Δε συνήθισα ποτέ τον κρότο της σιωπής, καθώς γλιστρούν λόγια ανείπωτα από την ψυχή. Θλίψη στη φύση, θλίψη και σε βλέμματα αγαπημένα. Θανατηφόρες αναμονές, οι αναμονές της ζωής μας. Εκείνες οι στιγμές που παρελαύνουν μπρος στα μάτια χαρές κι απώλειες των περασμένων εποχών. Τότε που τα χρόνια έμοιαζαν ατελείωτα κι οι άνθρωποι ήταν ανόθευτοι, καθώς λένε οι ιστορίες των παππούδων μας. Κι έπειτα γεμίζουν δάκρυα τα καταπράσινα μάτια τους, εκείνα τα μάτια που έμαθες πάντα να χαμογελούν. Μα είναι άνθρωποι πονεμένοι γι’ αυτό δυνατοί…