Όταν....

«Θυμάσαι ένα χειμωνιάτικο πρωινό, που ήρθα και σε ξύπνησα χωρίς να με περιμένεις;

Σε πήρα από το χέρι και περπατήσαμε στους δρόμους, μέσα στο κρύο και στη βροχή.»

Αλκ. Παπαδάκη

Ένα χρόνια πολλά που δε θα ειπωθεί. Το λέω όμως, με την ψυχή μου. Ευχές που δε θα σου στείλω. Τις νιώθω όμως, με όλη μου την ύπαρξη. Δεν είναι εγωισμός. Εξάλλου τόσοι και τόσοι θα σου ευχηθούν, τι να τις κάνεις λίγες ακόμη πανομοιότυπες ευχές; Εμείς που έχουμε μάθει άλλες ευχές να μοιραζόμαστε. Όχι μην ανησυχείς, δε θα σε επιβαρύνω με τυπικότητες, απλώς θα σωπάσω. Εσύ που πάντα με νιώθεις ίσως να το καταλάβεις. Είναι που γνωριζόμαστε μια ζωή, βλέπεις, που κάποτε τα χιλιόμετρα δε μας ήταν εμπόδιο και που σου έδινα λίγο περισσότερο «εγώ» απ' ό,τι έδινα στους άλλους, απ' ό,τι μου έδινες εσύ.

Σα να σε βλέπω. Θα κοιτάξεις λίγο τις ευχές και σε κάποιες ίσως να χαμογελάσεις. Θα αγνοήσεις τις περισσότερες. Δεν ξέρω σε ποιες θα απαντήσεις. Ίσως σε καμία. Περίεργο παιδί είσαι. Είναι που οι άνθρωποι θέλουν να είναι τυπικοί. Λένε πως έτσι οι σχέσεις διέπονται από αρμονία. Δεν το πιστεύεις. Ούτε και γω. Έχουμε ανάγκη από αλήθειες όχι από αληθοφάνειες. Εύκολα παπαγαλίζονται οι τύποι, οι αλήθειες είναι που δεν αφομοιώνονται. 

Ακόμη όμως απορώ πως εσύ που είσαι υπέρ των «είναι» και αδιαφορείς για τα «φαίνεσθαι» γιατί είσαι τσακωμένος με τις δικές σου αλήθειες.

Είναι που έχεις γενέθλια σήμερα και σου φυλάω μια ευχή όταν θελήσεις να τη βρεις.

«Πώς μου ‘λειψες τόσο;

Μείνε να νιώσω...

Σ’ αγαπούσα πριν μας δω μαζί...»