Οι αποκλεισμένοι

«και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι

και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ' τον άλλον.

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.»

Τ. Λειβαδίτης

Κι εμφανίζονται οι άνθρωποι ανεπάντεχα στη ζωή σου. Την κάνουν άνω κάτω με θετικές κι άλλοτε αρνητικές συνέπειες. Γι' αυτές τις αρνητικές είναι που δεν τους αφήνεις να δούνε τις πραγματικές σου σκέψεις. Μα κάποιοι καταφέρνουν να διαβάσουν μερικά από τα χωρία του μυαλού σου. Κι εσύ τότε πιάνεις δουλειά. Έχεις να ανοικοδομήσεις τόσα τείχη, να προλάβεις να κρύψεις ό,τι δεν έγινε ακόμη φανερό. Πονάμε τους ανθρώπους για να μη μας πονέσουν εκείνοι πρώτοι. Γινόμαστε αυστηροί κριτές με εκείνους που πιστεύουμε πως θα μπορούσαμε να συμπαθήσουμε λίγο παραπάνω από τους υπόλοιπους του ανώνυμου πλήθους. Εστιάζουμε στα αρνητικά τους για να δικαιολογήσουμε την καχυποψία μας. Ψάχνουμε αγωνιωδώς τα ελαττώματά τους κι αν δεν είναι επαρκή δημιουργούμε νέα και τα μεγαλοποιούμε στο μυαλό μας. Έτσι τους διώχνουμε μακριά μας, γιατί δεν "ήταν για εμάς". Συνεχίζουμε την ήρεμη ζωή μας, απολαμβάνουμε τις μίζερες γκρίνιες μας για όσα δεν έρχονται ώσπου... να έρθουν και να τα διώξουμε κι αυτά. Γιατί είμαστε άνθρωποι κλειστοί, θεριά φοβισμένα κι ό,τι αποζητάμε το διώχνουμε μόλις εμφανιστεί αφού μάθαμε στη σιγουριά του αποκλεισμού μας.

"The door is locked now, but it's opened if you're true

If you can understand the me, then I can understand the you"

Οι ιστορίες των παππούδων μας

Από μικρή θυμάμαι τους παππούδες μας να αρχίζουν μια ιστορία από τα παιδικά τους χρόνια και κάπου κάπου στο ενδιάμεσο να σταματούν, τάχα για να θυμηθούν. Μα εμείς βλέπαμε τα βουρκωμένα μάτια τους κι αμέσως τους αλλάζαμε συζήτηση. Σκεφτόμασταν πως θα έζησαν δύσκολα χρόνια, όχι σαν αυτά που περιγράφονται ποιητικά στα βιβλία.

Όσο μεγαλώναμε, οι ιστορίες τους έγιναν γνώριμες αλλά δε χορταίναμε να τις ακούμε. Αυτά που διηγούνται έχουν σχέση με τον πόλεμο συνήθως κι όταν εκείνοι λένε πόλεμο εννοούν του '40 και τον εμφύλιο. Όταν μιλάνε για κείνα τα χρόνια, οι διηγήσεις τους δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τον καλύτερο συγγραφέα του κόσμου. Οι ιστορίες τους συμπληρώνουν την Ιστορία των βιβλίων. Μπροστά στην αφήγηση της ζωής τους όπου μπλέκονται αναδρομές και παρεκβάσεις, έτσι ώστε κάθε φορά το ίδιο γεγονός να παρουσιάζεται παραλλαγμένο, το μόνο που μας μένει είναι η σιωπή.

Είναι μαγικός ο τρόπος που τις περισσότερες φορές όλες οι συζητήσεις καταλήγουν σε εκείνες τις πονεμένες ιστορίες. Όταν η γιαγιά μου κάνει τις απαραίτητες παύσεις κατά τη διήγηση της δικής ιστορίας, είναι για να προφέρει τη λέξη "τυράγνια". Τελικά, οι ιστορίες των παππούδων μας κλείνουν με την ευχετική φράση "τέτοια χρόνια να μην ξανάρθουν". 

Εγώ από την άλλη εύχομαι όταν θα έρθουν πάλι τέτοια χρόνια, να έχουμε τη γενναιότητα των παππούδων μας για να επιζήσουμε. Προς το παρόν σωπαίνουμε κι αφουγκραζόμαστε τις δικές τους ιστορίες που έχουν να μας διδάξουν πραγματικά ιδανικά.