« Ἡ δύναμή σου πέλαγο και ἡ θέλησή μου βράχος »
Δ. Σολωμός

«Δε θα γράφεις, όταν δεν έχεις κέφι χρυσό μου κορίτσι, ούτε όταν δεν έχεις τίποτα να πεις.

Δε θα ήταν καλό να βάλουμε στη ζωή μας καταναγκαστικά έργα, όσο μικρά και να ’ναι.»
Γ. Σεφέρης

Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

η «Αλεξάνδρειά» μου

Για απολογισμούς δεν είμαι έτοιμη ακόμη οπότε αφήνω να μιλήσει το ποίημα που με εκφράζει απόλυτα.



«(...) μή ἀνωφέλετα θρηνήσεις.
Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού φεύγει.
Προ πάντων νά μή γελασθεῖς, μήν πεῖς πως ἦταν
ἕνα ὄνειρο, πώς ἀπατήθηκεν ἡ ἀκοή σου∙
μάταιες ἐλπίδες τέτοιες μήν καταδεχθεῖς.
Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
σάν που ταιριάζει σε πού ἀξιώθηκες μιά τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά πρός τό παράθυρο,
κι ἄκουσε μέ συγκίνησιν, ἀλλ’ ὄχι
με τῶν δειλῶν τά παρακάλια και παράπονα,
ὡς τελευταία ἀπόλαυσι τούς ἤχους,
τά ἐξαίσια ὄργανα τοῦ μυστικοῦ θιάσου,
κι ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού χάνεις.»

Κ.Π Καβάφης




ΥΓ: Καλές Διακοπές. Ίσως να λείψω απ' τη μπλογκόσφαιρα για λίγο μα θα τα ξαναπούμε σύντομα.







"I close my eyes
Only for a moment and the moment's gone
All my dreams
Pass before my eyes a curiosity

(...) Nothing lasts forever ..." 

«Ξέρεις τὰ σπίτια πεισματώνουν εὔκολα, σὰν τὰ γυμνώσεις.»
Γ. Σεφέρης

Νύχτα γεμάτη λέξεις σαν να μην πρόλαβες να τα πεις όλα τα περασμένα χρόνια. Νύχτα γεμάτη σιωπές για να αφουγκράζεσαι το παραμικρό. Σταθερά τ' αστέρια δε σου χαρίζουν ευχές σήμερα. Και το φεγγάρι εξαφανίστηκε ξαφνικά. Φώτα σε νερά απαλά και κάτι συνειρμοί αποτυχημένοι. Μια σκέψη που διακόπτεται από άλλη και μια αλήθεια ανεπιθύμητη. Ένα κενό...  Αποτυπώματα στα δέντρα, τα φανάρια, τα σκαλιά. Γεμάτη η πόλη από δικά μου αποτυπώματα. Τώρα με βλέπω παντού. Στα λεωφορεία, τους δρόμους, στο κάστρο. Αγγίζω με το χέρι μου τα προηγούμενα ίχνη μου. Είναι ακόμη νωπά. Νομίζαμε θα μέναμε πάντα εδώ. Μακρινό έμοιαζε το αύριο.
Στο μεταίχμιο. Μόλις ανοίγεις τα μάτια μετά από ένα όνειρο γλυκό. Στο μεταίχμιο μιας πραγματικότητας που δε θέλω να δεχτώ.

Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Τα τελευταία...

«Όλα τα πήρε το καλοκαίρι.» 
Οδ. Ελύτης


Τα τελευταία βήματα σε εκείνη τη στοά που υπάρχει ένα μαγαζί με κατοικίδια ζωάκια. Το τελευταίο μεσημεριανό στη λέσχη. Τα τελευταία αποτυπώματα στα βιβλία της βιβλιοθήκης μας. Η τελευταία ματιά στον πίνακα ανακοινώσεων του Τομέα μου. Η τελευταία υπογραφή μετά το τέλος της εξέτασης. Τα τελευταία φεγγάρια. Η τελευταία συζήτηση με αγαπημένο καθηγητή. Το τελευταίο δείπνο σε αγαπημένο μέρος. Οι τελευταίες αγκαλιές που φέρνουν όλα όσα πέρασαν στα μάτια σου. Το τελευταίο εισιτήριο. Η τελευταία γενική καθαριότητα. Οι τελευταίες οι νύχτες οι αλλιώτικες. Οι τελευταίες μυρωδιές των δέντρων. Τα τελευταία βλέμματα. Οι τελευταίες φωτογραφίες. Οι τελευταίες ευχές. Η τελευταία υπόσχεση. Η τελευταία μέρα στο σούπερ μάρκετ. Η τελευταία μέρα στη στάση. Η τελευταία διαδρομή. Τα τελευταία ίχνη στους ορόφους της σχολής. Η τελευταία φορά στην τάξη. Οι τελευταίες κούτες. Η τελευταία πληρωμή λογαριασμών. Το τελευταίο καλοκαίρι. Οι τελευταίες συναντήσεις.

Τα πρώτα δάκρυα.




 "No, I don't wanna go
I don't wanna gooo."

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

 «Γύρου σε κάτι ατάραχο π' ασπρίζει μες στη λίμνη,

Mονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι»

Δ. Σολωμός




Ένα -αναμενόμενο- φωτεινό φεγγάρι. 
Μια -ασυνήθιστα- σκοτεινή πόλη.




«είναι αλλιώτικη η σιωπή χωρίς παρέα»



Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

22

«Νύχτωσε. 
Ώρα πού αναρωτιέται κανείς τι έπραξε στη ζωή του.»

Τάσος Λειβαδίτης


Στις 22 κλείσαμε τα 22 !

Το πάρτι ξεκίνησε νωρίς το πρωί. Μόλις το ξυπνητήρι χτύπησε το σπίτι γέμισε με τις φωνές του  Αριστοφάνη, του Ευριπίδη, του Μνησίλοχου, του Αγάθωνα και άλλων αρχαίων προγόνων.
Ένα χτύπημα στην πόρτα κατά το μεσημεράκι με ξάφνιασε. Τέσσερα χαμογελαστά προσωπάκια τραγουδούσαν κάτι το οποίο δεν πρόλαβα να το ακούσω καθώς αποτύπωνα τα μάτια τους. Μόλις τελείωσαν το τραγούδι, μηχανικά σχεδόν έσβησα το κεράκι αφού κατάφερα να σταματήσω να χαμογελάω και να φυσήξω. Θα σας έλεγα τι ευχήθηκα, μα λένε πως έτσι δεν «πιάνει». Ας είναι λοιπόν.
Μπορεί η μέρα να περιελάμβανε συγκέντρωση και διάβασμα αλλά τα τελευταία μου γενέθλια στην πόλη που αγάπησα έκλεισαν με μια βόλτα στα πιο όμορφα μέρη της. Η απαλή δροσιά που ξέμεινε από τη σύντομη βροχή που προηγήθηκε κάποια στιγμή μέσα στη μέρα, έμοιαζε να ήταν δώρο από το φεγγάρι.

Πήρα αρκετές ευχές. Άλλες πιο αληθινές, άλλες τυπικές. Ήταν όμως και κάτι ευχές που με έκαναν να χαμογελάσω δυνατά.
Οι Άνθρωποί μου εδώ σχεδόν κατάφεραν να καλύψουν τα κενά που δημιουργήθηκαν από την απουσία των άλλων αγαπημένων μου.

Ο χρόνος λοιπόν, για μένα δε θα έπρεπε να ξεκινάει την πρωτοχρονιά αλλά στα γενέθλια του καθενός. Όταν οι ευχές σωπάσουν έρχεται η ώρα για τον απολογισμό. Τι έλαβες, τι έδωσες, τι σου περίσσεψε τελικά. Για μένα η πορεία προς τα 22 ήταν κάτι παραπάνω από όμορφη. Είναι γεγονός ότι ξεφυλλίζοντας λίγο το μυαλό μου σπάνια βρίσκω χωρία που να με βλέπω να πονάω. Ίσως γιατί προσπαθώ να αποτυπώνω μόνο κυρίως τα καλά. Θεωρώ ότι ο χρόνος αυτός έγινε ανεπαίσθητα τομή για μένα. Περίεργο που το συνειδητοποιώ καθώς δεν μπορώ να το ορίσω συγκεκριμένα αλλά το νιώθω μέσω της μετάλλαξης της σκέψης μου, των συναναστροφών μου, των νέων μου στόχων, του λόγου μου, της συμπεριφοράς μου, της γενικότερης οπτικής μου.

Τι θέλει ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος εν τέλει; Σπαταλάμε τόσο χρόνο για να ορίσουμε τις έννοιες και να τις κατατάξουμε σε ομάδες και έτσι ξεχνάμε να τις νιώσουμε.

Χρόνια μας πολλά!
Μας, γιατί όταν έχεις δίδυμο αδερφό δε νιώθεις ποτέ μόνη, ακόμη κι αν είστε μακριά!!





« Σου λέω με ξέρεις πιο πολύ, απ' όλους στη ζωή μου »


Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Αυτές οι νύχτες...

«Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!»
Δ. Σολωμός


...που ακούγεται μια μελωδία κι ένα σιγανό τραγούδι.
...που τα φώτα καλλωπίζονται μπροστά στα νερά και δε μοιάζουν με άλλα.
...που όλη η πόλη μοσχοβολάει από τις φλαμουριές.
...που το φεγγάρι χάνεται, μόνο ανάμεσα στα δέντρα.
...που ο ανάλαφρος φλοίσβος δε σε ταξιδεύει αλλού 
καθώς μόνο εδώ θα ήθελες να ήσουν.

Αυτές οι νύχτες δεν παγώνουν τον χρόνο, 
τον κυριεύουν.





Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

Ευγνωμοσύνη

Στις Ι, Μ, Ε


Στα απλά, τα καθημερινά κατανοείς τη σημασία των πραγμάτων όταν τα χρωματίσεις. Τα κορίτσια μου είναι σημαντικοί συνεργάτες μου σε αυτό. Κάποτε παρατήρησα πώς οι δύο βοηθούσαν την τρίτη να διαλέξει μια σάλτσα στο σούπερ μάρκετ κι έμοιαζαν σαν να κρατούσαν στα χέρια πινέλα.
Κι αν ακόμη δεν πείστηκες για όσα σου λέω πρέπει να τις δεις στις νυχτερινές μας παραλίμνιες βόλτες, δεν μπορεί να μην παρατηρήσεις το φως που εκπέμπουν κάθε φορά που χαμογελούν ή θλίβονται.
Τα κορίτσια μου ξέρουν να αντλούν αγάπη από το τίποτα και να την προσφέρουν παντού. Αν κοίταζες στα πρωινά μαθήματα μέσα στα νυσταγμένα τους μάτια θα αντίκριζες ψυχές που ακτινοβολούν μα καμιά φορά κρύβονται γιατί φοβούνται. Τα κορίτσια μου γελούν πολύ αλλά μερικές φορές χρειάζονται μια αγκαλιά που θα τις απελευθερώσει από ό,τι τις κουράζει. Σπάνια θα τις ακούσεις να λένε όχι αν κάτι τις ζητήσεις και συχνά τις μαλώνω γι' αυτό.

Και θα έρθουν μέρες δίχως αυτές και θα είναι μέρες άδειες. Τώρα όμως τις έχω δίπλα μου για ακόμη λίγο. Να παρατηρώ τις εκφράσεις τους όταν μιλούν για πράγματα που τις προβληματίζουν, να ακούω τα άγχη τους και τις ανησυχίες τους, να διαβάζουμε, να ενθαρρύνουμε, να βοηθάμε, να γεμίζουμε ασφυκτικά τις μέρες, να είμαστε εκεί ανά πάσα στιγμή! Να συμφωνούμε στα πολλά, να διαφωνούμε στα περισσότερα!

Τελικά νιώθω πως αυτό που αισθάνομαι δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από ευγνωμοσύνη !


Τα κορίτσια μου μού βγάζουν τον πιο καλό μου εαυτό...


ΥΓ: Ίσως παρατηρήσατε μια αλλαγή στον τίτλο του blog μου (στίχος του Καβάφη), ελπίζω να μην υπάρξει άλλη :)


Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Αντί προλόγου...

«Θάλασσα λανθασμένη δε γίνεται»
Οδ. Ελύτης



Δε σχεδίαζα να αλλάξω μπλογκ, εξάλλου το αγαπούσα το άλλο. Ωστόσο, ήταν μια απόφαση που πάρθηκε για διάφορους λόγους. Πολλοί αλλάζουν μπλογκ όταν κλείνει ένας κύκλος στη ζωή τους. Αντιθέτως εγώ βιάστηκα να ανοίξω αυτό το μπλογκ πριν κλείσει ένας ακόμη κύκλος. Μιλάω βεβαίως γι' αυτόν της φοιτητικής μου ζωής.
Παρ' όλα αυτά οι συστάσεις νομίζω είναι περιττές γιατί οι παλιοί μου φίλοι με ξέρετε και οι καινούριοι θα με μάθετε! Όσοι μάλιστα από τους παλιόφιλους δείτε το μπλογκ μου θα καταλάβετε ότι δεν είναι τρομερές οι αλλαγές (δε θα άλλαζα ούτε τίτλο αλλά είπα να σας ξαφνιάσω με μια συνταρακτική αλλαγή!). Εξάλλου οι ξαφνικές αλλαγές με τρομάζουν και δεν έχω καμία διάθεση να καταπολεμήσω αυτό μου το ελάττωμα (;) .

Δεν περίμενα να ανοίξω την πρώτη μου ανάρτηση με αυτό το θέμα αλλά θα το κάνω μιας και είναι το ζήτημα της ημέρας! Ναι βεβαίως και αναφέρομαι στην ΕΡΤ. Κάτι θα πήρε το αφτί σου, υποθέτω. Αν μου ζητηθεί ποτέ η γνώμη μου πάνω στο θέμα, γιατί ως γνωστόν στη χώρα μας ζητείται η άποψη του κάθε άσχετου, θα έλεγα πως δεν μπορώ να υποστηρίξω απόλυτα καμία πλευρά γιατί είμαι αρκετά καχύποπτη. Ας ξεκαθαρίσω από τώρα πως θλίβομαι για όσους έχασαν τις δουλειές τους και κυρίως για τους απλούς ανθρώπους και όχι για τους αστέρες της κρατικής μας τηλεόρασης. Επίσης, λυπάμαι για το αρχείο της ΕΡΤ που ήταν χρήσιμο.
Επιπλέον, άρχισε μια απίστευτη κινδυνολογία (πρωτοφανής για την Ελλάδα(!)) περί δικαιωμάτων ελευθερίας και περί λογοκρισίας. Αναρωτιέμαι λοιπόν, πότε η ΕΡΤ ήταν το πιο αξιοκρατικό μέσο για να ενημερωθούμε. Σε προλαβαίνω, αναγνώστη μου, προχωρώντας και στον αντίλογο. Φυσικά και τα υπόλοιπα μέσα επικοινωνίας δε φημίζονται για την αξιοπιστία τους αλλά είναι και ιδιωτικά, που σημαίνει πως δεν τα πληρώνω για να μου προσφέρουν αυτό που ζητάω.

Έπειτα είναι πολλοί εκείνοι που έχουν δεθεί συναισθηματικά με την ΕΡΤ και με το δίκιο τους να αντιδρούν. Επί παραδείγματι, είδα σε ένα άρθρο που έγραφε κάποιος ότι μεγάλωσε με το δεύτερο πρόγραμμα. Τρανταχτό επιχείρημα υπέρ της ΕΡΤ. Δε θα μπω στον κόπο να αναφερθώ σε σχόλιο που ονόμαζε την ΕΡΤ ιδέα.

Για να σοβαρέψω λίγο τα πράγματα. Είμαι υπέρ κάθε παρρησίας όταν αυτή δε χρησιμοποιείται για να δημαγωγήσει τον λαό. Εξάλλου στην εποχή μας ο καθένας μπορεί να γράψει και να πει οτιδήποτε (όπως κάνω και γω αυτή τη στιγμή). Είμαι όμως αρκετά καχύποπτη. Όλες οι πλευρές έχουν μια δόση αλήθειας και πολύ ψέμα. Θεωρώ πως δεν είναι καιρός για απόλυτα και προδικασμένα συμπεράσματα ακόμη κι αν αυτή η επιφύλαξη μοιάζει προδοσία στα αφτιά των ορμητικών επαναστατών μας.
Είναι θλιβερό που έχουμε μάθει να δεχόμαστε και να αποζητάμε το προσωπικό μας "βόλεμα" και να αντιδράμε σε κάθε ξένο.
Όπως και να 'χει, ο χρόνος θα δείξει. Επιτρέψτε μου να τονίσω για άλλη μια φορά πως δε θέλω να πάρω τη θέση κανενός, αφενός γιατί και οι μεν είναι υπεύθυνοι για όσα συνέβαιναν στην ΕΡΤ τόσα χρονιά αλλά μάλλον τους βόλευε αυτό το καθεστώς αφετέρου γιατί και οι δε το επιδίωκαν.
Όσο για τον επαναστατημένο λαό έχω την εξής ερώτηση: Ποιος δε γκρίνιαζε που πλήρωνε κάθε δίμηνο την ΕΡΤ; για να μην επεκταθώ και σε άλλες κατηγορίες κατά της ΕΡΤ από τον σημερινό ξεσηκωμένο λαό. Ξαφνικά βγήκαν στους δρόμους για να υποστηρίξουν τι; Από τη μια να βρίζεις και από την άλλη να συμπονείς.
Όσο για τους κυβερνώντες αναρωτιέμαι πώς τόσα χρόνια δεν πήραν είδηση τι γινόταν μέσα στην  ΕΡΤ. Μάλλον θα ξέχασαν πόσους είχαν "στριμώξει" εκεί μέσα για μερικούς μόνο ψήφους και τους είχαν μετατρέψει σε ένα εντυπωσιακό φερέφωνό τους!

Τέλος, κάποιοι μιλούν για τον τρόπο που πραγματοποιήθηκε το κλείσιμο της ιστορικής ΕΡΤ. Ξαφνικά, ραγδαία λένε οι πολλοί. Χουντικά, φασιστικά λένε οι κλίνοντας προς αριστερά. Δε διαφωνώ, απλώς δε θυμάμαι να ειδοποίησε και κανείς όταν κόπηκαν οι μισθοί στη μέση ή όταν άλλους τους απέλυαν ούτε και όταν έκλειναν τα εργοστάσια κι έμενε ο κόσμο δίχως δουλειά. Έτσι ξαφνικά, ραγδαία, φασιστικά!

Εν τέλει αυτό είμαστε! Μια χούφτα γεμάτη οξύμωρες και αψυχολόγητες αντιδράσεις. Πώς ύστερα να υποστηρίξεις συγκεκριμένη θέση;


ΥΓ2: Καθόλου δε φανταζόμουν έτσι την πρώτη μου ανάρτηση !

ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚΑΚΙ ΜΟΥ :)