«Και τώρα εδώ πώς ξαναρχίζεις;

Σ αυτή την άπλα που σε πνίγει

(...)

Εδώ, στην πόλη αυτή, πώς συνηθίζεις;»

Τ. Πατρίκιος

Μετά από μια βδομάδα και κάτι νόμιζα ότι θα ήμουν έτοιμη να γράψω κάτι για την  «Αλεξάνδρειά» μου. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι την έχω αφήσει. Ίσως γιατί κάθε καλοκαίρι την άφηνα.

Μα καμιά φορά όταν κλείνω τα μάτια ενώ αφήνομαι στην επιφάνεια της θάλασσας ή όταν τρέχω στην ακρογιαλιά, είναι αναπόφευκτο να μη με κατακλύσουν οι εικόνες της. Θα μου λείψει...
Θα μου λείψουν τα πρωινά ξυπνήματα πριν ακόμη φανεί ο ήλιος και η αναμονή στη στάση. Θα μου λείψουν τα ραντεβού που από παρά δέκα έγιναν ακριβώς. Εκείνες οι στοές που είχαν κάτι από νησί και η μυρωδιά ενός δέντρου στα πιο κεντρικά σημεία της πόλης. Θα μου λείψει το πρωινό στη λέσχη και η προσμονή για μαρμελάδα φράουλα και κέικ. Οι συγκεντρώσεις στο σπίτι και η επιλογή της χειρότερης ταινίας εν τέλει. Η μυρωδιά των βιβλίων στη βιβλιοθήκη κυρίως των πιο παλιών εκείνων που απολάμβαναν ιδιαίτερη φροντίδα. Τα βροχερά απογεύματα στο κάστρο και τα ξάστερα βράδια στη λίμνη. Το φεγγάρι. Τα αμφιθέατρα. Θα μου λείψουν τα χρώματα τ' ουρανού που ποτέ δεν παρέμεναν ίδια και το ανθισμένο μονοπάτι που οδηγούσε στη Σχολή. Οι ομαδικές «εξορμήσεις» στο σούπερ μάρκετ και η σύντομη βόλτα με το καραβάκι. Οι περίπατοι με ένα κυπελάκι παγωτό στο χέρι και μια φωτογραφική μηχανή. Οι ευδιάκριτες εποχές. Τα κίτρινα φύλλα που κάλυπταν τους δρόμους κάθε Φθινόπωρο και το «γουργούρισμα» των περιστεριών. Τα μαθήματα με αγαπημένους καθηγητές ή και μη. Οι συννεφιασμένες μέρες και οι «οργισμένες» νύχτες που μας νανούριζε η βροχή. Το ομαδικό μαγείρεμα της πιο νόστιμης συνταγής. Η αναμονή για φαγητό στη λέσχη μετά το τελευταίο βραδινό μάθημα μια γεμάτης κουραστικής μέρας. Το παστίτσιο με τη διακριτική γεύση της κανέλας που εδώ δεν αρέσει σε κανέναν. Θα μου λείψουν τα πιο ενδιαφέροντα σεμινάρια και διαλέξεις μα και τα πιο βαρετά συμπόσια. Οι εκδηλώσεις του πνευματικού κέντρου και του πανεπιστημίου. Οι νύχτες για ποτό και χορό. Θα μου λείψει η σιωπή και η φωνή αυτής της πόλης. Η ηχώ της δικής μου φωνής και σιωπής σε αυτή την πόλη.
Θα μου λείψουν...

Είμαι σίγουρη πως μετά το καλοκαίρι η απουσία θα γίνει εντονότερη. Μα ξέρω επίσης ότι όσα έμαθα εκεί, όσα κέρδισα και κατέκτησα εκεί δε χάνονται εδώ. Αυτές οι μέρες οι γεμάτες, οι δύσκολες και ευτυχισμένες μέρες στάθηκαν αρωγοί να με μάθω καλύτερα. Κι αυτό το όνειρο που μετατράπηκε σε πάθος με βοήθησε να δω τον κόσμο λίγο διαφορετικά. Ακόμη κι ο δισταγμός που μετατράπηκε σε αγάπη για εκείνο το μέρος συνέλαβε να εκτιμήσω πράγματα που  πριν θεωρούσα δεδομένα.

Εν τέλει ίσως να είναι εντονότερη η παρουσία παρά η απουσία της «Αλεξάνδρειας που φεύγει».

"Now, this is not the time or the place for a broken hearted
Cause this is the end of the rainbow
Where no one can be too sad
No, I don't wanna leave but I must keep moving ahead
Cause my life belongs to the other side
Behind the great ocean's waves."