« Ἡ δύναμή σου πέλαγο και ἡ θέλησή μου βράχος »
Δ. Σολωμός

«Δε θα γράφεις, όταν δεν έχεις κέφι χρυσό μου κορίτσι, ούτε όταν δεν έχεις τίποτα να πεις.

Δε θα ήταν καλό να βάλουμε στη ζωή μας καταναγκαστικά έργα, όσο μικρά και να ’ναι.»
Γ. Σεφέρης

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Στην κούραση να χαμογελάς

Εδώ και κάποιες μέρες επισκέπτομαι τον ορθοπεδικό μας καθώς χρειάστηκε να κάνω μια επέμβαση στο δεξί μου χέρι (τίποτα ανησυχητικό). Σημειωτέον, οι λοιπές επισκέψεις δεν έγιναν σε κάποια ιδιωτική κλινική αλλά στο στρατιωτικό νοσοκομείο της πόλης και το τονίζω για να μη φανούν τα παρακάτω αυτονόητα. Ήταν η πρώτη φορά που τον γνώριζα προσωπικά.

Μερικοί άνθρωποι σε κάνουν να σκεφτείς πως πρέπει να αγαπούν αυτό που κάνουν γιατί τους βλέπεις ακόμη και την πιο δύσκολη μέρα ευδιάθετους. Προφανώς δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες και λογικό είναι να μην έχεις την ίδια όρεξη κάθε φορά αλλά όταν βρίσκεις κάτι να αγαπάς μέσα στην όλη κατάσταση τότε τα πράγματα φαίνονται λίγο καλύτερα.
Όσο παράξενο κι αν ακούγεται ήταν η πρώτη μου φορά σε χειρουργείο αφού στους άλλους μου τραυματισμούς, ως δραστήριο παιδί και γω, δε χρειάστηκε να κάνω ποτέ ούτε καν ράμματα! Ο γιατρός και το προσωπικό που με ανέλαβαν ήταν κάτι παραπάνω από ευγενικοί μα κυρίως ευδιάθετοι και αυτό ήταν μάλλον που με κέρδισε. Σοβαροφανείς επαγγελματίες μα αν τους έδινες το ερέθισμα γλυκύτατοι άνθρωποι με πολύ χιούμορ. Κάθε φορά λοιπόν που επισκέπτομαι το νοσοκομείο θα έλεγα χωρίς υπερβολή πως ξεκινάω τη μέρα μου ευχάριστα αφού γελάμε πολύ. Παραδόξως, το όμορφο περιβάλλον αντιστάθμιζει τον πόνο και την ταλαιπωρία που προκύπτουν σε αυτές τις περιπτώσεις.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι ειδικά σε τέτοια επαγγέλματα ίσως να υπάρχει δυνατότητα βελτίωσης. Όταν διορθώνουμε τον εαυτό μας και όταν τελικά αγαπάμε ό,τι κάνουμε τότε μπορεί να διατηρηθεί η ελπίδα και η πίστη ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.
Σίγουρα δεν είναι όλοι έτσι, ίσως μάλιστα να είναι η μειοψηφία, αλλά καλό θα ήταν κι εμείς οι ίδιοι να μην είμαστε εχθρικοί απέναντι σε ανθρώπους που δε γνωρίζουμε. Όλοι θέλουμε να εξυπηρετηθούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ωστόσο η ευγένεια, το χαμόγελο και η καλή διάθεση είναι μεταδοτικά οπότε ας μη δημιουργούμε πρόβλημα εκεί που δεν υπάρχει.

Εν τέλει, «το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό» αλλά και από πού τον βοηθούν και οι άλλοι να τον δει. Καλή καρδιά λοιπόν και λίγη παραπάνω υπομονή εκεί που πρέπει.


4 σχόλια:

  1. Πόσο σημαντικά αυτά που λες. Και πόσο σημαντικό να μπορέσουμε ό λ ο ι μας να τα κάνουμε μέρος του χαρακτήρα μας. Θα άλλαζε άρδην η καθημερινότητά μας, θα γινόταν πιο ευχάριστη και πιο ανθρώπινη.

    ΥΓ. Περαστικά & ταχεία ανάρρωση!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πόσο σωστά αυτά που περιγράφεις. Τα θεωρούμε αυτονόητα κι όμως τις περισσότερες φορές μας διαψεύδει η ίδια η καθημερινότητα. Κάτι πήρε το μάτι μου στο fb για το περιστατικό, αλλά δεν αντιλήφθηκα ότι έκανες χειρουργείο. Περαστικούλια, κοριτσάκι!

    Νοερές αγκαλιές από Μελβούρνη, Αγριμιώ
    ΥΓ Σου χρωστώ μήνυμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ( Ε, ναι, περαστικά. Στο ... χέρι σου είναι :-) )

    Λοιπόν, με την ευκαιρία να καταθέσω κι εγώ τη δική μου "συνάντηση με το καλό". Χρειάστηκε να επισκέπτομαι για περίπου 3 βδομάδες καθημερινά το Τζάννειο. Κι ενώ οι εντυπώσεις για τα γενικότερα προβλήματα των δημόσιων νοσοκομείων είναι πολλές και δυσάρεστες, έχω να πω πως εντυπωσιάστηκα με την ευδιάθετη προθυμία, την ευγένεια, την αξιοπρέπεια των γιατρών και προσωπικού σχεδόν στο σύνολό τους.
    Μπορεί να είναι αυτονόητα, όμως στον τόπο και στην εποχή μας αποτελούν οάσεις.
    Κάπου εκεί λαγοκοιμάται κι η ελπίδα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Υπάρχουν άνθρωποι και ανθρωπιά γύρω μας,zoyzoy μου, έτσι νομίζω.

    Ας εμπιστευτούμε τους συνανθρώπους μας και θα εκπλαγούμε ευχάριστα!

    Περαστικά σου και καλές γιορτές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλείται να σχολιάζετε με ευγένεια, παρρησία και ελληνικούς χαρακτήρες :) Ευχαριστώ!