Ασυμβίβαστη συνήθεια

«Και τώρα εδώ πώς ξαναρχίζεις; 

Σ αυτή την άπλα που σε πνίγει 

εδώ μέσα στο πλήθος που βασιλεύει η μοναξιά  

(...) 

Εδώ, στην πόλη αυτή, πώς συνηθίζεις;»

Τ. Πατρίκιος

Ζάκυνθος

Συνηθίζεις. Μετά από λίγο συνηθίζεις, λένε, και είναι σα να μην έφυγες ποτέ. Το στοίχημα όμως είναι να έρθεις πίσω δίχως πισωγυρίσματα. Εξάλλου το εύκολο είναι επιστρέφοντας να ταιριάξεις πάλι εδώ, στα γνωστά. Οι πολλοί υποστηρίζουν πως κάποτε κι αυτοί έτσι ήταν. Νέοι κι αφελείς. Πίστευαν, τάχα, πως μπορούσαν να διαφοροποιήσουν τους εαυτούς τους. Έπειτα παρασύρθηκαν από αυτό που ονομάζουν ζωή και μιλούν γι' αυτή με παράπονο οπότε ξέχασαν και γύρισαν στα ίδια. Έτσι αρκετοί νέοι παραδειγματίζονται και δεν μπαίνουν στον κόπο να δοκιμάσουν το δοκιμασμένο. Βλέπεις, λοιπόν, παλιούς συμμαθητές και κάποιους τους θαυμάζεις καταρχήν για την πρόοδο του ψυχικού κόσμου κι έπειτα συναντάς άλλους ηλικιακά συγγενείς ή με μικρές αποκλίσεις που βάλτωσαν ή βυθίστηκαν. 

Ας πιστέψουμε πως είναι όλα θέμα προσωπικής προσπάθειας κι αντοχής ώστε να μην κατρακυλήσουμε σε μια νοοτροπία που υιοθετούν οι περισσότεροι ανά τη χώρα και που σε κάποιες περιοχές βρίσκεται σε έξαρση. Ας αποσύρουμε τα κατηγορώ μας και ας υψώσουμε τα πράττω μας.
Ίσως συνηθίζεις λοιπόν, μα δε συμβιβάζεσαι με όσα έμαθες να αποβάλεις. Γιατί έφυγες κι αποτύπωσες άλλα μέρη, σκέψεις, εμπειρίες. Αρκεί αυτά να σε διαφοροποίησαν πραγματικά. Τώρα πιο πολύ από ποτέ είσαι υποχρεωμένος να το αποδείξεις στον εαυτό σου, όχι στους έξω, δεν τους αφορά.
Εξάλλου είναι δύσκολο να σε αφοπλίσουν οι στατιστικές και τα παραδείγματά τους αφού έμαθες να πιστεύεις στα όνειρά σου και να αδιαφορείς για τη γνώμη τους.