« Ἡ δύναμή σου πέλαγο και ἡ θέλησή μου βράχος »
Δ. Σολωμός

«Δε θα γράφεις, όταν δεν έχεις κέφι χρυσό μου κορίτσι, ούτε όταν δεν έχεις τίποτα να πεις.

Δε θα ήταν καλό να βάλουμε στη ζωή μας καταναγκαστικά έργα, όσο μικρά και να ’ναι.»
Γ. Σεφέρης

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

Πίστευε και μη, ερεύνα!

«Γιατί αν δεν υπάρχει Θεός, τι υπάρχει;»
Δ. Σολωμός

Ποτέ μου δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που δηλώνουν με περηφάνια πως δεν πιστεύουν πουθενά κι έπειτα εκείνους που αφήνονται στις ανώτερες δυνάμεις. Γενικά είμαστε περίεργα όντα, ο καθείς με τις παραξενιές του προσπαθούμε να συνάψουμε σχέσεις, να συμβιώσουμε και να επιβιώσουμε μέσα στις χαρές μας και στις δυσκολίες. Μερικές φορές, ιδίως στις μεγάλες μας χαρές, θαρρείς πως ξεχνάμε από πού ήρθαμε και προς τα πού βαδίζουμε. Η αίσθηση πως η ζωή είναι αστείρευτη μάς κατακλύζει και μας συνεπαίρνει.

Εκείνες τις στιγμές γινόμαστε όντα μικροπρεπή κι επιπόλαια. Οι σκέψεις μας γρήγορα μετατρέπονται σε δηλώσεις που συχνά προκαλούν σύγχυση και καυγάδες με τους γύρω οι οποίοι παραδόξως (!) έχουν αντίθετη άποψη από την ολόσωστη (!) δική μας. Δίχως ενοχές οι βαρύγδουπες απόψεις μας ρέουν από τα χείλη μας χωρίς γυρισμό.

Κάποιοι από εμάς μαθαίνουμε να καταλαβαίνουμε πως οι άνθρωποι γύρω ή πιο μακριά μας, ίσως να έχουν μια διαφορετική σκέψη από τη δική μας, η οποία όντως είναι μία διαφορετική αλήθεια ακόμη κι αν εμείς από την οπτική μας δεν τη βλέπουμε. Ίσως να μην κατανοούμε την αλήθεια τους μα καταλαβαίνουμε την περίπτωση να έχει μια αλλιώτικη ισχύ. Ευδαίμων όποιος φτάσει σε αυτό το εξελικτικό επίπεδο.

Από την άλλη, κάποιοι από εμάς δεν μπορούν να δεχτούν την ύπαρξη μίας άλλης οπτικής που αποκρύπτεται από τα μάτια μας εξαιτίας της αλαζονείας και του εγωισμού που αποτελούν βασικά όπλα για να πορευτεί κανείς στην κοινωνία που με τόση προσοχή έχουμε δημιουργήσει! Αναπτυσσόμαστε διαμελισμένοι και νιώθουμε αρτιμελείς, βαδίζουμε μέσα σε μονοπάτια απόλυτης ημιμάθειας κι αισθανόμαστε ειδήμονες σε όλους τους τομείς.

Η μεγαλύτερη όμως ύβρις μας είναι ότι δηλώνουμε μόνοι κι αυτάρκεις. Εμείς! Τα μικροπρεπή κι επιπόλαια όντα που δημιουργηθήκαμε με τόση αγάπη, χάσαμε τον προσανατολισμό μας. Εξίσου ανίδεοι με εκείνους που πιστεύουν στην υπερδύναμή τους είναι κι όσοι εναποθέτουν τα όπλα εις το όνομα του Θεού ή της μοίρας ή των καιρών κι αρνούνται κάθε προσπάθεια υποθέτοντας πως το μέλλον τους έχει ήδη γραφτεί.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που τόσο εγωιστικά δηλώνουν πως δεν πιστεύουν πουθενά μα κι εκείνους που ξεχνούν την ελευθερία της βούλησης που τους έχει δοθεί.




4 σχόλια:

  1. Όλοι μας έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε κάπου. Έτσιι ειναι η φύση μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ, όποιος το αρνείται μάλλον λέει ψέματα.

      φιλιά!

      Διαγραφή
  2. Ακόμα κι όποιος δηλώνει ότι δεν πιστεύει πουθενά, εκφράζει το πιστεύω του!

    Καθένας έχει την ανάγκη να προσφεύγει κάπου, είτε μέσα του, είτε σε κάποιον άλλον, είτε σε κάτι που πιστεύει ότι μπορεί να τον ανακουφίσει ή να τον βοηθήσει.

    Την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό το μέσα είναι που δεν καταλαβαίνω. Όσο κι αν προσφύγεις στο μέσα σου, σε σένα, τελικά δεν έρχεται η στιγμή που θέλεις να απευθυνθείς σε κάτι ανώτερο της φύσης σου; Ποιος αισθάνεται τόσο αυτάρκης, πλήρης και παντοδύναμος;

      Καλησπέρες φίλε μου!

      Διαγραφή

Παρακαλείται να σχολιάζετε με ευγένεια, παρρησία και ελληνικούς χαρακτήρες :) Ευχαριστώ!