« Ἡ δύναμή σου πέλαγο και ἡ θέλησή μου βράχος »
Δ. Σολωμός

«Δε θα γράφεις, όταν δεν έχεις κέφι χρυσό μου κορίτσι, ούτε όταν δεν έχεις τίποτα να πεις.

Δε θα ήταν καλό να βάλουμε στη ζωή μας καταναγκαστικά έργα, όσο μικρά και να ’ναι.»
Γ. Σεφέρης

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Αδι-έξοδα

«Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.»
Μ. Αναγνωστάκης

Να θέσουμε προτεραιότητες, όνειρα, στόχους. Να τρέξουμε σε αδιέξοδα, να ψάξουμε προβλήματα. Να αλλάξουμε τον κόσμο ή τη χώρα ή έστω τη γειτονιά μας. Να πάρουμε μέρος σε έναν αγώνα καταδικασμένο εμείς οι ηττημένοι ονειροπλάστες. Κι έπειτα να προσπαθήσουμε τίποτα δεν τελείωσε, η ελπίδα ζει σε έναν κόσμο που κυβερνά ακόμη η προηγούμενη γενιά.
Από τα ΚΕΚ στον ΟΑΕΔ κι από κει σε συνεντεύξεις -αν έχεις άτομο πιο εύκολα θα σε πάρουν, λένε. Προγράμματα νέα, νέες «ευκαιρίες», βιογραφικά, επιχορηγήσεις, 5μηνα, κι άλλα προγράμματα κι άλλη εικονική εργασία.
Κρίμα, μας λένε, που πρέπει να πληρώσουμε εμείς το τίμημα. Κρίμα, λένε, που τα πράγματα κατέληξαν εδώ. Ένα τεράστιο και απαρηγόρητο κρίμα στο λαιμό μας.
Και τίποτα δε μεταβάλλεται, κανείς δεν προοδεύει, κανένας δε φαίνεται να θέλει να εξελιχθεί, να βελτιωθεί. Φωνές. Φωνές παντού. Στους δρόμους. Στα σπίτια. Στο ταχυδρομείο. Στα καφέ. Ανάμεσα σε εκνευρισμένους ανθρώπους πώς να ακούσεις τον εαυτό σου; Έπειτα σιωπή, ευκαιρία λες, μα ο θόρυβος δυναμώνει. Τώρα έρχεται από μέσα σου.
Αγώνας για να κρατηθείς από τον εαυτό σου κι από εκείνους που σε νοιάζονται, τους λίγους μα τους σημαντικούς καθώς δεν υπάρχουν για όλους υποστηρικτές. Αγώνας για να σε βρεις ανάμεσα σε άλλους τόσους χαμένους. «Και τώρα;» η ερώτηση που σου καίει τα αφτιά και τα χείλη.

Όπου κι αν βρεθείς, με όποιον κι αν είσαι οι σκέψεις για το μέλλον σού καίνε το μυαλό. Όλοι παρόμοια καίγονται. Τους βλέπεις να σκέφτονται κι άλλοτε να μιλούν, να κόβουν τη συζήτηση στη μέση και να ξεκινούν ένα παραλήρημα προσπαθώντας να θέσουν προτεραιότητες. Σα να μη χωρούν πια οι σκέψεις μέσα τους και ξεπετάγονται άναρχα δίχως σαφές νόημα. Μη νομίζεις ότι οι περισσότεροι τους ακούν αφού κι εκείνοι τακτοποιούν το δικό τους εσωτερικό χάος.
Έτσι έχουμε καταντήσει μια γενιά αλλοπρόσαλλη που μέσα σε τοπία σουρεαλιστικά αναζητάμε τον εαυτό μας πριν καλά καλά μας τον πάρουν κι αυτόν. Και στο τέλος χαμογελάμε γιατί παρ' όλα αυτά είμαστε στα πιο όμορφά μας χρόνια.

"That's me in the corner"

2 σχόλια:

  1. Πάνω από το ωραίο τραγούδι έχεις γράψει πικρά αλλά εύστοχα και αληθινά πράγματα. Σχεδόν ντρέπομαι που δεν είμαι στη θέση σου/σας. Καταλαβαίνω τις δυσκολίες και αισθάνομαι πως ό,τι και να πω λόγια θα ακούγονται, θα είναι, η πραγματικότητα δύσκολα αλλάζει.
    Και ωστόσο θα ήθελα να πιστεύω πως μπορεί κανείς να βρίσκει δύναμη να επιμένει, να ονειρεύεται, να σχεδιάζει. Παρηγοριέμαι, για τη δική σου περίπτωση, πως είναι ακόμα νωρίς, πως έχεις καιρό να ψάξεις, να διαμορφώσεις κάποιους όρους της αναζήτησής σου, να προσφέρεις στον εαυτό σου τις πιθανότητες του ευχάριστα απρόσμενου.

    Κι η πίστη στη ζωή βοηθάει πολύ.

    Καλό απόγεμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλέ μου Διονύση μη ντρέπεσαι, έτσι πάνε αυτά. Τα παιδιά μας θα πληρώνουν τα δικά μας λάθη και θα γεύονται τις τυχόν επιτυχίες μας όπως κάνουμε και μεις τώρα. Κύκλος είναι άλλωστε.
      Φυσικά και μπορούμε να ονειρευόμαστε και να στοχεύουμε διαφορετικά γιατί να υπάρχουμε; Απλώς είναι και αυτές οι περίεργες στιγμές που τα βάζεις με όλους και με τον εαυτό σου έτσι για να έχουμε και μια ποικιλία συναισθημάτων, για να μη βαριόμαστε :D

      φιλιά φιλιά

      Διαγραφή

Παρακαλείται να σχολιάζετε με ευγένεια, παρρησία και ελληνικούς χαρακτήρες :) Ευχαριστώ!