antoine de Saint-Exupéry</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgj66I1u8CWLp2TAQWQkWkDRInHHxHOJr7nuqmlljzVBycJyZlMtXNRM1ArCtrMm-HLlB4CbYlBEGrVfrWbhiv7MXoEdaYHA76PM2wDutrRRAuAqE66lzG-UF5EF2AzG6JV6qEJJIUmAVg/s320/7a5fe5e453c085b5b43387376b68a7bd.jpg" width="320" /></div>
<br />
<br />
Στην τάξη μου, οι μαθητές δεν μπορούν να πειθαρχήσουν σε κανόνες γιατί είναι ελεύθερα πνεύματα.<br />
Στην τάξη μου, οι μαθητές θέτουν τους κανόνες γιατί είναι δημιουργικοί.<br />
Ωστόσο, ρωτούν τη γνώμη μου γιατί ως παιδιά χρειάζονται επιβεβαίωση.<br />
Οι μαθητές μου καταλαβαίνουν περισσότερα από όσα νομίζουν οι πολλοί.<br />
Καμιά φορά ονειροπολούν γιατί έχουν μεγάλη φαντασία.<br />
Τα παιδιά μου, χρειάζεται να προσπαθήσουν περισσότερο από τα υπόλοιπα παιδιά του σχολείου.<br />
Οι συνάδελφοι τα βλέπουν συχνά ως εμπόδιο κατά τη διεξαγωγή του μαθήματος, κάνουν θόρυβο λένε, ή αφαιρούνται.<br />
Βέβαια, στη δική μας τάξη έρχονται με χαρά κι είναι επιμελείς.<br />
Όχι όμως πάντα.<br />
Μερικές φορές κουράζονται εύκολα και πρέπει να τους κεντρίσω διαφορετικά το ενδιαφέρον.<br />
Τα παιδάκια μου, δεν αγαπούν τις συνηθισμένες ασκήσεις που στηρίζονται στους τύπους.<br />
Θέλουν χρώματα και σχέδια για να τους εξάψεις την περιέργεια.<br />
<br />
Οι μαθητές μου είναι διαφορετικοί όσο κι αν προσπαθούμε να μην τους διαχωρίζουμε. Γιατί άλλωστε να το κρύψουμε; αφού η τάξη μας είναι αλλιώτικη από τη συνηθισμένη. Είναι πιο φωτεινή, πιο όμορφη και γεμάτη από τα χαμόγελά τους!<br />
<br /></div>
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/skvTYAkycpI" width="500"></iframe><br />
<br /></div>
Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5907011311489253375.post-26534090727879164812015-07-30T18:45:00.002+03:002015-07-30T18:45:53.436+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9aVF6mClsA-pwi752HohaX7W5CSVIPNIMXSjv7VpyZE-S-naP2dWPW_-gT02SshZqqXBNqKbme0CQYUPhfQtWQ8evfkt__faQ8tVZ1-LhNfFA9YIwpIFisdOdYCBNUJCJ6EO0YYbJyoE/s1600/11704999_523041134514649_3756447585546135076_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9aVF6mClsA-pwi752HohaX7W5CSVIPNIMXSjv7VpyZE-S-naP2dWPW_-gT02SshZqqXBNqKbme0CQYUPhfQtWQ8evfkt__faQ8tVZ1-LhNfFA9YIwpIFisdOdYCBNUJCJ6EO0YYbJyoE/s320/11704999_523041134514649_3756447585546135076_n.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Οι άνθρωποι μερικές φορές διασκεδάζουν να κατακρίνουν τους άλλους. Μάλλον έτσι τροφοδοτούν τη μικροψυχία τους. Συχνά εντοπίζουν στους άλλους ατέλειες που δεν υπάρχουν μα αυτό συμβαίνει γατί η ματιά τους είναι ατελής. Δυστυχώς δεν το γνωρίζουν, παρά μόνο πιστεύουν στην ανωτερότητά τους και καθημερινά τρέφουν τα σωθικά τους με εγωισμό και μικροπρέπειες. Αυτοί οι άνθρωποι είναι δύσκολο να κατανοήσουν ή ακόμη και να νιώσουν την ευτυχία. Οι στιγμές τούς προσπερνούν και τους βρίσκουν συνεχώς ενοχλημένους. Η ανικανότητά τους για ικανοποίηση απωθεί την ευτυχία που ίσως κάποτε θέλησε να τους χαριστεί.<br />
Συναντώ τέτοια άτομα και με κατακλύζει θλίψη που ποτέ δεν έμαθαν αρετές όπως η εκτίμηση κι ο σεβασμός. Παράλληλα, μου προκαλούν αηδία και κάποιες φορές θυμό που δεν έμαθαν να υπολογίζουν τους συνανθρώπους τους και φέρονται προκλητικά και ξεδιάντροπα. Η ανθρωπότητα τείνει να μετατραπεί σε είδος που εντοπίζει μόνο την ασχήμια και να κατακρίνει κάθε τι διαφορετικό ακόμη κι αν αυτό επιφέρει θετικές αλλαγές. Προφανώς, ανάμεσα σε αυτή την πλειοψηφία υπάρχουν λαμπρά παραδείγματα δύναμης, υπομονής κι ελπίδας, που αναζητούν ο ένας τον άλλον για να αποδειχθεί εν τέλει ότι η δική τους μειοψηφία είναι πιο ισχυρή!<br />
<br /></div>
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/qlMSHilaqmc" width="500"></iframe></div>
Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5907011311489253375.post-16313850699263945682015-05-19T19:45:00.000+03:002015-05-19T19:45:30.575+03:00Περί ευτυχίας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">αν δεν μπορείς, με δισταγμό και προφυλάξεις</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">να τες ακολουθείς. Κι όσο εμπροστά προβαίνεις,</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: yellow;"><span style="background-color: black;">Κ.Π Καβάφης</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: yellow;"><span style="background-color: black;"><br /></span></span></div>
Κάποτε πίστευε πως αν κατάφερνε να κάνει κάτι μεγάλο θα εξασφάλιζε ένα κομμάτι για το παζλ της ευτυχίας. Οπότε συγκέντρωσε όλες τις δυνάμεις της για να βρει ποιο θα είναι αυτό το κάτι που θα την έκανε να ξεχωρίζει. Βέβαια, πολλοί σκέφτηκαν πως το έκανε από φιλοδοξία ή ματαιοδοξία, όμως εκείνη απλώς αναζητούσε θα προσεγγίσει τον δρόμο που βγάζει στα όνειρά της.<br />
Ξεκίνησε λοιπόν, τις σκέψεις, την αυτοκριτική και την αναζήτηση των επιθυμιών της. Ξαφνικά, εκεί που έψαχνε τα μεγάλα συνειδητοποίησε πως είχε μαζέψει σωρούς από μικρά. Στην αρχή, λυπήθηκε -σχεδόν αγανάκτησε. Ωστόσο, δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια. Τα μικρά της όλο κι αυξάνονταν μα δεν έβρισκε κάτι μεγάλο που θα της άνοιγε τον δρόμο της ευτυχίας.<br />
Και τότε κατάλαβε... Αυτά τα μικρά, τα καθημερινά επιτεύγματα ήταν τα κομμάτια που έψαχνε για να συμπληρώσει το παζλ της. Ένα παζλ μεγάλο κι ατελείωτο. Χάρηκε που το παζλ της θα έμενε ατελείωτο, έτσι, σκέφτηκε, πως θα έχει κάτι για το οποίο θα έπρεπε συνεχώς να προσπαθεί. Κοίταξε ξανά τα μικρά της κι υποσχέθηκε πως θα έδινε περισσότερη σημασία σε αυτά, χωρίς να ακολουθεί την επιταγή που ήθελε μεγαλοπρεπή και φανταχτερά. Εκείνη ήταν περήφανη κι ήξερε πως μέσω αυτών θα προσέγγιζε μια ολόδική της ευτυχία. Αρκεί να ήταν συγκεντρωμένη και να μη μπερδευόταν στα αδιέξοδα του κόσμου.<br />
<br />
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/xRLI2omX98o" width="420"></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: orange;">"όχι που τρέμω το σταυρό</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: orange;">αλλά που δεν μπορώ να βρω</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: orange;">χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: orange;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: orange;">δε φεύγω για παλικαριά</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: orange;">αλλά που μού 'πεσε βαριά</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: orange;">μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: orange;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: orange;">Μέχρι το τέλος η ψυχή</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: orange;">κι όμως πηγαίνει και πιο κει..."</span></div>
</div>
Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5907011311489253375.post-13596263867804764932015-04-20T21:49:00.002+03:002015-04-27T12:14:38.682+03:00«Ο κόσμος είναι κακός»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEic581WmFt-5LVdxrm6SH64dJZ_-eCf7RhnP5UdwIWJs_K_xZ51vLdvRf6xWFhCZPVZmkOt7GOi0ureqo6FDWdkkD2af8TX1EVqP_EIC_D_y9cMTViaukc1Ei-UER2nGjOiSk90S2Y4CZ4/s1600/2013-06-08+17.26.31.jpg" height="255" width="400" /></div>
<br />
« Ο κόσμος είναι κακός, φίλη μου!» λέω στη φίλη μου Π.<br />
« Ο κόσμος είναι κακός, Αλς!» μου επιβεβαιώνει και συνεχίζει:<br />
« Και ξέρεις γιατί είναι κακός; γιατί όταν σε ρωτάει τι κάνεις στη ζωή σου, δεν το κάνει από ενδιαφέρον...»<br />
« Το κάνει για κουτσομπολιό και για να σου πει εν τέλει ότι κάτι κάνεις λάθος...» βιάζομαι να την κόψω.<br />
« Όχι μόνο! Το κάνει και για να παρηγορηθεί...» μου λέει και με βάζει σε σκέψεις.<br />
<br />
Ο κόσμος φίλε αναγνώστη, είναι κακός! Ναι! κι όταν σε ρωτάει τι κάνεις στη ζωή σου το κάνει για κουτσομπολιό αλλά και για να παρηγορηθεί. Δεν περιμένει από σένα να του πεις τα ευχάριστα νέα της ζωής σου, ότι όλα βαίνουν καλώς κι ότι δεν αντιμετωπίζεις κανένα πρόβλημα. Αυτό που αναμένει διακαώς είναι να ακούσει πως δεν αντέχεις την κατάσταση αυτή, ότι όλα σου φαίνονται ανόητα κι ανούσια. Αυτό που περιμένει ο κόσμος είναι να γκρινιάξεις για όλους και για όλα!<br />
<br />
Πρόσεχε λοιπόν! Μη δημοσιοποιείς τις ευτυχίες και τις θλίψες σου, στον καθένα. Οι άνθρωποι που σ΄ αγαπούν κι αγαπάς, τις ξέρουν ήδη αφού πρώτα μαζί τους θα τις μοιράστηκες, οπότε από πού προκύπτει η ανάγκη σου να τις μάθουν κι άλλοι; Αναφέρομαι τόσο στις δημοσιεύσεις μέσω των διάφορων κοινωνικών δικτύων όσο και στις απαντήσεις που δίνεις όταν σε ρωτούν «τι κάνεις στη ζωή σου;» ή ακόμη κι όταν δε σε ρωτούν αλλά τα λες από μόνος σου. Προφανώς θα απαντήσεις μα προσπάθησε να διατηρήσεις το μέτρο. Μην εμπιστεύεσαι τα όνειρα και τα σχέδιά σου σε ανθρώπους που ξέρεις ότι όχι μόνο δε θα τα υποστηρίξουν αλλά θα τα αμαυρώσουν και θα τα μειώσουν με μοναδικό στόχο να σε αποτρέψουν να προοδεύσεις. Προσπάθησε να ξεχωρίζεις την καλοπροαίρετη συμβουλή για προσοχή στα βήματά σου, από την κακοπροαίρετη προσταγή για εγκατάλειψη των πιστεύω σου.<br />
<br />
Επίσης, αυτό που πρέπει να καταφέρεις είναι να μη γίνεις κομμάτι αυτού του κόσμου. Μη γίνεσαι κακός. Αν κάποιος σε πλήγωσε, φύγε. Άσε τις εκδικήσεις κατά μέρος αφού αυτός δεν είναι τρόπος για να ηρεμήσεις ή να προχωρήσεις. Αν κάποιος σε πολεμάει, μπες με προσοχή στις μάχες. Μη χάνεις τον εαυτό σου! ΜΗ χάνεις τον εαυτό σου! Χαμογέλα στην κούραση, αγάπα στο χάος. Απομακρύνσου από εκείνους που δε σε εμπνέουν κι αν αυτό δεν είναι δυνατόν, περιόρισε την επιρροή που σου ασκούν. Πάλεψε για την εσωτερική σου γαλήνη και θα βρεις την ευτυχία στα απλά, τα καθημερινά. Βέβαια, δεν είναι εύκολο εγχείρημα, αλλά είναι κι αυτό μια πρόκληση που σου τη χρωστάς.<br />
<div>
<br /></div>
<br />
Γιατί ο κόσμος είναι κακός όταν σε βλέπει να προσπαθείς να ευτυχήσεις είτε στα προσωπικά είτε στα επαγγελματικά, σε κάθε τομέα γενικότερα. Φυσικά, υπάρχουν εξαιρέσεις. Μα αυτές τις ξέρεις ήδη! Γι' αυτό εξάλλου τις έχεις πλάι σου.<br />
<br />
<br />
Χρόνια πολλά και Χριστός Ανέστη!!!<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5907011311489253375.post-42728671684128997542015-04-03T20:28:00.001+03:002015-04-03T20:28:56.131+03:00Και τι ζητάω;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">«Το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό»</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">Οδ, Ελύτης</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUA_NVxH9X8cuougv9G78rZkDrqEPRCmuCD9_MW63XHIffh5NYyRm9LwxzArWCwMB58WA0K2KqMsTjth2_mNKVRMOvskyMEhe1FBGdm2KzdXpdm-484p48CnJwNi1UuXXmqyQhbcg4W2k/s1600/2836290302_76bc39161f_o1.jpg" height="320" width="240" /></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;"><br /></span></div>
Μια αλλαγή που θα έρθει και τα ταράξει ανεπανόρθωτα τη λιμνάζουσα καθημερινότητα. Αυτό ζητούν οι περισσότεροι. Κι ύστερα ξαναβολεύονται στη ρουτίνα, ίσως γιατί μπροστά στις αλλαγές δεσπόζουν οι πιο κρυφοί μας φόβοι. Ωστόσο, καθώς οι μέρες περνούν όλο και κάτι ανακαλύπτουμε ότι μας λείπει. Άλλοι πιο επιπόλαιοι αναζητούν τα ασήμαντα μα για εκείνους σημαντικά κι άλλοι ψάχνουν κάτι βαθύτερο μα απροσδιόριστο που θα δώσει νόημα στη ζωή τους.<br />
Από την άλλη, είναι αχαριστία να ζητάς αλλαγές όταν κάποιοι στερούνται αυτά που εσύ θεωρείς αυτονόητα. Με λίγες τύψεις κλείνουν πάντα οι κουβέντες μας με ένα "κανείς δε χάνεται..." μα η σκέψη συνεχίζει να ανακυκλώνεται στο μυαλό σου.<br />
<br />
Είμαστε η γενιά που σκέφτεται πολλά αλλά καθόλου τον εαυτό της. Τι μας αρέσει πραγματικά; Τι επιθυμούμε περισσότερο από καθετί; Τι αξίζουμε; Ξεχνούμε να κάνουμε στον εαυτό μας τη βασικότερη κι επαναλαμβανόμενη ερώτηση των παιδικών μας χρόνων: Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Εν τέλει μεγαλώνουμε κι ακόμη δε βρίσκουμε τι ζητάμε από εμάς, τους άλλους, την ίδια τη ζωή. Γιατί εδώ που τα λέμε έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Πολλοί από εμάς βολευόμαστε στην ιδέα πως δε φταίμε γι' αυτόν τον ξεπεσμό, όμως δεν προσπαθούμε και να τον αποτρέψουμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν προλαβαίνουμε κι όλας. Εκεί που καθόμαστε και συζητάμε για μια κάποια ιδέα που θα φέρει επανάσταση, ξαφνικά σηκωνόμαστε όλοι μας και τρέχουμε να μαζέψουμε πτυχία και χαρτιά, με την ελπίδα να μας βοηθήσουν στην επανάσταση που ετοιμάζουμε κι όλο αναβάλλεται.<br />
<br />
Αν όμως, βρίσκαμε αυτό που θέλουμε πραγματικά, αν το αφήναμε να ωριμάσει στη σκέψη μας κι αν προσπαθούσαμε με κάθε μέσο να το πραγματοποιήσουμε δίχως πολλές γκρίνιες, ίσως να καταφέρναμε να ξεχωρίσουμε τις λεπτομέρειες που κάνουν την καθημερινότητα όμορφη. Γιατί κακά τα ψέματα, όταν έχεις ή κάνεις ό,τι σε ευχαριστεί, η οπτική σου διαφοροποιείται. Βέβαια, το μαύρο δεν παύει να είναι μαύρο αλλά μπορείς να διακρίνεις μερικά χρώματα μέσα του.<br />
<br />
Επομένως, το ζήτημα είναι τι θέλουμε σε σχέση με τον εαυτό μας και σε σχέση με τους άλλους. Διότι αν μάθουμε όλοι μας τι ζητάμε και τι δίνουμε τότε δε θα χρειάζεται να μπλεκόμαστε σε αδιέξοδα. Κι αν δεν μπλέκεις σε αδιέξοδα, έχεις περισσότερο χρόνο και διάθεση για να φτάσεις εκεί που επιθυμείς. Ωστόσο, μερικοί δρόμοι που δε βγάζουν πουθενά, έχουν πολλά να σου διδάξουν. Εξάλλου, έχω μια βαθιά πεποίθηση ότι οι δυσκολίες είναι για να διακρίνουμε τα ψήγματα ευτυχίας, που παρασυρόμενοι από τις στιγμές, συχνά αγνοούμε.<br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/ekHj98I7xIQ" width="500"></iframe>
</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5907011311489253375.post-91158958564550302032015-03-18T20:38:00.001+02:002015-03-18T20:38:33.325+02:00Παράπονο.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrSb5cNkUiuBqTS9ww0zHdyMv_s0-iF0kS6sE2jnIyKCx2rYPbBMqzvP60ory8jUcBAb1kMIgcCUW_p2Oo9_HXLN4NFg5i5uarXMCCQRmmV42Q1BPAnC8c5vnizAM9swPtT9BpMOyB6u4/s1600/Apart_by_Braq.jpg" height="400" width="300" /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
Η παρέα κι η φιλία είναι σημαντικό πράγμα στη ζωή μας, φίλε αναγνώστη. Βλέπεις που τα ξεχωρίζω; Ωστόσο, τις θεωρώ εξίσου σημαντικές, την καθεμιά για τον δικό της λόγο. Οι παρέες είναι άνθρωποι που έχεις ορισμένα κοινά ενδιαφέροντα συνήθως και περνάς όμορφα μαζί τους, τους εμπιστεύεσαι ως έναν βαθμό, ακούς τις συμβουλές τους, συζητάς τα νέα σου. Οι φιλίες είναι κάτι ανώτερο, είναι ένα δέσιμο μαγικό, ανεξήγητο πολλές φορές, που έχεις με έναν, δυο, τρεις -σου λέω εγώ- ανθρώπους. Οι φίλοι μάς ξέρουν κι από την καλή κι από την ανάποδη. Είναι ό,τι πιο κοντινό έχουμε μετά από την οικογένεια ενώ για άλλους είναι η μόνη τους οικογένεια. Ωραίο πράγμα λοιπόν, η χημεία ανάμεσα στους ανθρώπους.<br />
<br />
Επομένως, γι' αυτό θα μιλήσω σήμερα, για μια τέτοια αδελφική φιλία. Συχνά θα ακούσεις να λένε πως οι γυναίκες δεν μπορεί να είναι φίλες. Τι κρίμα να το λέει κανείς, πιο κρίμα να το πιστεύει. Η δική μου φίλη είναι κοντά μου στις χαρές και τις λύπες. Δύσκολο πράγμα να στέκεται κάποιος δίπλα σου στις χαρές και να χαμογελάει ειλικρινά με την ευτυχία που βιώνεις. Με τη φίλη μου δε συμφωνούμε σε όλα και συχνά οι οπτικές μας διαφέρουν. Κατά έναν μαγικό όμως, τρόπο υπάρχουν στιγμές που οι σκέψεις μας είναι ίδιες, ολόιδιες!<br />
<br />
Ωστόσο, τελευταία, της έχω ένα μεγάλο παράπονο. Μπορώ να συζητήσω μαζί της τα πάντα, εκτός από ένα συγκεκριμένο μου προβληματισμό αφού η ίδια μου έχει κλείσει κάθε πόρτα. Τη γνώμη της βέβαια, μου την έχει εκφράσει, σκληρά κι έξω από τα δόντια όπως άλλωστε κι άλλες φορές. Εν μέρει έχει δίκιο, το ξέρω, αλλά όχι απολύτως. Κι έπειτα οι απαντήσεις της στις αγωνίες μου έγιναν σιωπηλές... Μέχρι που κι εγώ έπαψα να μιλάω μαζί της γι' αυτό το θέμα.<br />
<br />
Όμως εγώ θέλω να λέω ναι κι εσύ να μου φωνάζεις όχι, να λέω θέλω και να μου λες ότι δεν πρέπει! Διαφωνώ με τις σιωπές σου, προτιμώ τα λόγια σου κι ας μη συμφωνώ μαζί σου. Οι φίλοι εξάλλου, δεν είναι η φωνή της συνείδησής σου; δεν πρέπει να σου λένε την αλήθεια με λόγια όμορφα για να σε προστατέψουν όσο το δυνατόν περισσότερο; Να σε προστατέψουν από σένα; Δε θέλω να φοβάμαι να σου μιλήσω. Ξέρω πως ανησυχείς για μένα, δε θέλεις να προβληματίζομαι αλλά το να μη σου μιλώ με στεναχωρεί. Ή μάλλον ξέρεις κάτι, δεν είναι παράπονο όχι. Τώρα συνειδητοποιώ ότι είναι θυμός! Εξοργίζομαι που δε με αφήνεις να σου μιλήσω! Εκνευρίζομαι που επιλέγεις να με αφήνεις μόνη σε αυτό το πρωτόγνωρο για μένα μονοπάτι! Δε σου ζητάω να με ανέχεσαι όλη τη μέρα, εξάλλου ούτε κι εγώ συνηθίζω να μιλάω για όσα με απασχολούν. Όμως εκείνα τα λεπτά που αναπάντεχα με κυκλώνουν κάτι σκέψεις θα έπρεπε να θέλεις να τις ακούσεις.<br />
Αποδεικνύεται συνεχώς ότι είσαι άξια της φιλίας μου, κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αλλά αποφάσισα να πάψω πια να σε δικαιολογώ όσον αφορά το συγκεκριμένο ζήτημα. Δε σε κατηγορώ όμως, πώς θα μπορούσα άλλωστε; μα δεν περνούν όλα με τη σιωπή.<br />
<br />
Είμαι εξοργισμένη με σένα λοιπόν, την αδελφική μου φίλη! Εξάλλου, διάβασα πρόσφατα ότι θυμώνουμε περισσότερο με τους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Δε θα το μάθεις όμως, δε θέλω να στεναχωρηθείς, δε θέλω να σε αλλάξω, ο καθένας μας έχει τον τρόπου του να αντιμετωπίζει τα πράγματα. Ας είναι...<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/MwpMEbgC7DA" width="500"></iframe>
</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
"And I wanna kiss you, make you feel alright</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
I'm just so tired to share my nights</div>
<div style="text-align: center;">
I wanna cry and I wanna love</div>
<div style="text-align: center;">
But all my tears have been used up</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
On another love, another love</div>
<div style="text-align: center;">
All my tears have been used up"</div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5907011311489253375.post-44398824139138679092015-02-16T13:59:00.000+02:002015-02-16T13:59:24.054+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9qU14XWuX1g7IhnyazVKooTbUcrqoRgaCGSVk31P5XBF9OYGf_V4A0jXkyULN3LFG1LvTNCpAlhJuZtfBjjCy7ex3gzCm2RwMg-GDMcnWIDMZ85wNZjOLCHO42OwsKjat9-KXvAXPoJg/s1600/melancholic_princess.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9qU14XWuX1g7IhnyazVKooTbUcrqoRgaCGSVk31P5XBF9OYGf_V4A0jXkyULN3LFG1LvTNCpAlhJuZtfBjjCy7ex3gzCm2RwMg-GDMcnWIDMZ85wNZjOLCHO42OwsKjat9-KXvAXPoJg/s1600/melancholic_princess.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Δε συνήθισα ποτέ
τον κρότο της σιωπής, καθώς γλιστρούν λόγια ανείπωτα από την ψυχή. Θλίψη στη
φύση, θλίψη και σε βλέμματα αγαπημένα. Θανατηφόρες αναμονές, οι αναμονές της
ζωής μας. Εκείνες οι στιγμές που παρελαύνουν μπρος στα μάτια χαρές κι απώλειες
των περασμένων εποχών. Τότε που τα χρόνια έμοιαζαν ατελείωτα κι οι άνθρωποι
ήταν ανόθευτοι, καθώς λένε οι ιστορίες των παππούδων μας. Κι έπειτα γεμίζουν
δάκρυα τα καταπράσινα μάτια τους, εκείνα τα μάτια που έμαθες πάντα να
χαμογελούν. Μα είναι άνθρωποι πονεμένοι γι’ αυτό δυνατοί…<o:p></o:p></span></div>
</div>
Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5907011311489253375.post-82862165093665386312015-01-27T01:38:00.000+02:002015-01-27T01:38:17.297+02:00Καλή χρονιά!!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Προσπαθούσα να βρω χρόνο για να κάνω μια ανάρτηση διότι εν μέσω εργασιών και εξεταστικής για το μεταπτυχιακό τα πράγματα ήταν δύσκολα καθώς η έμπνευση κι η όρεξη με είχαν εγκαταλείψει. Έπειτα, αυτά τελείωσαν μα ακόμη προσπαθούσα να γράψω κάτι όμορφο, κάτι που μου δίδαξε το προηγούμενο έτος ή αυτό κατά την είσοδό του.<br />
Ο νέος χρόνος με βρήκε με ανοιχτούς λογαριασμούς με τον προηγούμενο καθώς δε θέλησα να τους κλείσω. Οι φωνές γύρω μου -ίσως και μέσα μου κάποιες στιγμές- φωνάζουν πως πρέπει να κλείσουν. Μα εγώ γνωρίζω καλύτερα. Κι αν το ένστικτό μου αποδεχτεί λαθεμένο τουλάχιστον θα μπορέσω να με κατηγορήσω κι έπειτα να με συγχωρέσω. Έτσι συμβαίνει με τον εαυτό μας, εύκολα του αποσύρουμε τις κατηγορίες μα δε συμβαίνει το ίδιο και με τους γύρω μας! Κι οι φωνές αλλάζουν, διαφοροποιούνται και συχνά διχάζονται. Δεν τις κατακρίνω όμως, αφού ο καθένας συμβουλεύει ανάλογα με τις εμπειρίες και τις πεποιθήσεις του. Το ζήτημα είναι να ακούς, να προβληματίζεσαι, να μεταβάλεσαι όταν χρειαστεί αλλά να μη χάνεις τις δικές σου σταθερές.<br />
<br />
Επομένως η φετινή μου ευχή θα είναι να ακολουθούμε το ένστικτό μας που για μένα αποτελεί ένα μείγμα συναισθήματος και λογικής. Το ένστικτο κατά την αντίληψή μου έχει, θέτει και τηρεί τα όρια. Μερικές φορές τα υπερβαίνει μα εύκολα εξισορροπείται.<br />
Αυτή την ευχή μου θα τη συνοδέψω επίσης από ευχές για υγεία κι ευτυχισμένες στιγμές!<br />
<br />
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ και ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ<br />
<br />
<br />
ΥΓ: Οι εκλογές δε θα σχολιαστούν -στην παρούσα ανάρτηση τουλάχιστον-, αν κι έχω κάνει αμέτρητες συζητήσεις με φίλους και συγγενείς όλες αυτές τις μέρες κι έπονται ακόμη περισσότερες. Είναι ένα από τα αγαπημένα θέματα συζήτησης όταν οι συνομιλητές αντιλαμβάνονται τις τυχόν διαφορετικές απόψεις κι εκθέτουν με ευγένεια τις δικές τους. Έτσι κατανοείς τη σκέψη και την οπτική των άλλων, ακόμη κι αν συχνά δε συμφωνείς μα προβληματίζεσαι, κρίνεις κι αναθεωρείς.<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/ePiLQzMOP5A" width="470"></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5907011311489253375.post-18124785567449843312014-12-26T22:57:00.000+02:002014-12-27T10:57:09.826+02:00Εκτός απροόπτου...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">«Ανεξήγητο, δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">Όσο κι αν παίζουν με τα χρώματα είναι όλοι τους μαύροι.»</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">Γ. Σεφέρης</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8ZbtFG1RI2HpYsvpD_6Er2AJtehiN-9E4yViJlYzgXQNWhTKuEPsYCA6U6WAAldA-v0Mud4eR34zcBUJ1H4M6b4AJeZSeAuQ6HbsLatgGjCNH0vMoJG-5Ejo6az4mluc67ghsZOAshmo/s1600/180165_500710259645_131972509645_6409062_6070844_n.jpg" height="213" width="320" /></div>
<br />
Δίνουμε ευκαιρίες σε ανθρώπους που νομίζουμε πως θα μας κάνουν να χαμογελάμε λίγο περισσότερο από τους άλλους. Έπειτα όλα αλλάζουν μορφή, γίνονται πιο γαλήνια σχεδόν καλύπτονται με μια αύρα μαγική. Οι ίδιοι δρόμοι που περπατούσες μοναχός, τώρα παίρνουν άλλη μορφή καθώς το χέρι σου κρύβεται σε μια ζεστή παλάμη. Τα φωτάκια των γιορτών μοιάζουν να λαμπυρίζουν στα μάτια σας. Είναι σα να ήρθαν Χριστούγεννα μόνο για εσάς αυτή τη χρονιά. Η μελαγχολία των ημερών σχεδόν εξαφανίζεται. Δε θα παρασυρθείς όμως όσο κι αν οι άλλοι σου λένε να το ζήσεις. Εσύ ξέρεις. Πάντα ήξερες. Οι άνθρωποι ξέρουν να κρύβουν καλά τις φωνές της ψυχής τους. Οι πράξεις τους και τα λόγια τους δε μαρτυρούν τις ύποπτες σκέψεις τους. Εσύ όμως το ξέρεις. Κι αναμένεις για να μη σε πιάσουν επ' αυτοφώρω οι μέχρι τότε ανείπωτες λέξεις που θα ξεχυθούν κάποια στιγμή από τα χείλη τους. Έφτασε η στιγμή. Τα χέρια ξεμπλέκονται. Οι δρόμοι ερημώνουν. Ποτέ δεν είναι όπως τα έχεις οργανώσει. Ίσως γιατί το ήξερες μα σε άφησες να ελπίζεις πως αυτή τη φορά μπορεί να διαφέρει. Μάταιες οι ευκαιρίες που δόθηκαν. Μάταιες κι οι ελπίδες που ξόδεψες. Μα στο τέλος καθησυχάζεσαι που δεν έδωσες το είναι σου. Κράτησες τον ενθουσιασμό σου. Κι εν τέλει στον εαυτό σου. Ποιος ξέρει; μπορεί μια επόμενη φορά να έρθουν αλλιώς τα πράγματα..<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/zbcLr6mqIVI" width="420"></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5907011311489253375.post-75297684739137207292014-12-24T14:29:00.001+02:002014-12-24T14:30:41.053+02:00Έρχονται Χριστούγεννα...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh__TopmHQ-OBz1m08ydaBan-8jTVI8hhyG6amJqN2c-f790PkzIqJX4KlmJFWXm6QKPGE1AaRETC7Xw2MjgMIvgTpATsOKoT86mxhxtdS9_zUdnNvqYBp5D_qkDg-4ayfha5t-wde9KYU/s1600/DSCN9920-001.JPG" height="320" width="254" /></div>
<br />
...κι όλοι τρέχουν κι αγχώνονται. Τι περίεργοι που είμαστε οι άνθρωποι. Αγχωνόμαστε ακόμη κι όταν οι μέρες προσφέρονται για ηρεμία. Μα είναι κάτι άτομα που κλέβουν λίγη από τη μαγεία των Χριστουγέννων και σου την προσφέρουν απλόχερα. Όμορφοι άνθρωποι. Είναι εκείνοι που γαληνεύουν την ψυχή σου στη μεγαλύτερη ταραχή κι εκείνοι που σκορπούν τους φόβους σου όταν σε κλείνουν στα χέρια τους. Θέλεις τόσο πολύ να μάθεις τι σκέφτονται μα ύστερα επιστρέφεις στην ερμηνεία των δικών σου σκέψεων που είναι δυσκολότερη.<br />
Είναι ωραία εποχή τα Χριστούγεννα. Αυτή η ομίχλη που πέφτει τη νύχτα, τα βράδια που έρχονται από νωρίς, τα κίτρινα φωτάκια που στολίζουν τους δρόμους κι η πόλη μετατρέπεται σε υπερβατική σχεδόν απόκοσμη. Αυτό το κλίμα μπορεί να επηρεάσει μερικούς να βυθιστούν στα συναισθήματά τους, να ερευνήσουν τις αισθήσεις τους, να αποδεχτούν τις επιθυμίες τους. Δεν ξέρω αν από αυτό το ταξίδι στο βυθό τους θα βγούνε δυνατότεροι ή πιο αποφασισμένοι αλλά σίγουρα οι ανακαλύψεις θα τους εκπλήξουν.<br />
<br />
Καλά Χριστούγεννα!!<br />
Χρόνια πολλά γεμάτα υγεία και χαμόγελα!<br />
Μην παύετε να ελπίζετε, όλα μπορούν να συμβούν!<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br /></div>
Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5907011311489253375.post-78876184298848823272014-11-25T11:37:00.000+02:002014-11-25T11:37:25.508+02:00Οι αποκλεισμένοι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">«και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ' τον άλλον.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.»</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">Τ. Λειβαδίτης</span></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCErXDr046k5mbVFFwH3BXTVJ7to_UKQ2uI6K-B5Rzu9NM7uSaenBTVEkJFA1WPBD5iTvxRUJIzrLt-0GNg_0GftWqqmI3T6BN7AraYIh3882O5kJmR93MwYj-Qj8PElyJ_3ChKeAL_jA/s1600/tumblr_muxm5fMW4N1rtiif5o1_500.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCErXDr046k5mbVFFwH3BXTVJ7to_UKQ2uI6K-B5Rzu9NM7uSaenBTVEkJFA1WPBD5iTvxRUJIzrLt-0GNg_0GftWqqmI3T6BN7AraYIh3882O5kJmR93MwYj-Qj8PElyJ_3ChKeAL_jA/s1600/tumblr_muxm5fMW4N1rtiif5o1_500.jpg" height="320" width="171" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
Κι εμφανίζονται οι άνθρωποι ανεπάντεχα στη ζωή σου. Την κάνουν άνω κάτω με θετικές κι άλλοτε αρνητικές συνέπειες. Γι' αυτές τις αρνητικές είναι που δεν τους αφήνεις να δούνε τις πραγματικές σου σκέψεις. Μα κάποιοι καταφέρνουν να διαβάσουν μερικά από τα χωρία του μυαλού σου. Κι εσύ τότε πιάνεις δουλειά. Έχεις να ανοικοδομήσεις τόσα τείχη, να προλάβεις να κρύψεις ό,τι δεν έγινε ακόμη φανερό. Πονάμε τους ανθρώπους για να μη μας πονέσουν εκείνοι πρώτοι. Γινόμαστε αυστηροί κριτές με εκείνους που πιστεύουμε πως θα μπορούσαμε να συμπαθήσουμε λίγο παραπάνω από τους υπόλοιπους του ανώνυμου πλήθους. Εστιάζουμε στα αρνητικά τους για να δικαιολογήσουμε την καχυποψία μας. Ψάχνουμε αγωνιωδώς τα ελαττώματά τους κι αν δεν είναι επαρκή δημιουργούμε νέα και τα μεγαλοποιούμε στο μυαλό μας. Έτσι τους διώχνουμε μακριά μας, γιατί δεν "ήταν για εμάς". Συνεχίζουμε την ήρεμη ζωή μας, απολαμβάνουμε τις μίζερες γκρίνιες μας για όσα δεν έρχονται ώσπου... να έρθουν και να τα διώξουμε κι αυτά. Γιατί είμαστε άνθρωποι κλειστοί, θεριά φοβισμένα κι ό,τι αποζητάμε το διώχνουμε μόλις εμφανιστεί αφού μάθαμε στη σιγουριά του αποκλεισμού μας.<br />
<br />
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/VmqDtriTUEI" width="420"></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: orange;">"The door is locked now, but it's opened if you're true</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: orange;">If you can understand the me, then I can understand the you"</span></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-5907011311489253375.post-31897962742414738812014-11-11T12:43:00.001+02:002014-11-11T12:43:41.931+02:00Οι ιστορίες των παππούδων μας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwWAgyqnN2j1jSLNlZqQt4eVPe43Ne9RZbysnfBCESD3vj7XM0EpdELMBTcjdv4aO3DSMZ3mZ7lD4xpSiz4mvBwx0W-kD2om8SJ5oxBJtZ5RYqdWulb9tiJaOc0vA_VgyVr1bYIuXdcXM/s320/stratiwths_prin_ksekhnhsei_giato_metwpo.preview.jpg" width="271" /></div>
<div>
<br /></div>
Από μικρή θυμάμαι τους παππούδες μας να αρχίζουν μια ιστορία από τα παιδικά τους χρόνια και κάπου κάπου στο ενδιάμεσο να σταματούν, τάχα για να θυμηθούν. Μα εμείς βλέπαμε τα βουρκωμένα μάτια τους κι αμέσως τους αλλάζαμε συζήτηση. Σκεφτόμασταν πως θα έζησαν δύσκολα χρόνια, όχι σαν αυτά που περιγράφονται ποιητικά στα βιβλία.<div>
<br /></div>
<div>
Όσο μεγαλώναμε, οι ιστορίες τους έγιναν γνώριμες αλλά δε χορταίναμε να τις ακούμε. Αυτά που διηγούνται έχουν σχέση με τον πόλεμο συνήθως κι όταν εκείνοι λένε πόλεμο εννοούν του '40 και τον εμφύλιο. Όταν μιλάνε για κείνα τα χρόνια, οι διηγήσεις τους δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τον καλύτερο συγγραφέα του κόσμου. Οι ιστορίες τους συμπληρώνουν την Ιστορία των βιβλίων. Μπροστά στην αφήγηση της ζωής τους όπου μπλέκονται αναδρομές και παρεκβάσεις, έτσι ώστε κάθε φορά το ίδιο γεγονός να παρουσιάζεται παραλλαγμένο, το μόνο που μας μένει είναι η σιωπή.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Είναι μαγικός ο τρόπος που τις περισσότερες φορές όλες οι συζητήσεις καταλήγουν σε εκείνες τις πονεμένες ιστορίες. Όταν η γιαγιά μου κάνει τις απαραίτητες παύσεις κατά τη διήγηση της δικής ιστορίας, είναι για να προφέρει τη λέξη "τυράγνια". Τελικά, οι ιστορίες των παππούδων μας κλείνουν με την ευχετική φράση "τέτοια χρόνια να μην ξανάρθουν". </div>
<div>
Εγώ από την άλλη εύχομαι όταν θα έρθουν πάλι τέτοια χρόνια, να έχουμε τη γενναιότητα των παππούδων μας για να επιζήσουμε. Προς το παρόν σωπαίνουμε κι αφουγκραζόμαστε τις δικές τους ιστορίες που έχουν να μας διδάξουν πραγματικά ιδανικά.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
</div>
Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5907011311489253375.post-2021834005012812462014-10-26T13:52:00.000+02:002014-10-26T13:57:06.551+02:00Οχυρωμένες βεράντες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">«Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.»</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">Κ.Π Καβάφης</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnWfHA1beP-Lr5JyuWhvJ6wLEpLSXej8m_Kvf1fMf3x3uaq8Had8nDdGGdTluRVYT9-4JWuRJUadAoyp2siFxDZFTZhSUpp0KVhkO1m1LmVtnHkCC-eewLzFHdd334O3uG1TSLN_9CgwQ/s1600/DSCN9462.JPG" height="272" width="400" /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Όλοι έχουμε στολίσει τις βεράντες μας με λουλούδια και πρασινάδα. Μικρές οάσεις μέσα στις γκρίζες ερήμους. Όποιον κι αν ρωτήσεις θα σου πει ότι το κάνει γιατί του αρέσει μα εγώ πιστεύω πως συμβαίνει γιατί θέλουμε να κρυβόμαστε από τους γνωστούς γείτονες και τους άγνωστους περαστικούς. Παραγεμίζουμε τον χώρο με όμορφα πράσινα φυτά, κατά κύριο λόγο ψηλά ή αναρριχητικά ώστε να είναι χρήσιμα για τον σκοπό τους. Εκείνα καθώς μεγαλώνουν παγιδεύουν τα αδιάκριτα βλέμματα κι ύστερα οι άνθρωποι ψάχνουν άλλο μπαλκόνι, λιγότερο οχυρωμένο για να περάσουν την ώρα τους.</div>
Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-5907011311489253375.post-691768778640574802014-10-13T20:27:00.001+03:002014-10-13T20:36:30.034+03:00Λέξεις χρώματα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: yellow;"><span style="background-color: black;">«(...) </span></span><span style="background-color: black; color: yellow;">Επιθυμίες κ’ αισθήσεις</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">εκόμισα εις την Τέχνην— κάτι μισοειδωμένα,</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">πρόσωπα ή γραμμές· (...)»</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">Κ.Π. Καβάφης</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;"><br /></span></div>
Κάτι τέτοιες μέρες θα ήθελα να ξέρω να ζωγραφίζω. Γιατί οι λέξεις αποκαλύπτουν περισσότερα απ΄ όσα θέλεις να πεις μερικές φορές. Σε προδίδουν. Έπειτα, οι λέξεις παρερμηνεύονται εύκολα κι ο κόσμος αγαπά την παραφιλολογία κι εγώ δε θέλω να εξηγώ. Η ζωγραφική από την άλλη μπλέκει χρώματα και σχήματα που μπερδεύουν τους ανθρώπους. Και η λέξεις έχουν χρώματα αν και οι περισσότεροι τις βλέπουν γκρίζες ή άχρωμες. Ίσως γιατί τις μεταχειρίζονται επιπόλαια.<br />
Τελικά, ίσως καλύτερα που δεν ξέρω να ζωγραφίζω. Αφού ο άνθρωπος φρόντισε να δώσει ερμηνεία ακόμη και στα χρώματα, καλύτερα να χρησιμοποιώ τις λέξεις. Εξάλλου, αν τις μπερδέψεις λίγο δε θα σε προδώσουν οι αποχρώσεις, αφού όπως είπαμε οι πολλοί ένα χρώμα πάντα θα αντικρίζουν. Μα εσύ θα ξέρεις πως κάθε γραπτό δημιουργεί νέα χρώματα, απ' αυτά που τα ανθρώπινα μάτια δεν έχουν ακόμα δει, αρά παραμένουν αμόλυντα.<br />
<br />
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/hjUMKNAjvZ4" width="420"></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5907011311489253375.post-4718111651906752632014-09-29T20:38:00.000+03:002014-09-29T20:38:11.775+03:00Διδάσκοντας λογοτεχνία...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">«Τα τρία Τ της επιτυχίας: </span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">Ταλέντο, Τόλμη, Τύχη.» </span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">Οδ. Ελύτης
</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCrsSquW7i7I098cY4LSgphLzgn8bEMUqCB8Y4vH2jQf54udMeaYtiE5P1nAx0TdCc7n2KMyW_XssSqEU0Ff8AHJ6yKFCA_gVWmVbTBAg3Ey2dTKQZWCF2fuzdkDENggojDXqM6jiYAT4/s1600/DSCN9907-002.JPG" height="233" width="400" /></div>
<br />
<br />
Ήρθε και για μένα η στιγμή που τόσο επιθυμούσα: να διδάξω λογοτεχνία. Το τμηματάκι μου φέτος, στο κοινωνικό φροντιστήριο, αριθμεί προς το παρόν 4 παιδάκια.<br />
<br />
Η λογοτεχνία κατεύθυνσης φαντάζει βουνό στα άμαθα μάτια των εφήβων καθώς ξαφνικά στην τρίτη λυκείου υποχρεώνονται να μάθουν όλες εκείνες τις έννοιες που εύκολα παραμέριζαν με τις «ευχές» των δασκάλων και του εκπαιδευτικού συστήματος, στα Κείμενα της γενικής παιδείας των προηγούμενων χρόνων. Και τους φαίνεται η λογοτεχνία ανιαρή κι ας είναι στην καλύτερη ηλικία για να εκφραστούν μέσω αυτής.<br />
<br />
Αν μπορούσαν οι υπεύθυνοι να κατανοήσουν πόσο ενδιαφέρουσα είναι η λογοτεχνία ίσως να της έδιναν τον χώρο και τον χρόνο που χρειάζεται για να αποδείξει τη γοητεία της. Ένας πίνακας, σκόρπιοι στίχοι και μια απέραντη συζήτηση με διακριτικά όρια. Το μυαλό του παιδιού που μεγαλώνει κρύβει μαγικές λύσεις για τη ζωή και τα προβλήματά της που αν εκφραστούν θα αποτελέσουν ένα σημαντικό λιθαράκι για την καλυτέρευση του κόσμου μας. Η έκφραση αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσω της λογοτεχνικής παραγωγής ή ερμηνείας.<br />
<br />
Από την άλλη δεν αγαπούν όλοι οι καθηγητές τη λογοτεχνία, όπως δεν αγαπούν όλοι τα λατινικά ή την άλγεβρα. Ωστόσο, αν στον κλάδο μας δίδασκε ο καθένας αυτό που αγαπάει, αυτό που καθρεφτίζει το πάθος στο βλέμμα του, τότε τα πράγματα θα ήταν λίγο καλύτερα. Έχω γνωρίσει τέτοιους εκπαιδευτικούς κι η μεταλαμπάδευση της γνώσης ήταν πιο εύκολη, πιο ομαλή. Έτσι εξάλλου κερδίζεται ένα κομμάτι ευτυχίας, από τη στιγμή που κάνεις το ταλέντο σου επάγγελμα.<br />
<br />
Το δικό μου συναίσθημα κατά τη διδασκαλία της λογοτεχνίας είναι λιγάκι ρομαντικό (ακόμη τουλάχιστον). Η αίσθηση πως παίρνω τα παιδιά μου από το χέρι και ταξιδεύουμε στα μέρη που περιγράφουν οι συγγραφείς, είναι διάχυτη σε όποιον τύχει να μπει στην αίθουσα τη στιγμή εκείνη. Η αγωνία έχει βεβαίως κι εκείνη τη θέση της στο μυαλό μου, αλλά είναι μόνο για καλό.<br />
<br />
Καλή μας αρχή λοιπόν, με την ευχή να μεταδοθεί η αγάπη μου για τη λογοτεχνία στα παιδιά αλλά και οι δικές τους σκέψεις σε μένα.<br />
Καλή μας επιτυχία!!<br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/R7z_0up3Xi4" width="420"></iframe>
</div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: orange;">«Η δύναμή σου πέλαγο κι θέλησή μου βράχος»</span></div>
<br />
<br /></div>
Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-5907011311489253375.post-18638926258132661752014-09-12T01:25:00.001+03:002014-09-12T01:25:28.774+03:00Αλλιώτικη βροχή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">«Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις </span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον.» </span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">Γ. Σεφέρης</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe7fmbDLIHdVM-P1y-GnQIVn2GdrwDhJt_6SmB84I5zJcZbz3xpW8HiuhavqMvm-rHJoTU3YHSJmjNatKPOa62p66oUUJmo2bhzeAFtnf5dDPZMpnpG07k-fRUKiiXabjQiVRpkcOXcXg/s1600/DSCN9941.JPG" height="400" width="302" /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
Βρέχει. Ένα φθινόπωρο φερμένο από αλλού τ΄ αποψινό. Μυρωδιές φλαμουριάς και κρότοι βροχής κρυστάλλινοι. Ανήσυχοι κι άτακτοι επισκέπτες οι μνήμες μα καθάριες. Της «<a href="http://eirini-pasi.blogspot.gr/2013/06/blog-post_3086.html">Αλεξάνδρειας</a>» οι νύχτες μαγικές, απολύτως ποιητικές. Δεν έχουν τέλος οι απολογισμοί και τα ζύγια. Στιγμές μυθοποιημένες. Αφανείς αρωγοί οι εμπειρίες κάθε επιλογής σου. Βρέχει. Κι είναι οι θύμισες λύτρωση, δείχνοντας την Οδό του Ονείρου.<br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/PJpIwXhypas" width="420"></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5907011311489253375.post-48888974438534884662014-09-07T18:41:00.000+03:002014-09-07T18:41:03.941+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">«Θυμάσαι ένα χειμωνιάτικο πρωινό, που ήρθα και σε ξύπνησα χωρίς να με περιμένεις;</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">Σε πήρα από το χέρι και περπατήσαμε στους δρόμους, μέσα στο κρύο και στη βροχή.»</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">Αλκ. Παπαδάκη</span><br />
<span style="background-color: black; color: yellow;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigWEDfV8PZwvhyCpBdp5mM91sOZMxCFl6SlH4UnhL-zSOmH3WXZwFzXpbibbxdUrUHden_GjrQdKYw3Dqo5rFtzqYLCb8LANTp-gUUtR6id6a4Sb07h16T7lnU7tyYb-MeCyxdmVsEYvQ/s1600/tumblr_m3exe7rQ8T1r8c02bo1_500.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigWEDfV8PZwvhyCpBdp5mM91sOZMxCFl6SlH4UnhL-zSOmH3WXZwFzXpbibbxdUrUHden_GjrQdKYw3Dqo5rFtzqYLCb8LANTp-gUUtR6id6a4Sb07h16T7lnU7tyYb-MeCyxdmVsEYvQ/s1600/tumblr_m3exe7rQ8T1r8c02bo1_500.jpg" height="400" width="400" /></a></div>
<span style="background-color: black; color: yellow;"><br /></span></div>
<div>
Δύστροπα και δυσνόητα τα λόγια που περιγράφουν όσα νιώθει μια ψυχή. Τραχιές οι συλλαβές που ανεβαίνουν ανείπωτες στα χείλη. Είναι που ο άνθρωπος έφτιαξε λέξεις γενικές κι αμφίσημες για λόγους ασφαλείας. Τη σιωπή όμως διαλέγει τις περισσότερες φορές. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιοι λίγοι που μαθαίνουν να αφουγκράζονται τη μελωδία της σιωπής σου. Αυτές οι σπάνιες κι απόκρυφες συζητήσεις εφοδιάζουν με λίγο ακόμη αιώνιο τις ψυχές μας.<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/hB7q09tbdAc" width="420"></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-5907011311489253375.post-64426019744945220772014-08-13T10:42:00.000+03:002014-08-13T10:42:49.007+03:00Το σπίτι του βιβλίου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: yellow;">«<span style="font-family: sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; text-align: left;">Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: "Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;" Πολέμα!»</span></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: yellow; font-family: sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; line-height: 21px;">Ν. Καζαντζάκης</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLqp4k96j5HNBH7JQFAbYJqQMDwiqs_Gp56aUhDDBWYrX5J9zn4TOIPsehMDH4fwAJh0jNoZDp4tk-Du4ATMPWEmHCIWUy3MqiYz0E6lJFv4SpoqReR9XCH_PPUVNcWrXvvvOndF08G6E/s1600/DSC03821.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLqp4k96j5HNBH7JQFAbYJqQMDwiqs_Gp56aUhDDBWYrX5J9zn4TOIPsehMDH4fwAJh0jNoZDp4tk-Du4ATMPWEmHCIWUy3MqiYz0E6lJFv4SpoqReR9XCH_PPUVNcWrXvvvOndF08G6E/s1600/DSC03821.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
Κάποια στιγμή σας μίλησα για την όμορφη κίνηση του Βαγγέλη που αφήνει βιβλία σε διάφορα μέρη της πόλης του ώστε να τα βρούνε κάποιοι άλλοι, να τα διαβάσουν και με τη σειρά τους να τα μοιράσουν (<a href="http://eirini-pasi.blogspot.gr/2014/05/blog-post.html"> http://eirini-pasi.blogspot.gr/2014/05/blog-post.html</a> ).<br />
<br />
Τώρα εμπνεύστηκε κι αποφάσισε να φτιάξει μια μικρή βιβλιοθήκη έξω από το σπίτι του. Για την ακρίβεια πρόκειται για ένα μικρό σπιτάκι όπου θα υπάρχουν μέσα βιβλία τα οποία μπορεί ο καθένας να δανείζεται ή να προσφέρει τα δικά του. Στο εξωτερικό αυτή η προσπάθεια είναι διαδεδομένη αλλά στη χώρα μας απ' όσο γνωρίζω, δεν υπάρχουν ανάλογες βιβλιοθήκες ή τουλάχιστον δεν είναι γνωστές.<br />
<br />
<a href="http://epikuros-epikuros.blogspot.gr/">Το σπίτι του βιβλίου</a> από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς, είναι ένα ενδιαφέρον εγχείρημα καθώς έχει μεγάλη σημασία να παρατηρήσουμε τις αντιδράσεις των συμπολιτών μας μόλις το αντικρίσουν. Όπως φαίνεται και στη φωτογραφία ο Βαγγέλης έκανε πολύ καλή δουλειά κι έβαλε μπόλικο μεράκι για να επιτευχθεί ο σκοπός του. Εξάλλου, η λογοτεχνία δικαιούται να έχει ένα τόσο όμορφα φροντισμένο σπιτάκι.<br />
<br />
Σου εύχομαι το σπιτάκι να είναι πάντα γεμάτο και να μας εμπνεύσει όλους ώστε να προβούμε σε παρόμοιες ενέργειες.<br />
<br />
<br /></div>
Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-5907011311489253375.post-18833160888950113422014-07-06T21:05:00.001+03:002014-07-06T21:13:33.482+03:00Ένας χρόνος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPx0T1NfEuosgsjwsgsEFxnoGZrJ8IT1sazCV_xqzhyphenhyphenPbyhdVv3fRYcBKjjjp9JLT22bQFEEp7vysB4cb45VA3L23gW7ZMqrHLaUnm4FmPW9YL-H3uq5rbeeCSS_UFqU-n6ekLdqmuCWw/s1600/1173745_399627643470893_612721465_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPx0T1NfEuosgsjwsgsEFxnoGZrJ8IT1sazCV_xqzhyphenhyphenPbyhdVv3fRYcBKjjjp9JLT22bQFEEp7vysB4cb45VA3L23gW7ZMqrHLaUnm4FmPW9YL-H3uq5rbeeCSS_UFqU-n6ekLdqmuCWw/s1600/1173745_399627643470893_612721465_n.jpg" height="250" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Περάσανε οι μέρες που έλεγες πως δεν είχαν τελειωμό. Ένας χρόνος και κάτι μέρες μάς θυμίζουν τα περασμένα. Τις στιγμές τις ξέγνοιαστες που δυσκόλεψαν το αντίο. Τότε ήλπιζες πως δεν ήταν το ύστατο, τώρα ακόμη δεν αποφάσισες.<br />
<br />
Ένας ολόκληρος χρόνος μετά και μέσα στις αλλαγές που έφερε ήταν σα να μη σάρωσε τίποτα. Ανάμεσα στις ώρες που μας παρασύρουν και στη λήθη της κούρασης βρίσκεται κάποτε μια χαραμάδα φωτός από το παρελθόν που μας ταξιδεύει στα περασμένα. Δεν είναι δύσκολο να τη βρεις καθώς οι πειρασμοί που θυμίζουν τις στιγμές που έχουν παρέλθει είναι πολλοί.<br />
<br />
Οπότε μόλις ο χρόνος συμπληρώθηκε, η αίσθηση που έφερε ήταν σα να μην πέρασε στιγμή. Ίσως η άρνηση της προσαρμογής και της συνειδητοποίησης να αποτελεί ένα είδος άμυνας απέναντι στην ψυχρή λογική της πλειοψηφίας του κόσμου. Κι από την άλλη, ίσως να έχουμε την ανάγκη να θεωρούμε κάποια πράγματα προσωρινά με την ελπίδα να αποτινάξουμε τη μονιμότητά που δε μας ταιριάζει αλλά τουλάχιστον μας συντηρεί.<br />
<br />
Περίεργα τα θέλω των ανθρώπων, κυρίως όταν αυτά συναντάνε τα πρέπει που οι ίδιοι έχουν θέσει. Κάπως έτσι είναι μπερδεμένα και τα δικά μου. Ένα χρόνο μετά. Τον χρόνο που νόμιζα πως θα με βοηθούσε να δω ξεκάθαρα τις επιθυμίες. Μα αυτό που στ' αλήθεια έψαχνα ήταν ένας δρόμος που θα με οδηγούσε σε αυτές αφού εν τέλει τις ήξερα από την αρχή. Τώρα πια δεν ξέρω πόσο διαβατός είναι ο δρόμος εκείνος.<br />
<br />
Δώδεκα μήνες μετά κι όλοι όσοι ζητούσαν να δούμε τον κόσμο λίγο πιο ρεαλιστικά φαίνεται να έχουν προβάδισμα. Δυστυχώς οι συγκυρίες δε μας αφήνουν το περιθώριο να εξασκήσουμε τα όνειρά μας. Μα εγώ ακόμη δυσκολεύομαι να τα τετραγωνίσω. Η σκέψη πως αν τα προσάρμοζα στις συνθήκες ίσως να μην τα έχανα παντελώς, με κυριεύει τελευταία μαζί με τον φόβο του αποπροσανατολισμού.<br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/M8hf1Ln0uSI" width="450"></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
</div>
Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5907011311489253375.post-15780112777409728312014-06-25T21:27:00.000+03:002014-06-25T21:27:09.916+03:00Πίστευε και μη, ερεύνα!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">«Γιατί αν δεν υπάρχει Θεός, τι υπάρχει;»</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">Δ. Σολωμός</span></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
Ποτέ μου δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που δηλώνουν με περηφάνια πως δεν πιστεύουν πουθενά κι έπειτα εκείνους που αφήνονται στις ανώτερες δυνάμεις. Γενικά είμαστε περίεργα όντα, ο καθείς με τις παραξενιές του προσπαθούμε να συνάψουμε σχέσεις, να συμβιώσουμε και να επιβιώσουμε μέσα στις χαρές μας και στις δυσκολίες. Μερικές φορές, ιδίως στις μεγάλες μας χαρές, θαρρείς πως ξεχνάμε από πού ήρθαμε και προς τα πού βαδίζουμε. Η αίσθηση πως η ζωή είναι αστείρευτη μάς κατακλύζει και μας συνεπαίρνει.<br />
<br />
Εκείνες τις στιγμές γινόμαστε όντα μικροπρεπή κι επιπόλαια. Οι σκέψεις μας γρήγορα μετατρέπονται σε δηλώσεις που συχνά προκαλούν σύγχυση και καυγάδες με τους γύρω οι οποίοι παραδόξως (!) έχουν αντίθετη άποψη από την ολόσωστη (!) δική μας. Δίχως ενοχές οι βαρύγδουπες απόψεις μας ρέουν από τα χείλη μας χωρίς γυρισμό.<br />
<br />
<div style="text-align: left;">
Κάποιοι από εμάς μαθαίνουμε να καταλαβαίνουμε πως οι άνθρωποι γύρω ή πιο μακριά μας, ίσως να έχουν μια διαφορετική σκέψη από τη δική μας, η οποία όντως είναι μία διαφορετική αλήθεια ακόμη κι αν εμείς από την οπτική μας δεν τη βλέπουμε. Ίσως να μην κατανοούμε την αλήθεια τους μα καταλαβαίνουμε την περίπτωση να έχει μια αλλιώτικη ισχύ. Ευδαίμων όποιος φτάσει σε αυτό το εξελικτικό επίπεδο.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Από την άλλη, κάποιοι από εμάς δεν μπορούν να δεχτούν την ύπαρξη μίας άλλης οπτικής που αποκρύπτεται από τα μάτια μας εξαιτίας της αλαζονείας και του εγωισμού που αποτελούν βασικά όπλα για να πορευτεί κανείς στην κοινωνία που με τόση προσοχή έχουμε δημιουργήσει! Αναπτυσσόμαστε διαμελισμένοι και νιώθουμε αρτιμελείς, βαδίζουμε μέσα σε μονοπάτια απόλυτης ημιμάθειας κι αισθανόμαστε ειδήμονες σε όλους τους τομείς.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Η μεγαλύτερη όμως ύβρις μας είναι ότι δηλώνουμε μόνοι κι αυτάρκεις. Εμείς! Τα μικροπρεπή κι επιπόλαια όντα που δημιουργηθήκαμε με τόση αγάπη, χάσαμε τον προσανατολισμό μας. Εξίσου ανίδεοι με εκείνους που πιστεύουν στην υπερδύναμή τους είναι κι όσοι εναποθέτουν τα όπλα εις το όνομα του Θεού ή της μοίρας ή των καιρών κι αρνούνται κάθε προσπάθεια υποθέτοντας πως το μέλλον τους έχει ήδη γραφτεί.</div>
<div style="text-align: left;">
Ποτέ μου δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που τόσο εγωιστικά δηλώνουν πως δεν πιστεύουν πουθενά μα κι εκείνους που ξεχνούν την ελευθερία της βούλησης που τους έχει δοθεί.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
</div>
Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5907011311489253375.post-41652541072328054552014-06-05T20:49:00.002+03:002014-06-05T21:01:04.933+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">«<span style="font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13.63636302947998px; text-align: left;">Τί νέοι ποὺ φτάσαμεν ἐδῶ»</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow; font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13.63636302947998px; text-align: left;">Κ. Καρυωτάκης</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: lightyellow; font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13.63636302947998px; text-align: left;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDC3HiU54o4S7_e4LPtzsRc9JdOLNNzaVzLtnAM5FtB0q9WblxbsDzAsZ7zZoa2nlnhoQfFSEZdhfydEK4p8sVLVh7eR3xCmOvYSc6WRbt5nDByAUd5Ot-3HYtYNJqH4XEs2gYGwTjpQw/s1600/2014-06-01+00.01.58.jpg" height="400" width="302" /></div>
<br />
Είναι κάτι στιγμές ανεπανάληπτες. Προσωρινή συσσωρευμένη ευτυχία που από κάπου σου χρωστάει η ζωή. Ανεπάντεχα συναισθήματα που πάντα μοιάζουν πρωτόγνωρα. Άνθρωποι μοναδικοί που σκορπούν τους μήνες που σας χωρίζουν και κάθε φορά η αγκαλιά τους είναι μεγαλύτερη. Έμοιαζε σα να μην πέρασε καιρός μα η καθημερινότητά μου θα ήταν ομορφότερη αν βρισκόμασταν πιο κοντά.<br />
<br />
Ψυχές που σε γεμίζουν ενέργεια την οποία δεν καταλαβαίνεις από πού την αντλούν. Άνθρωποι με άδολη καλοσύνη που στο χαμόγελό τους κρύβεται όλη τους η ανιδιοτέλεια. Βλέμματα που βυθίζονται στο δικό σου και μαρτυρούν ειλικρινή αγάπη, σε έναν κόσμο που σπάνια κοιταζόμαστε στα μάτια. Αγκαλιές που σου μεταδίδουν δύναμη, σε μια εποχή που η ελπίδα καταρρακώθηκε. Στις μέρες που όλοι ψάχνουν διέξοδα μα συναντούν μονάχα αδιέξοδα και μονόδρομους. Τα χρόνια περνούν δίχως προοπτικές, με τα χαρτιά μας τακτοποιημένα και κορνιζαρισμένα να μας θυμίζουν τις αισιόδοξες μέρες που νιώθαμε πως ο κόσμος θα μας ανήκει. Οι νύχτες μας γεννούν ιδέες που τα πρωινά ξεψυχούν στην πεζή πραγματικότητα όπου χάνουμε τον εαυτό μας. Η αίσθηση της αποξένωσης από τους γύρω σε κυριεύει καθώς επιθυμείς όλο και περισσότερο να ακούς τις σκέψεις σου, να καταλήξεις στα θέλω σου.<br />
<br />
Σε εκείνα τα θέλω που δεν ξεχνάς μέσα στις δυσκολίες, εκείνα που σε καταδιώκουν καθώς δεν αντέχεις να τα απορρίψεις. Τα όνειρά σου που οι φωνές της εποχής σε πιέζουν να τα παρατήσεις και να στραφείς σε άλλες λύσεις. Τις αναζητάς κι εκείνες, μα νιώθεις ένοχος, προδότης των στόχων σου. Μπερδεύεσαι, εγκλωβίζεσαι, ξεχνάς κι έπειτα θλίβεσαι αφού δεν έχεις ενέργεια ούτε για να εξοργιστείς. Συμβιβάζεσαι με τα λίγα και νιώθεις αχάριστος όταν αποζητάς όσα σου αξίζουν, εκείνα που σου είχες υποσχεθεί. Το μέλλον σου δε διαγράφεται πια, τα όνειρα παγώνουν κι ελπίζεις ότι αυτό θα είναι προσωρινό. Και το προσωρινό μονιμοποιείται. Κι ο συμβιβασμός συνηθίζεται.<br />
Πώς να πιστέψεις όμως σε όλα αυτά και πώς να αφεθείς όταν είσαι τόσο νέος;<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/Ss0kFNUP4P4" width="420"></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: orange;">"Don't wanna close my eyes</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: orange;">I don't wanna fall asleep</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: orange;">'Cause I'd miss you, baby</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: orange;">And I don't wanna miss a thing"</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: orange;"><br /></span></div>
</div>
Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5907011311489253375.post-22825425771160808912014-05-30T12:11:00.000+03:002014-05-30T12:11:01.692+03:00Δίνουμε Πανελλαδικές!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Δώσαμε Έκθεση!<br />
Θυμάμαι τους καθηγητές να λένε ότι κάθε φορά που οι μαθητές τους δίνουν Πανελλαδικές είναι σα να ξαναγράφουν οι ίδιοι. Βέβαια όταν είσαι γ' λυκείου δεν το καταλαβαίνεις αυτό γιατί θεωρείς πως είσαι μόνος, όσο κι αν σε υποστηρίζουν.<br />
<br />
Τώρα που κι εγώ έχω ένα μαθητή στη γ' λυκείου -τον πιο αγαπημένο μου για φέτος- νιώθω αν όχι την ίδια αγωνία τότε παρόμοια με εκείνη που είχα όταν έγραφα κι εγώ. Δώσαμε Έκθεση και τώρα αναμένουμε τα αποτελέσματα. Περίμενα τη δημοσίευση των θεμάτων κι ευχόμουν να μην αγχωθεί, να μη θολώσει. Όταν πια βγήκαν τα θέματα άρχισα να αγωνιώ για τα τυχόν λάθη που θα μπορούσε να κάνει γνωρίζοντας τις αδυναμίες του. Από την άλλη χαμογελούσα στη σκέψη ότι αυτό το είπαμε κι εκείνο το είχαμε τονίσει. Κατέληγα πάντα με ένα «μακάρι να γράψει!».<br />
<br />
Είναι μοναδική εμπειρία να δίνει ο μαθητής σου εξετάσεις, τουλάχιστον για μένα που ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Ύστερα από το τελευταίο μας μάθημα ένιωσα ένα παράξενο κενό.<br />
Ξεχώρισα αυτό το παιδί γιατί είχε την ικανότητα να με κοιτάζει μέσα στα μάτια ακόμη κι αν είχε περάσει την πιο δύσκολη μέρα. Συχνά μου άνοιγε την ψυχή του κι εγώ χαιρόμουν να ακούω τις σκέψεις, τα όνειρα, τους προβληματισμούς του και καμιά φορά να του λέω τη γνώμη μου. Ωστόσο, δε μπορώ να πω ότι ήταν ο πιο επιμελής μαθητής που είχα αλλά ύστερα από μια κουβέντα που κάναμε τον είδα να προσπαθεί τη στιγμή που οι υπόλοιποι αποφάσισαν να τα παρατήσουν. Η χημεία μας ευδοκίμησε.<br />
<br />
Το πιο όμορφο όμως της όλης υπόθεσης είναι πως τα μαθήματα έγιναν σε εθελοντικό πλαίσιο και δεν ένιωσα στιγμή δείγμα αχαριστίας από το συγκεκριμένο παιδί. Του αξίζουν τα καλύτερα και θα τα καταφέρει γιατί έχω πίστη στην ψυχική του δύναμη κι ευαισθησία.<br />
<br /></div>
Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5907011311489253375.post-8944237749477794222014-05-23T21:57:00.000+03:002014-05-23T21:57:50.823+03:00Ανιδιοτελείς Άνθρωποι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">«Εσύ δε θα μου πεις ευχαριστώ,</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">όπως δε λες ευχαριστώ στους χτύπους της καρδιάς σου</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">που σμιλεύουν το πρόσωπο της ζωής σου.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">Όμως εγώ θα σου λέω ευχαριστώ</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">γιατί γνωρίζω τι σου οφείλω.»</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;">Γ. Ρίτσος</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmebzgJSpU0IJtIskGftTxDwSH0QRpV0s8v6YmHxU9lJ6bRaRF5KTivTB64PvS5CLn2Zz9_5Vgk2LnhGxFXq794l8FQB0xveaWodYlAjH4MqzWDqAPVhaMv8ycRkO0N8u2EBHVIaBVx3M/s1600/2014-05-23+21.01.01.jpg" height="296" width="640" /></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: black; color: yellow;"><br /></span></div>
<div>
Συναντάω Ανθρώπους. Εκεί που καμιά φορά απελπίζομαι και χάνω την εμπιστοσύνη μου στην ύπαρξη τέτοιων Ανθρώπων, εκείνοι εισέρχονται με καλοσυνάτο θράσος στη ζωή μου. <div>
Με το μεγαλείο της ψυχής τους φωτίζουν τον δρόμο μου. Είναι συγκινητικό αν σκεφτείς πόση ανιδιοτέλεια ξεχειλίζουν κι έπειτα είναι παρηγορητικό να σκέφτεσαι πως ανάμεσα στο πλήθος «που τους ρημάζει η τρομερή ευκολία» εκείνοι αποτελούν παραδείγματα για όλους μας.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Εν τέλει, ο εθελοντισμός δεν είναι τι προσφέρεις αλλά τι λαμβάνεις. Κι αλήθεια τα δώρα είναι πολλά κι ανεκτίμητα! Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους Ανθρώπους που οργάνωσαν το συγκεκριμένο εγχείρημα και που είχα την τιμή να μπω στην «οικογένεια» αυτή η οποία μου δίδαξε πολλά περισσότερα από όσα νόμιζα. Επιπλέον νιώθω ειλικρινή θαυμασμό απέναντί τους διότι συνεχίζουν με ταπεινοφροσύνη τις ποικίλες δράσεις τους δίχως καμία χρηματική ενίσχυση από πολιτικές ή άλλες ομάδες. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μόλις διαπίστωσα πως είναι λίγες οι λέξεις για να περιγράψω το φως που αντίκριζα όλη τη χρονιά στο βλέμμα τους και που με γέμιζε με θάρρος κι αλήθεια.</div>
</div>
<div>
<br /></div>
</div>
Ἅ λ ςhttp://www.blogger.com/profile/11161928813035268215noreply@blogger.com4