Αλτ! τίς ει;

«Με της μητρός μου φίλημα, με φούχτα γη της γης μου»

Δ. Σολωμός

Νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που ο Δίδυμος θα λείπει τόσο καιρό από το σπίτι αφού η σχολή προτίμησής του ήταν στην πόλη μας, ευτυχώς δηλαδή γιατί είναι δύσκολο να σπουδάζεις δυο παιδιά ταυτόχρονα. Μπορεί να μη θυμάμαι σωστά αλλά είναι τουλάχιστον η πρώτη φορά που εκείνος φεύγει κι εγώ μένω πίσω. Εξάλλου ήμουν εγώ που σπούδαζα σε άλλη πόλη. Τώρα όμως η μάνα Πατρίδα  τον καλεί.
Το σπίτι βρίσκεται την τελευταία βδομάδα μέσα σε μια αναταραχή. Προετοιμασίες και άσκοπες αγορές όπως τις χαρακτηρίζει ο αδερφός αλλά οι γονείς θέλουν να προβλέψουν κάθε ενδεχόμενο. Οι συμβουλές από τις παλιότερες σειρές έρχονται και παίρνουν. Οι γονείς και δη οι μανάδες των παιδιών που έχουν ήδη υπηρετήσει είναι όπως πάντα υπερβολικές. Υπάρχουν διάφορες απόψεις για τον στρατό αλλά όπως και να το κάνεις δεν μπορεί παρά να είναι μια ακόμη εμπειρία. Έπειτα,  βγήκαμε με την παλιοπαρέα μέχρι πρωίας, τσουγκρίσαμε στην υγειά του νέου φαντάρου, είδε γνωστούς, φίλους παππούδες, μαγείρεψε η μαμά τα πιο αγαπημένα φαγητά, κοιτάξαμε τα δρομολόγια τρένων, λεωφορείων και όλων των απαραίτητων μέσων που θα αλλάξει, μετρήσαμε τις αποστάσεις σε χιλιόμετρα κι ώρες, αγοράσαμε τις κατάλληλες κλειδαριές προς αντιμετώπιση κλοπών, άλλαξε κινητή συσκευή για παν ενδεχόμενο και γενικά αφού εφοδιάστηκε με όσα ο ίδιος πιστεύει πως πρέπει να έχει μαζί του κλείνοντας τα αφτιά του στις υπερβολές, όλα φαίνονται να είναι έτοιμα!
Παρ' όλα αυτά έχουμε γελάσει πολύ με τις προετοιμασίες...

Μου φαίνεται περίεργο! Θα μου λείπει.

Η γνώμη μου κάποτε ήταν πως δε θα έπρεπε να παραπονιέται κανείς που πηγαίνει στον στρατό, τώρα όμως βλέποντας από κοντά κι έχοντας διευρύνει γενικώς την οπτική μου θεωρώ ότι είναι ένα διάστημα αδράνειας για τα παιδιά που έχουν όνειρα, θέλουν να εργαστούν, να συνεχίσουν τις σπουδές και τέλοσπαντων να πάνε λίγο παραπάνω. Είναι σαφές πως δεν τίθεται θέμα αγάπης ή αφοσίωσης προς την Πατρίδα καθώς αυτά μπορούν να αποδειχθούν διαφορετικά. Από την άλλη δεν ξέρω αν θα μπορούσε το κενό τους να συμπληρωθεί από εκείνους που είναι μόνιμοι στρατιωτικοί. Προφανώς είναι ένα από τα θέματα όπως κι άλλα τόσα στη χώρα μας που θέλουν εξέταση από την αρχή. Ωστόσο, αν θες να δεις τα θετικά είναι και μια στιγμή «αποτοξίνωσης» από τον έξω κόσμο.

Καλή θητεία λοιπόν και καλές εμπειρίες!!

Ορκωμοσία

«Από’μας θα εξαρτηθεί το τελικό αποτέλεσμα. Από’μας θα εξαρτηθεί ο παράδεισος ή η κόλαση που θα χτίσουμε. Η μοίρα μας βρίσκεται στα χέρια μας.»

Οδυσσέας Ελύτης

Έχω αρκετά νέα από τις περασμένες μέρες αλλά θα ξεκινήσω από τα πιο ευχάριστα και συγκινητικά.
Όσοι μπήκατε να μου ευχηθείτε λόγω τίτλου την πατήσατε! Στρέψτε αμέσως τις ευχές σας προς τον Δίδυμό μου!
Ήταν η πρώτη ορκωμοσία στην οποία παραβρέθηκα καθώς δεν ήμουν από εκείνους που πήγαιναν σε ορκωμοσίες από περιέργεια, αφού έλεγα πως όταν ορκιστούν οι φίλοι, ο αδερφός ή εγώ θα μάθω πως είναι. Οι φίλοι δεν ορκίστηκαν ακόμη δυστυχώς ή όσοι ορκίστηκαν δε βόλεψε να παραβρεθώ. Πρώτη φορά λοιπόν και οι περισσότεροι απόφοιτοι ξεχείλιζαν από χαρά και οι συγγενείς τους από άλλη τόση.
Άγχος και χαμόγελα τα συνδύαζαν έξοχα οι μελλοντικοί πτυχιούχοι.
Ο καθηγητής που έδινε τα πτυχία δεν ήταν πάντα ο ίδιος. Κάθε φορά κι ύστερα από ορισμένο αριθμό πτυχίων αναλάμβανε κάποιος άλλος. Η ανακοίνωση για αλλαγή καθηγητή εκλαμβανόταν από τους αποφοίτους άλλοτε με ενθουσιασμό και κάποτε πιο αδιάφορα. Μεγάλη ευλογία για τους καθηγητές που μόλις ακούστηκε το όνομά τους καταχειροκροτήθηκαν κι ας μην ήταν εκείνοι που μοίραζαν βαθμούς αδιακρίτως.
Μεγάλη περηφάνια για το Διδυμάκι που παρελάμβανε το πτυχίο του, που χαιρετούσε τους καθηγητές του, που αποφοιτούσε από τη Σχολή που τόσο αγάπησε, που ορκιζόταν με τους φίλους του.
Οι φωτογράφοι πολλοί αλλά σαν εμένα κανείς επαγγελματίας, διότι οι δικές μου φωτογραφίες δεν ήταν ψυχρές. Δεν υπερβάλλω, η φωτογραφία είναι τέχνη και η τέχνη γίνεται με ψυχή! Βέβαια αν θέλετε να μιλήσουμε για ανάλυση και pixels πάω πάσο...

Πέρασαν κι όλας τέσσερα χρόνια λοιπόν!
Καλή ζωή και καλή συνέχεια στα όνειρά σου!!

22

«Νύχτωσε. 

Ώρα πού αναρωτιέται κανείς τι έπραξε στη ζωή του.»

Τάσος Λειβαδίτης

Στις 22 κλείσαμε τα 22 !

Το πάρτι ξεκίνησε νωρίς το πρωί. Μόλις το ξυπνητήρι χτύπησε το σπίτι γέμισε με τις φωνές του  Αριστοφάνη, του Ευριπίδη, του Μνησίλοχου, του Αγάθωνα και άλλων αρχαίων προγόνων.
Ένα χτύπημα στην πόρτα κατά το μεσημεράκι με ξάφνιασε. Τέσσερα χαμογελαστά προσωπάκια τραγουδούσαν κάτι το οποίο δεν πρόλαβα να το ακούσω καθώς αποτύπωνα τα μάτια τους. Μόλις τελείωσαν το τραγούδι, μηχανικά σχεδόν έσβησα το κεράκι αφού κατάφερα να σταματήσω να χαμογελάω και να φυσήξω. Θα σας έλεγα τι ευχήθηκα, μα λένε πως έτσι δεν «πιάνει». Ας είναι λοιπόν.
Μπορεί η μέρα να περιελάμβανε συγκέντρωση και διάβασμα αλλά τα τελευταία μου γενέθλια στην πόλη που αγάπησα έκλεισαν με μια βόλτα στα πιο όμορφα μέρη της. Η απαλή δροσιά που ξέμεινε από τη σύντομη βροχή που προηγήθηκε κάποια στιγμή μέσα στη μέρα, έμοιαζε να ήταν δώρο από το φεγγάρι.

Πήρα αρκετές ευχές. Άλλες πιο αληθινές, άλλες τυπικές. Ήταν όμως και κάτι ευχές που με έκαναν να χαμογελάσω δυνατά.
Οι Άνθρωποί μου εδώ σχεδόν κατάφεραν να καλύψουν τα κενά που δημιουργήθηκαν από την απουσία των άλλων αγαπημένων μου.

Ο χρόνος λοιπόν, για μένα δε θα έπρεπε να ξεκινάει την πρωτοχρονιά αλλά στα γενέθλια του καθενός. Όταν οι ευχές σωπάσουν έρχεται η ώρα για τον απολογισμό. Τι έλαβες, τι έδωσες, τι σου περίσσεψε τελικά. Για μένα η πορεία προς τα 22 ήταν κάτι παραπάνω από όμορφη. Είναι γεγονός ότι ξεφυλλίζοντας λίγο το μυαλό μου σπάνια βρίσκω χωρία που να με βλέπω να πονάω. Ίσως γιατί προσπαθώ να αποτυπώνω μόνο κυρίως τα καλά. Θεωρώ ότι ο χρόνος αυτός έγινε ανεπαίσθητα τομή για μένα. Περίεργο που το συνειδητοποιώ καθώς δεν μπορώ να το ορίσω συγκεκριμένα αλλά το νιώθω μέσω της μετάλλαξης της σκέψης μου, των συναναστροφών μου, των νέων μου στόχων, του λόγου μου, της συμπεριφοράς μου, της γενικότερης οπτικής μου.

Τι θέλει ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος εν τέλει; Σπαταλάμε τόσο χρόνο για να ορίσουμε τις έννοιες και να τις κατατάξουμε σε ομάδες και έτσι ξεχνάμε να τις νιώσουμε.

Χρόνια μας πολλά!
Μας, γιατί όταν έχεις δίδυμο αδερφό δε νιώθεις ποτέ μόνη, ακόμη κι αν είστε μακριά!!

« Σου λέω με ξέρεις πιο πολύ, απ' όλους στη ζωή μου »