« Ἡ δύναμή σου πέλαγο και ἡ θέλησή μου βράχος »
Δ. Σολωμός

«Δε θα γράφεις, όταν δεν έχεις κέφι χρυσό μου κορίτσι, ούτε όταν δεν έχεις τίποτα να πεις.

Δε θα ήταν καλό να βάλουμε στη ζωή μας καταναγκαστικά έργα, όσο μικρά και να ’ναι.»
Γ. Σεφέρης

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015


Δε συνήθισα ποτέ τον κρότο της σιωπής, καθώς γλιστρούν λόγια ανείπωτα από την ψυχή. Θλίψη στη φύση, θλίψη και σε βλέμματα αγαπημένα. Θανατηφόρες αναμονές, οι αναμονές της ζωής μας. Εκείνες οι στιγμές που παρελαύνουν μπρος στα μάτια χαρές κι απώλειες των περασμένων εποχών. Τότε που τα χρόνια έμοιαζαν ατελείωτα κι οι άνθρωποι ήταν ανόθευτοι, καθώς λένε οι ιστορίες των παππούδων μας. Κι έπειτα γεμίζουν δάκρυα τα καταπράσινα μάτια τους, εκείνα τα μάτια που έμαθες πάντα να χαμογελούν. Μα είναι άνθρωποι πονεμένοι γι’ αυτό δυνατοί…

3 σχόλια:

  1. Κι αν η θλίψη ακούμπησε κάποτε τη ψυχή τους, βρήκαν τη δύναμη και την έκαναν χαμόγελο και μας το μοίρασαν μέσα από τις ιστορίες τους.
    Αυτά τα χαμόγελα αναζητώ στους ανθρώπους και σαν τα βρίσκω, διώχνω τη θλίψη.
    Καλημέρα Ειρήνη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η ζωή μας είναι ένας κυκλος και το χαμόγελο και η θλίψη δυο μισά του, ένα καμπούρακι που κοιτά ψηλά και ένα που κοιτά χαμω. Σαν δεν είχαμε τη θλίψη, δεν θα μπορούσαμε να προσδιορίσουμε με σαφήνεια τη χαρα...Η παιδική ηλικία ομως με τους παππούδες μας, ότι πιο σημαντικό...αυτά που έδωσαν στις τρυφερές ψυχούλες μας, απλα ανεκτίμητα! Έτσι ένα κομμάτι τους δεν σβήνει ποτε, αφου το κουβαλάμε ισόβια... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο πόνος σε δυναμωνει!
    Καλό Σαββατοκύριακο, φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλείται να σχολιάζετε με ευγένεια, παρρησία και ελληνικούς χαρακτήρες :) Ευχαριστώ!