Φοιτητοπερπατήματα

«Όμως εκεί που δύο φίλοι Μιλούν ή και σωπαίνουν - προπαντός 

τότε - Τρίτο τίποτα δε χωρεί.» 

Οδ. Ελύτης

Στιγμές ασφυκτικής ευτυχίας στην πόλη που είναι γεμάτη από εικόνες, μυρωδιές, συναισθήματα, Ανθρώπους. Σα να μη φύγαμε ποτέ αρμενίζαμε στους δρόμους, τη Σχολή και τις στοές με την πιο κοντινή μου φίλη σκορπίζοντας χρώματα σε κάθε μας βλέμμα.
Όλα ήταν περασμένα μα δικά μας. Όλα άφηναν στα χείλη μας ένα χαμόγελο ακόμη κι εκείνα που κάποτε μας θύμωναν ή μας στεναχωρούσαν. Θυμηθήκαμε τις πιο όμορφες στιγμές κι έμοιαζαν τώρα περισσότερες από τις άσχημες οι οποίες φάνταζαν αστείες ή ανούσιες.
Συνάντησα τους πιο δικούς μου Ανθρώπους της πόλης μα κι άλλους πιο αδιάφορους. Αστραπιαία περνούσαν οι στιγμές που είχα ζήσει μαζί τους, τα λόγια που είχαμε ανταλλάξει, η εντύπωση που μου έχουν αφήσει.
Παραδόξως, ψάχνοντας μέσα μου για λέξεις έβρισκα μόνο σιωπή. Ήθελα μονάχα να ακούω και να μαζεύω τα λόγια των αγαπημένων μου. Κι αν είχα τόσα να τους πω με δυσκολία σχημάτιζα τις φράσεις καθώς ό,τι σημαντικό έμοιαζε εκεί να χάνει το νόημά του. Εκείνοι όμως το ένιωθαν πως ήμουν χαρούμενη κι απελευθερωμένη από κάθε σκέψη καθημερινή.

Εκείνη τη μέρα γέμισε η πόλη από τις αγκαλιές μας και τα μελαγχολικά μας μάτια, γέμισαν οι δρόμοι από τα γέλια μας και τις αναμνήσεις μας. Εκείνη τη μέρα ανανεώθηκε η ελπίδα μέσα μας για κάτι απροσδιόριστο το οποίο μας ανήκει αλλά δεν το ξέρουμε ακόμη.

Κι άναψαν τα φώτα, απλώθηκε η μοναδική μυρωδιά της νύχτας στην πόλη και ήρθε η υπόσχεση για μια μελλοντική συνάντηση.

«Ξέρεις καλά πως στα παράλογα μπροστά το κόστος δε ρώτησα.»