Τέλος εποχής...

«Όταν έχεις μέσα σου το φως
δε σε σταματάει κανείς.»
Στρ. Τσίρκας

Κι αν μετά τις Πανελλαδικές δήλωνα ευτυχισμένη που «έπιασα» τη Σχολή των ονείρων μου,

τώρα που το όνειρο ολοκληρώθηκε δε μου φτάνουν οι λέξεις.

Βρεθήκαμε ξανά "στην πόλη που μας ακολουθεί". Αφεθήκαμε στα μονοπάτια της απελευθερωμένοι από κάθε σκέψη καθημερινή. Τα «θα τα πούμε από κοντά αυτά» δεν ειπώθηκαν ποτέ καθώς ξεχάστηκαν ανάμεσα στα χαμόγελα και τα χτυποκάρδια των στιγμών. Μας χαρίστηκαν μέρες ανοιξιάτικες μες στον χειμώνα για να βρεθούμε στα πιο δικά μας μέρη.

Το βράδυ δεν κοιμηθήκαμε. Η κούραση ή η υπερένταση είπαν κάποιοι, μα εμείς ξέραμε πως ήταν το άγχος κι η προσμονή για τη μεγάλη μέρα. 

Ορκωμοσία! Ορκωμοσία μαζί με την πιο δική μου φίλη! 

Φτάνοντας στην Πανεπιστημιούπολη όλα άρχισαν να ηρεμούν μέσα μας. Η ευτυχία μάς κατέκλυζε ατόφια πια. Φωτογραφίες, κόσμος, υπογραφές, κι άλλες φωτογραφίες και χαμόγελα, χαμόγελα πολλά! Αναμφισβήτητα η στιγμή της ορκωμοσίας ήταν ονειρεμένη. Απόλυτη οργάνωση και συντονισμός από όλους τους φορείς σε μια τριτοβάθμια εκπαίδευση που δε μας έχει συνηθίσει σε αυτά. Απόλυτη τάξη και στους αναρίθμητους φωτογράφους κάτι που δε συνέβη στην ορκωμοσία του αδερφού μου εδώ. Όλα ήταν αξιοθαύμαστα αν εξαιρέσει κανείς τις παρατάξεις που μαζεύτηκαν να ζητωκραυγάσουν για ένα άτομο η καθεμιά που μετά από 7 και 8 χρόνια πήραν πτυχίο(!). 

Στην απόλυτη σιγή, την ώρα που η αριστούχος απήγγειλε τον όρκο, ήρθαν στον νου μου στιγμές από όλη τη φοιτητική ζωή κι ήταν στιγμές ευλογημένες. 

Έσφιξα το χέρι της κολλητής μου που έτρεμε από την αγωνία και τη χειροκρότησα συγκινημένη όταν ακούστηκε το όνομά της. Κι από την άλλη το ίδιο έκανε κι εκείνη όταν ακούστηκε το δικό μου. Τη στιγμή που βάδιζα για να παραλάβω το πτυχίο, ανάμεσα σε κάτι δυνατές φωνές και χειροκροτήματα των Δικών μου, άκουγα περισσότερο την καρδιά μου. Η ευτυχία της στιγμής πρέπει να ξεχείλισε από κάθε μου κύτταρο κι όταν γύρισα στη θέση μου τα χέρια μου μούδιασαν κρατώντας το πολυπόθητο «ΠΤΥΧΙΟΝ».

Μετά το τέλος της ορκωμοσίας οι δικοί μας μάς αγκάλιασαν κατασυγκινημένοι ενώ εμείς δεν είχαμε ακόμη συνειδητοποιήσει αυτό που μόλις είχε συμβεί. Οι φωτογράφοι σε κάθε γωνιά, ευγενέστατοι και διακριτικοί ή άλλες φορές διαχυτικοί απαθανάτιζαν τις στιγμές μας. Εμείς βέβαια είχαμε τους δικούς μας φωτογράφους που σε κάθε φλας άστραφτε η ψυχή τους. 

Ανθοδέσμες, χαμόγελα, αγκαλιές. Σε κάποιους δεν κάνει αίσθηση αυτή η στιγμή αλλά για μένα ήταν σημαντική. Δεν ήταν για το ντύσιμο, ούτε για τις φωτογραφίες και το θεαθήναι. Ήταν για όσα είχαμε ζήσει εκεί αυτά τα 4 χρόνια, για όσα μας δυσκόλεψαν, τα παλέψαμε και τα κερδίσαμε, ήταν για τους κόπους, τις ήττες και τις αντοχές, ήταν για τις χαρές και τα γέλια, ήταν για μένα που μέσα από αυτό εξελίχθηκα και το αισθάνομαι σιωπηλά. 

Στον δρόμο της επιστροφής το βλέμμα υγρό ανίκανο να συγκρατήσει τόση ευτυχία και συγκίνηση. Τόσο γεμάτη ακόμη η ψυχή από εκείνες τις στιγμές που όταν τις διηγείται βουρκώνει. Παράξενο συναίσθημα!

Τέλος εποχής λοιπόν. Μιας εποχής που μόνο καλά είχε να μου προσφέρει. Μιας εποχής άκρως διδακτικής.

Οφείλω πολλά ευχαριστώ και μεγάλη ευγνωμοσύνη στην οικογένεια, σε κάποιους Δασκάλους (Πανεπιστημιακούς και μη), σε ελάχιστους αληθινούς φίλους, για την υποστήριξη, την εμπιστοσύνη, την ώθηση... Ωστόσο, υποθέτω πως αυτά θα διατυπωθούν σε επόμενη ανάρτησή μου που τα μυαλά μου θα συγκεντρωθούν λίγο.

Εύχομαι ολόψυχα σε όλους εσάς που είστε ακόμη φοιτητές, να ορκιστείτε με τους καλύτερούς σας φίλους. Τίποτα δε θα ήταν τόσο μαγικό αν δεν έστεκε αριστερά μου εκείνο το κορίτσι όπως τη θυμάμαι σε κάθε μάθημα, κάθε λύπη και χαρά, κάθε στιγμή!

"Take me to the magic of the moment...

...in the wind of change..."